| "Głupcy, głupcy i tyle! Czy oni naprawdę myśleli, że coś zdziałają? Że nagle odezwie się w tym człowieku dobre serduszko? Zadziwiające ile jeszcze jest naiwnych ludzi na tym zasranym świecie."
Kolejna łza spełzła po policzku spadając na chłodna posadzkę. Kropla nie rozprysnęła się, za krótką drogę miała do przebycia. Róża obserwowała wszystko, ale wciąż nie mogła uwierzyć że to co widzi i to co słyszy jest prawdą. Zdecydowanie jednak wierzyła w to co czuje, a czuła strach. Strach, który sprawiał że włosy na rękach stawały na baczność, a nieprzyjemne dreszcze wędrowały po plecach w tę i z powrotem, niczym fale obmywające brzeg plaży.
A mogła sobie teraz siedzieć na lekcjach i kłócić się z nauczycielką, ponownie zdobywać sobie nieprzychylność ludzi. Mogła na przerwie zapalić sobie papierosa w toalecie, a potem zajrzeć do biblioteki i wypożyczyć tę nową książkę o walkach Wikingów. A następnie wróciła by do domu, zaparzyła sobie herbatę i zagłębiła się w swój świat, świat literek i pachnących, białych stron książek.
Tymczasem ma tutaj akcję jak z niezłego kryminału, sprawdza się powiedzenie, ze najlepsze historie pisze samo życie. Jutro pewnie będzie można o tym wydarzeniu przeczytać w gazetach. Jeśli dla Róży i innych osób w banku będzie jakieś jutro.
__________________
Courage doesn't always roar. Sometimes courage is the quiet voice at the end of the day saying, "I will try again tomorrow.” - Mary Anne Radmacher |