Mały mędrzec zmarszczył czółko,
Podrapał niewielką głowę,
Obrócił się jeszcze w kółko
I wygłosił taką mowę:

-Bardzoś grzeczny mój zającu.
Jak to mówią, jakoś leci.
Wszystko dobrze w tym miesiącu,
Żona zdrowa tak też dzieci.

Lecz dostrzegam twój frasunek.
Czyżbyś nie spał dzisiaj w nocy?
Skoro potrzebny ratunek,
Zrobię wszystko co w mej mocy.

Człowiek mówisz, trudna sprawa.
Przyznam szczerze nie widziałem.
Wiesz, jak się rozrosła trawa,
A ja pewnie i tak spałem.

Mówiąc prosto, bez paplania
Nie wiem gdzie poszli stąd ludzie.
Bez żadnego rozpoznania,
Sprawę oddać można cudzie.

Jest to wszakże moją wadą,
Bardzo słabo nimi władam.
Mogę się przysłużyć radą,
Może się do czegoś nadam.

Mądrzy ludzi powiadają,
Że w przyrodzie nic nie ginie.
Skoro sprawy się tak mają
I człowieka to nie minie.

A kiedy powstała luka,
Taki zabieg czemuś służy.
Skoro dwoje was go szuka,
Widać jest to kłopot duży.

Należy się zastanowić,
Bo tu problem mamy przedni.
Trzeba wreszcie postanowić,
Komu ludzie są potrzebni?

Podpowiedzieć coś naturze,
Albo człowiekowi właśnie,
Bo coś trzeba o tym wiedzieć,
Żeby było trochę jaśniej.

Jaką niesie z sobą nowość?
Jakie są jego atuty?
Czy w tym jakaś jest celowość,
Że istnieje, składa nuty?

Może to się wydać dziwne,
Nie wiadomo co z tym począć,
Że to jakby zbyt naiwne,
Lecz od czegoś trzeba zacząć.