Czujesz, jak gdybyś spadała w otchłań przez całą wieczność, lecz twoje ciało zdaje się opadać w dół, nie zbliżając się do niej ani o troszkę. Wszystko wokół ucieka w górę z zawrotną prędkością, lecz to, co czeka na dol, nie porusza się w ogóle. Nienaturalność tego odczucia powoduje zawroty głowy, nudności. Wydaj Ci się, że jeśli nie zamkniesz oczu, twój świat eksploduje...
Dlaczego spadam? Co się ze mną dzieje? To nie może być prawda. Sen tylko jakiś, koszmar... Gdzie mój brat?
Postanawiasz zaryzykować ponowne otwarcie oczu i poszukać go.
Wraz ze światłem pojawia się ogromne, niepojęte cierpienie. Każdy kawałek twojego ciała wrzeszczy z bólu.
Nagle uderza Cię smród stęchniętego powietrza, gnijącej słomy i niemytych od dawna ciał. I smród śmierci...
***
Na bransoletach stalowych kajdanów widać ślady zakrzepłej krwi. Czy twojej? Nie pamiętasz... Ale chyba walczyłeś. Ból w nadgarstkach przypomina Ci, jak starałeś się wyrwać łańcuchy, aż straciłeś przytomność.
Twoja siostra jest tuż obok, jej twarz cała opuchnięta, wargi sine, a ubranie w strzępach. Majaczy, lecz nie możesz zrozumieć ani słowa...
Lochy Inkwizycji...
***
Stoisz w kuchni, i gotujesz właśnie obiad. Brat wrócił z pracy i opowiada o swoim dniu w fabryce. Dzięki Boskiemu Imperatorowi, że dostał tę pracę. Nie będziecie si musieli już o nic martwić, widmo śmierci głodowej odeszło jak za dotknięciem magicznej różdżki.
Nagle w oknie zauważasz, że na drzwi siedzi sowa. Wydaje Ci się dziwne, że nie śpi w dzień. I jej kolor, śnieżnobiały, choć przecież jest środek lata.
Ona też zaczyna Ci się przyglądać i ogarnia Cię paniczny strach.
Wpatruje się w Cibie trojgiem oczu...
***
Pamiętasz, jak wtargnęli do waszego małego mieszkania na poddaszu, gdy czekałeś, aż siostra poda Ci obiad. Jej przerażoną twarz, odgłosy ich butów na schodach, wyłamywane drzwi, krzyki żołnierzy.
Nie dałeś rady, było ich zbyt wielu.
Krzyczeli coś... Coś... "Wiedźma..."