| Czuję jak z przerażenia drżą mi opuchnięte wargi. Tylko niemiłosierny ból w głowie zagłusza piekące łzy pod powiekami… Co się stało? Jak to możliwe??? Miało być lepiej, wreszcie los się do nas uśmiechnął, braciszek dostał pracę… Wspomnienie niepokoju wywołanego natarczywym spojrzeniem trójokiej sowy, kroki na schodach, wrzaski żołnierzy i panika nie do ogarnięcia. W momencie zdałam sobie sprawę, że pierwszy cios zadany przez najbliżej stojącego żołnierza przekreślił moje dotychczasowe życie: praca w archiwum biblioteki, dom i mój brat opiekun. Koniec!
Potrząsam głową strzepując ostatnie wspomnienia. Teraz czeka nas już tylko walka o przetrwanie: o ile zechcemy podjąć walkę!
Podnoszę głowę i patrzę w oczy Mistrza Krutze, przenoszę wzrok na brata i zaczynam poruszać rękoma. Czuję jak boli spuchnięta lewa dłoń, ale przecież nie mogę „milczeć”. Przez obrzęk i ciemność panującą w celi nie jestem pewna czy mój język migowy jest czytelny dla brata, jednak ponieważ od zawsze tylko tak do niego „mówię” próbuję: [powiedz mu, że jesteśmy niewinni! niech pokaże dowody! Albo niech powie, co mamy zrobić, żeby się uniewinnić!!!]
__________________
Północ
...bo są takie miejsca do których można dojść tylko o północy.
...ya que existen los sitios que se puede alcanzar sólo a la medianoche. |