| - Ostro. - Powiedział chłopak, cokolwiek miało to znaczyć, gdy zobaczył gdzie będzie mieszkać. Jeszcze zanim wysiedli, odwrócił się do Dagmary.
- Dagmaro, dzięki za pomoc. Dasz radę wyciągnąć mnie stąd kiedyś na obiad? Muszę sie zrewanżować za dzisiaj. - Uśmiechnął się miło. Właściwie, wyglądało to tak, jakby uśmiech miał być czarujący, ale temu siedemnastolatkowi chyba nie ubzdurało się, by próbować podrywać o tyle starszą od siebie kobietę?
Potem nastolatek z miną na pograniczu przerażenia i zażenowania obserwował nieudolne próby nawiązywania relacji socjalnych swojego tymczasowego mentora. Wchodząc do domu, postanowił robić dobrą minę do złej gry, więc uśmiechał sie tylko na kolejne Mikołaje, Mateusze i Maćki. Ile było popularnych męskich imion na 'm'? Niewiele, w końcu powinien tracić na to dobre, tak przynajmniej mówi zasada prawdopodobieństwa. Z kolei Murphy powiedziałby, że szansa na sukces jest odwrotnie proporcjonalna do widzów i wagi tegoż zadania, więc pan Rodecki był skazany na porażkę.
Chaos, który panował w mieszkaniu był nie do opisania, ale Marek znał ten stan z autopsji. Oczywiście, gdy tylko po raz pierwszy musiał siedzieć z czerwonymi ze wstydu uszami, gdy niespodziewanie wpadła do niego znajoma i natknęła się na leżącą na podłodze jego pokoju zużytą bieliznę nauczył się utrzymywać w pokoju stan względnego porządku na tyle, by wszystko można było zgarnąć do szafy w ciągu paru minut.
- Ja bym prosił herbatę. Może mogę pomóc w czymś tam, w kuchni? - Zaoferował się Marek, wyciągając z wielkiej torby puszkę. Kochająca mama zapakowała mu nawet jego ulubione smaki herbat, wiec w razie braku takowych w domu Rodeckiego mógł służyć swoja pomocą. |