Geralt z Rivii

Ewelinka dojeżdżała już do dworca, gdy pociąg leniwie wtoczył się na stację. -Uwaga, uwaga. Opóźniony pociąg z Zakopanego wjedzie na tor trzeci przy peronie drugim. Prosimy odsunąć się od krawędzi peronu-zabrzmiał metaliczny głos. Adrian uśmiechnął się. -Nareszcie w domu-westchnął ciepło. Gdy wysiadł z pociągu zaczął się rozglądać za przyjaciółmi. Z dala zobaczył znajomą osóbkę w białej kurteczce, idealnej na październikowe wiatry. Była to niezwykle zdolna dekoratorka wnętrz-Kasia.
-Gdzie jest reszta? I gdzie jest Mateusz?-pomyślał, zaniepokojony.
Tak, jego złe przeczucia się sprawdził, nigdzie nie było widać sylwetki pływaka. "Wysoki blondyn, o niebieskich oczach i silnych dłoniach."-tak określał go Adrian, opowiadając o nim koleżankom w szkole teatralnej. Zobaczywszy jednak, że Kasia biegnie w jego kierunki, potrącając ludzi i krzycząc: "Adrian!!!", rzucił ciężką torbę na ziemię, a jego usta wykrzywiły się w szczerym uśmiechu, mimo 8-godzinnej prawie podróży.
-Kasiu! Co tam u Ciebie? Matko, jak miło Cię widzieć-wyrzucił z siebie chłopak. -Nic się nie zmieniłaś kobieto! No, może trochę wyładniałaś! No powiedz wreszcie to, czego nie chciałaś mi powiedzieć przez telefon! Jesteś z nim? Aha, i powiedz co tam w Jaraczu. Słyszałem, że będziemy razem pracować, ze pomagasz pani Steranko w scenografii!!!-kontynuował świeżo upieczony aktor nie dając dojść dziewczynie do słowa. Jego głos był pełen entuzjazmu, ale w głębi duszy był lekko zaniepokojony. -Gdzie Ewela, Ola, Jacek, no i Mateusz?-myślał. Ten ostatni za nic nie chciał zniknąć z jego pamięci.

 

__________________
"Przyjaźń jest subtelną rozkoszą szlachetnych dusz."
— Safona