lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Asmorinne · 06-11-2008, 16:22

„Znowu coś się z nią działo.”

Może to po prostu przez te proszki od doktora Tima, przepisał jej za małą dawkę, albo co najgorsze za dużą. Musiała niezwłocznie się z nim zobaczyć, omówić wszystko co ja spotyka. Ale jak to? Ma mu o wszystkim powiedzieć? Żeby zamkną ją w wariatkowie... dopiero zaczęła pracę, wszystko zaczyna jej się prostować... nie mogła się na to zgodzić!

Procesja... była intrygująca... tak jakby w horrorze, ona za nimi pojedzie jak idiotka i coś się stanie niedobrego, nie popełni tego błędu. Mówiła sobie w myślach, jakiś zdenerwowany mężczyzna wysiadł z samochodu i zapukał mocno w jej okno.
Sofie była blada i zamyślona, facet chwilę jej się przyglądał i zaraz zaczął gadkę.

- Co Pani sobie myśli, ze może stawać na środku skrzyżowania...!
Ptaki, wszędzie czarne ptaki, wdarły się do samochodu i próbowały znaleźć drogę ucieczki obijając się o szyby i o nią. Sofie chciała jakoś się osłonić, zamknęła oczy.
- Niech pani natychmiast rusza!!! Głucha Pani jest! – była już tylko ona i wrzeszczący na nią facet, zaraz ptaki przyleciały ponownie.

Sofie ruszyła zostawiając zdenerwowanego mężczyznę i nagle zawróciła.

Dopiero teraz zdała sobie sprawę co mogą czuć bohaterowie w tanich horrorach bezmyślnie idący w środek niebezpieczeństwa prowadzeni przez czystą ciekawość...
Może te filmy wcale nie były takie głupie?

Dogoniła szybko procesję, czując nieprzyjemny chłód. Zdała sobie sprawę iż jest w miejscu, które już widziała w swojej wizji. Jakiś podświadomy głos kazał jej zdjąć kolczyki.

„Cóż za obrzydlistwo i tym mam zabijać? Żenada...” - pomyślała wpatrując się w nie, zaraz poczuła mrożące zimno to samo, które czuła przejeżdżając obok procesji. Kolczyki zmieniły się w rapier...odrzuciła go zaraz na tylnie siedzenie samochodu.

Miała tę przewagę, ze siedziała cały czas w samochodzie, mogła ruszyć w każdej chwili. Czuła jej serce bije jej coraz mocniej, jak drżą ręce. Rozejrzała się i dostrzegła swojego pracodawcę „Co on tu do cholery robi?” – Była zaskoczona, kompletnie nie wiedziała co zrobić. Paraliżujący strach przed nieznanym kazał jej stąd zniknąć, nie było mowy, żeby wysiadła z samochodu, lecz postanowiła chwilę tu pozostać...

06-11-2008, 16:22	#8
Asmorinne Reputacja: 1	„Znowu coś się z nią działo.” Może to po prostu przez te proszki od doktora Tima, przepisał jej za małą dawkę, albo co najgorsze za dużą. Musiała niezwłocznie się z nim zobaczyć, omówić wszystko co ja spotyka. Ale jak to? Ma mu o wszystkim powiedzieć? Żeby zamkną ją w wariatkowie... dopiero zaczęła pracę, wszystko zaczyna jej się prostować... nie mogła się na to zgodzić! Procesja... była intrygująca... tak jakby w horrorze, ona za nimi pojedzie jak idiotka i coś się stanie niedobrego, nie popełni tego błędu. Mówiła sobie w myślach, jakiś zdenerwowany mężczyzna wysiadł z samochodu i zapukał mocno w jej okno. Sofie była blada i zamyślona, facet chwilę jej się przyglądał i zaraz zaczął gadkę. - Co Pani sobie myśli, ze może stawać na środku skrzyżowania...! Ptaki, wszędzie czarne ptaki, wdarły się do samochodu i próbowały znaleźć drogę ucieczki obijając się o szyby i o nią. Sofie chciała jakoś się osłonić, zamknęła oczy. - Niech pani natychmiast rusza!!! Głucha Pani jest! – była już tylko ona i wrzeszczący na nią facet, zaraz ptaki przyleciały ponownie. Sofie ruszyła zostawiając zdenerwowanego mężczyznę i nagle zawróciła. Dopiero teraz zdała sobie sprawę co mogą czuć bohaterowie w tanich horrorach bezmyślnie idący w środek niebezpieczeństwa prowadzeni przez czystą ciekawość... Może te filmy wcale nie były takie głupie? Dogoniła szybko procesję, czując nieprzyjemny chłód. Zdała sobie sprawę iż jest w miejscu, które już widziała w swojej wizji. Jakiś podświadomy głos kazał jej zdjąć kolczyki. „Cóż za obrzydlistwo i tym mam zabijać? Żenada...” - pomyślała wpatrując się w nie, zaraz poczuła mrożące zimno to samo, które czuła przejeżdżając obok procesji. Kolczyki zmieniły się w rapier...odrzuciła go zaraz na tylnie siedzenie samochodu. Miała tę przewagę, ze siedziała cały czas w samochodzie, mogła ruszyć w każdej chwili. Czuła jej serce bije jej coraz mocniej, jak drżą ręce. Rozejrzała się i dostrzegła swojego pracodawcę „Co on tu do cholery robi?” – Była zaskoczona, kompletnie nie wiedziała co zrobić. Paraliżujący strach przed nieznanym kazał jej stąd zniknąć, nie było mowy, żeby wysiadła z samochodu, lecz postanowiła chwilę tu pozostać... __________________ Cisza barwą mego życia Szarość pieśnią brzemienną, którą śpiewam w drodze na ścieżkę wojenną istnienia...