| Adrian był chyba tak zmęczony podróżą i podekscytowany faktem, że wrócił do Olsztyna, tego Olsztyna, który wygrał z Łodzią i Poznaniem, że nie był w stanie mówić dłużej niż przez pięć minut. Wolał chyba słuchać, co się dzieje w życiu jego przyjaciół, zapytał o Myszora. Na to słowo Ewela spojrzała znacząco w górę. Potem wyprostowała się, wiadomo było, że przemówi.
- Jak wszyscy wiecie Myszor ostatnio uzyskał stopień jachtowego sternika morskiego. Gdy tylko dostał propozycję od naszego wspólnego znajomego, aby wspólnie z nim poprowadzić pewien uroczy statek handlowy na trasie Świnoujście- Kopenhaga, od razu się zgodził. Jest tam chyba trzecim oficerem, to znaczy odpowiada za sprawy techniczne, wiecie silnik, linki i te rzeczy. Ja szczerze mówiąc średnio jestem zadowolona, owszem rejs trwa dość krótko i podobno można nieźle zarobić, ale ta pora roku chyba nie jest najlepsza na takie wyprawy. Mam tylko nadzieję, że to jednorazowa przygoda. A tak poza tym, to ostatnio nie mogę się z nim skontaktować...
Eweli zadrżał głos i pozwoliła mówić komuś innemu. Boże, żeby wszystko było w porządku, żeby wszystko było w porządku z NIM. Właściwie dopiero teraz, kiedy głośno mogła poskarżyć się na Myszora, uświadomiła sobie swoje obawy.
Ewela, aby rozładować trochę swoje emocje postanowiła przejść się po domu. Stanęła twarzą do okna w prawie pustej jeszcze sypialni Adriana. Przez okno właściwie nie napływały żadne odgłosy miasta, dlatego też wyraźniej można było słyszeć dźwięk kropel deszczu rozbijających się o parapet. Znowu się rozpadało w Olsztynie. Ech... trzeba pomyśleć, co zrobić dalej...Co się z nim dzieję, co się dzieję z jej ukochanym, wyjątkowym, jedynym na świecie? Gdy obróciła głowę zobaczyła poruszający się cień na ścianie. W tej samej niemal chwili cień przemówił spokojnym, kojącym głosem Adriana:
- Ewelinko, twój mąż do Ciebie.
Dziewczyna otworzyła usta ze zdziwienia, ale zdecydowanym ruchem szybko sięgnęła po komórkę. |