Bergtagna

Gdy wreszcie jego umysł dogonił ciało, kobieta ruszyła ku wyjściu, gdzie czekał jakiś zbrojny mężczyzna. Uczucie, jakie łączyło tych dwoje, jawiło się wyraźnie. Rudy mężczyzna pokraśniał na twarzy, obserwując scenę. Zaraz jednak wzrok jego uciekł ku wnętrzu karczmy, któremu prędko, a wnikliwie się przyjrzał. Olbrzym, dość egzotycznie wyglądający mężczyzna i ten, który przed chwilą wyciągał dłoń do dziewczyny, oni właśnie odstawali od szarzyzny bywalców karczmy.

Wróciła śpiewaczka. Podeszła do niego i starszego mężczyzny. Zaczęła rozmawiać z tym drugim. Kiedy rozmawiali, przybysz nie musiał się wysilać, by słyszeć o czym mówią, a to o czym mówili, bardzo go zaciekawiło. Wtem, starszy mężczyzna zaczął się zmieniać. Prosty ubiór nabrał wyszukanych kształtów, kolory intensywności, a obecność metali szlachetnych dopełniła aurę przepychu, po czym jego właściciel wykonał głęboki ukłon przed kobietą i zaraz kontynuował rozmowę. Na twarzy rudego jegomościa dało się zauważyć zdziwienie, którego nie zdołał zamaskować. Gdy dostojnik skończył rozmowę z dziewczyną, zwrócił się do reszty nietuzinkowych gości:

-Waszmościów jak zowią? Widzę tu silnego woja, i dwóch szacownych chevalierre, co z nie jednego garnka spyże wyjadali. Gotowiście zawierzyć nieznajomemu i zapolować?

Mężczyzna w tunice położył wór na podłodze, uśmiechnął się życzliwie i ukłonił dostojnie w stronę pytającego, po czym rzekł:

-Jethro moja godność. Propozycja tak dostojnego męża to zaszczyt niegodny mojej skromnej osoby. Wdzięczności swej w słowa żadne przybrać nie zdolnym, dlategom gotów przystać na waszą szczodrą propozycję i służbą wierną podziękować.