Kutak

Wściekły Gangrel wpadł prosto do jego gabinetu, z rządzą mordu i krwi wypisaną nie tylko w oczach, ale w całej jego postawie. Sytuacja przerażająca. Acz niekoniecznie bez wyjścia. Robert przez lata swoich rządów w Carcassonne nauczył się, że w takiej sytuacji jest wręcz zadziwiająco wiele wyjść. Bo chociaż bestia była potężna i nieobliczalna, to przy tym również… głupia. Tak, głupota to chyba najlepsze słowo, jakie książę znalazł w tej chwili na jej określenie.

Strach był jednak wyczuwalny w pokoju. Finney. Bała się. Widział to po niej, widział to w jej twarzy, w jej ruchach, w jej oczach… Zresztą, czemu się dziwić. Ona wciąż była słaba, miała potencjał, ale nie posiadała mocy, siły... A jeżeli ten zwierz coś jej zrobi…?

Niepokój zawitał w sercu Aligariego.

- Wypuść dziewczynę. – stwierdził Ventrue, wstając. Jego głos… Można by rzec, iż nie był to jego głos. Nie był spokojny, nie był zirytowany, sarkastyczny… Był mocny. Z pewnością nie pasował do starego, kalekiego wampira.

- Ooo nie… Zaraz po tym, jak rozszarpię ciebie, zajmę się nią… Może jeszcze będziesz wtedy żył, będziesz to widział… Finney, tak? Kawałek niezłego ciałka, sporo niezłej krwi… O taaak… - mówił Brian filmowym głosem szaleńca.

- Uciekaj. – rzucił nagle do córki, widząc, że przeciwnik stał już na środku pomieszczenia. Niestety, nie docenił zdolności Gangrela, który momentalnie dopadł do drzwi i chwycił kobietę swymi mocarnymi łapami za ramię.

- Borowicz! – ryknął nagle Aligarii, robiąc krok w kierunku „rozmówcy”, nie wspierając się przy tym laską, a jedynie gestykulując nią – Ty nigdy tu nic nie znaczyłeś. Dzikus, wilczy pomiot, śmieć wyjący do księżyca. Ktoś taki w Radzie? Na Boga, to przecież była kpina! Kimże Ty jesteś? Człowiekiem bez nazwiska, bez twarzy, bez honoru… Śmieciem.

Twarz Jacka znów zwrócona była w kierunku Stańczyka.

- Naprawdę cieszę się tym, że mogę ci to dziś powiedzieć. To wszystko. To ja, kto inny, ja zleciłem twoją śmierć! To przeze mnie trafiłeś tu w takim stanie! Na moje marne życzenie, dla mojego kaprysu, dla chęci zachowania czystej krwi wśród wampirów. I nie liczyłem, że przeżyjesz, ale teraz dokonam tego, co wcześniej mi się nie udało. Zarżnę cię tak, jak zarżnąłbym twojego ojca, jak zarżnąłbym wszystkich twoich bliskich! – krzyczał. Proste słowa działały naprawdę mocno na ogarniętego szałem Borowicza. Jego umysł nie odebrałby teraz zbyt delikatnych aluzji, ale też nie wyczuwał kłamstw i dawał się prowokować w prosty i efektywny sposób.

Gangrel odrzucił wampirzycę na bok, po czym powolnym, ciężkim krokiem ruszył w kierunku Aligariego.

- I wiesz co jeszcze? – spytał Robert, „celując” do niego laską, jak celuje się przy tego typu rozmowach palcem.

Wampir chwycił za laskę. Prosty, prymitywny odruch, który – mimo zmiany „sposobu” egzystencji – ciągle działał na wielu, wielu kainitów.

- Co? – spytał po chwili ciszy

- To. – z tym pełnym satysfakcji uśmiechem, tym spokojnym głosem, oznajmił Robert. A po chwili popchnął mocniej laskę – wypolerowane drewno prześlizgnęło się przez uchwyt dłoni i uderzyło końcówką o klatkę piersiową. Dokładnie w serce.

Klik.

Wystrzelony z laski kołek wbił się w serce Gangrela, który w ostateczny sen zapadł z twarzą wykrzywioną nienawiścią.

- Słodkich snów, panie Borowicz… - wyszeptał książę, a potem – odrzucając laskę – szybkim krokiem podszedł do swej córki.

- Finney... Finney… - szeptał, pomagając jej wstać i tuląc do siebie – Wszystko w porządku…?

- Tak… - odpowiedziała łamiącym się, cichym głosem, głosikiem wręcz – On…

- On już nie istnieje. – odparł Robert, gładząc kobietę po włosach.

- Sir, ja… Ja nie wiem, jak to możliwe… Ale… Przepraszam… - mruczał gramoląc się znad stołu, który przewrócił swoim ciałem, Walter.

- Nic nie szkodzi. Mówiłem, takimi przeciwnikami lepiej się nie zajmuj. – powiedział spokojnym głosem Ventrue – Odpocznij trochę. A potem weź go do piwnicy, polej benzyną i podpal. Zostaw otwarte drzwi.

- T… Tak jest… - Sing nie miał już siły na zadawanie pytań.


- Tu Aligarii. Mieliśmy małe problemy, które jednak zostały w sposób drastyczny i ostateczny rozwiązane. Jacek Borewicz winny jest napaści w szale na księcia miasta, jego ciało właśnie płonie. Proszę państwa, byłbym wdzięczny za meldunki.

 

__________________
Kutak - to brzmi dumnie.