| I oto stoi, oślepiany blaskiem fleszy, mrużąc oczy w uśmiechu, trzyma w ręku szklany klosz, w którym już niebawem skryje swoje dumne oblicze. Wielkie było wzruszenie rodziców, gdy ujrzeli swoją pociechę na ogromnym telebimie, na który spozierały tysiące oczu ciekawych losu grupy wybrańców. Jednym z nich jest właśnie ich syn, jeszcze niedawno beztroski urwis, badający sekrety przydomowego podwórka, teraz zaś, szykujący się do podróży w pełną tajemnic przestrzeń kosmiczną.
Kiedy dr Ymbryksen odpowiadał na pytanie kolejnego nadgorliwego dziennikarza, jego myśli były już bardzo daleko, dotarły tam, gdzie być może niedługo dotrze ów wehikuł, o którym rozmawia właśnie świat, nawet jeśli niecały, to z pewnością jego znaczna część. Mentalne wojaże doktora przerwał członek ekipy odpowiedzialnej za głośne przedsięwzięcie, dając sygnał, iż pora przygotować się do startu. Kropla potu spłynęła po twarzy niedoszłego kosmonauty, gdy ruszył prowadzony przez sztab ludzi. Mięśnie twarzy były wyraźnie napięte, efektem wewnętrznej walki z niepewnością, która powoli ustępowała. Życie nauczyło doktora, by nie myśleć o porażce. Po co rozważać możliwość upadku kostki lodu obok szklanki, kiedy chce się, by znalazła się w szklance? Myśli o niepowodzeniu w niczym nie pomagają, tak uczył go ojciec.
W końcu przekroczył próg. Sterylna biel wnętrza oślepiała, oko potrzebowało kilku chwil, by przywyknąć do intensywnego światła. Doktor zajął swoje miejsce. Wykonał szereg rutynowych czynności, których nauczył się na szkoleniu, a które miały zapewnić bezpieczną podróż, a przynajmniej takowy start. Zamknął oczy, łagodził nerwy imaginując spokojny, zimowy krajobraz rodzinnych stron - Cesarstwa Grenlandii. |