| Jane siedziała przez dłuższą chwilę w milczeniu, przysłuchując się wypowiedziom i utarczkom słownym zebranych. Trochę ją irytował fakt, że traktowano ją z góry tylko dlatego że jest kobietą, a przypuszczalnie w warunkach jakich przyjdzie im egzystować, poradzi sobie o wiele lepiej niż ci „dzielni” mężczyźni.
No cóż, ale nie zamierzała się spierać, wiedziała że to jest bezcelowe, a swoją wartość i doświadczenie jeszcze będzie mogła wiele razy udowodnić w ciągu wyprawy.
Ku uciesze Jane wszystkie przepychanki słowne zostały przerwane gdy odezwał się płk. Dyott, który w najdrobniejszych szczegółach objaśnił całą historię i pobudki jakie pchnęły Fawcetta na tę feralną wyprawę.
Kobieta miała, co prawda jakieś pojęcie o tym co mówił pułkownik, jednak teraz gdy usłyszała to z ust tegoż człowieka, zaczęła się lekko niepokoić...
...nie bała się ciężkich warunków, liczyła się też z możliwością bolesnej śmierci...
...bała się tylko jednego...
... a jeśli nie będzie w stanie spełnić danego słowa? Czy wszystkie te lata poświęcone na poszukiwania i badania obrócą się w nicość?...
Przez jej ciało przebiegł lodowaty dreszcz, a serce mocno zabolało jakby ściskane stalowymi kleszczami. „Nie! Tak się to nie może skończyć!” - posłała do siebie reprymendę.
- Dziękujemy za tak wspaniałe przedstawienie sytuacji Pułkowniku, cieszę się że tak odpowiedzialny dżentelmen będzie przewodniczył naszej wyprawie. Co do swojej osoby, pragnę wszystkich zapewnić że uczestniczyłam w ekspedycjach na terenach Ameryki Południowej i potrafię znakomicie o siebie zadbać, radzę sobie z ciężkimi warunkami, tak więc nie będę dla nikogo obciążeniem. - na tym zdaniu urwała swoją wypowiedź,a jej stanowczy ton powinien rozwiać wszelkie wątpliwości jej współtowarzyszy.
Jane, błyskawicznie i z lekką nerwowością odgarnęła włosy które spadły jej na twarz, rozsiadła się ponownie na kanapie pokazując swoją postawą zniecierpliwienie z którym czekała końca spotkania, by móc już przygotować się ostatecznie do wyprawy i zacząć realnie działać. |