Shathra

Esti wstała zza drzewa i pokazała się w pełnej krasie.

- Estella Stephens. – powiedziała oschłym tonem w kierunku nieznajomego.

Spod pełnego uniformu i pancerza korporacji w kolorze czarnym, niestety niewiele można było zobaczyć. Głowę skrywał hełm. Jej ruchy były płynne i zgrabne. Była wysoką postawną kobietą, zapewne o filigranowych kształtach. W swoim wyposażeniu posiadała trzy kabury na broń, wraz z zawartością oraz liczne kieszonki. Nie uśmiechała się.

Chwyciła za skrzynię i z pomocą Razora zaciągnęła ją bliżej Thorna. Zdjęła hełm, ukazując swoją śliczną twarzyczkę, brązowe oczy, śniadą cerę i połyskujące w ciemności niebieskimi drobinkami, włosy. Następnie zdjęła rękawice. Lewa dłoń błyskała w podobnym odcieniu. Nie patrzyła Thornowi w oczy, zajmując się pozornie wyjmowaniem ampułki i ostrożnym aplikowaniem serum, wprost do jego krwi.

Wtedy spojrzała z bliska w jego oczy, darując mu jedno z tych spojrzeń, wyrażających: "Proszę, o nic nie pytaj!".

- Potrzebujesz pomocy medycznej? Pokaż, zobaczę, co ci jest. - zainteresowała się jego raną na udzie. Była świeżo i dobrze opatrzona. Jej dotyk był delikatny i gorący. Drobinki w dłoni zaczęły wibrować i powoli zmieniać kolor na fioletowy. Była tak blisko, że do jego nozdrzy z łatwością dotarł jej zapach. Eteryczne wspomnienie poranka w pościeli. Mimo woli, rozluźnił się i pozwolił jej na to. Być może nawet zechciał, aby dotykała go do końca wydłużającej się chwili?

Ona jednak wciąż podzielała swą uwagę pomiędzy towarzyszy.

- Mam morfinę, jeśli ból jest nie do zniesienia. - powiedziała ciszej a potem wstała i spojrzała wymownie na zegarek.
- Mamy 47 godzin i 25 minut, żeby się wykaraskać z tego gówna. Musimy znaleźć... - urwała niespodziewanie, tak jakby właśnie coś sobie uświadomiła - Pana Fischera. On tu musi gdzieś być. - spojrzała w stronę głów prezydentów.