xeper

Coś mały odzew na moje wypociny. Ale ja się nie poddaje tak łatwo – dzisiaj kilka słów na temat państw obszaru Ludzkich Królestw. Zapraszam do lektury i komentarzy.

Położenie
Cesarstwo Thoertii to państwo położone na południu Ludzkich Królestw, w centrum wybrzeża Oceanu, między Palaranem od zachodu i Rothennem od wschodu. Od północy granicę Cesarstwa stanowią Góry Czarne. Granica z Palaranem przebiega w większości nurtem rzeki Beretia, tylko na południu granicą jest rzeka Hreisa. Granica z Królestwem Rothennu jest sztuczna – jest to granica prowincji z roku 703, kiedy Rothenn ogłosił odłączenie od Cesarstwa.
Ustrój
Głową państwa jest namaszczony przez kapłanów Kultów Cesarz, wywodzący się z jednego z arystokratycznych rodów Nimis. Jest on niemalże uważany za równego bogom, a jego słowo jest święte. Cała władza skupia się w rękach Cesarza, jednak w pewnym stopniu jest on ograniczony wolą Senatu.
Niezmiernie ważnym organem państwowym jest Senat. W Senacie zasiada Cesarz, wszyscy prowincjałowie, przedstawiciele miast, duchowieństwa oraz uniwersytetów i głowy rodów najwyższej kasty Nimis. W sumie Senat tworzy 98 osób, które decydują o losie państwa.
Cesarstwo podzielone jest na mniejsze jednostki zwane prowincjami. Jest ich sześć: na północnym zachodzie Caria, na południowym zachodzie Raetia, na południowym wschodzie Savia, między Raetią a Savią - Gentes i Noricum na północnym wschodzie oraz Traclea na okupowanych terytoriach Palaranu. Zarząd nad prowincjami sprawują prowincjałowie, mianowani bezpośrednio przez Cesarza, który może w każdym momencie odwołać danego prowincjała ze stanowiska i na jego miejsce mianować kogoś innego. Każda prowincja posiada osobne sądy, skarb, wojsko i służby publiczne.
Społeczeństwo
Jako że Cesarstwo to państwo malakarskie, istnieje tutaj wyraźne rozwarstwienie społeczeństwa. Podzielone jest ono na kilka kast. Kolejno, poczynając od najniższej są to: akres - niewolni, tebleis – chłopi, quvri – rzemieślnicy, fargo – kupcy, habis – wojownicy, santis – duchowieństwo, nimis – szlachetnie urodzeni. Każda kasta ma określone obowiązki i przywileje określone prawem kastowym, zawartym w kodeksie postępowania zwanym Haeres. To jeden z wielu kodeksów obowiązujących w Cesarstwie – właściwie wszystkie dziedziny życia publicznego (oraz większa część prywatnego życia obywateli) są skodyfikowane i zapisane. Wszystkie kodeksy złożone są w Wielkiej Bibliotece w Numantii.
Armia Cesarstwa jest dwudzielna. Jej zawodowy trzon stanowią członkowie kasty habis, natomiast reszta to rekruci z pozostałych kast odbywający obowiązkową, pięcioletnią służbę wojskową. Armia, w przeważającej większości składająca się z piechoty podzielona jest na kilkanaście legionów, liczących ok. 4000 żołnierzy każdy (gdzie 30% stanowią habis).
Religia
W Cesarstwie Thoertiańskim wyznaje się malakarskich bogów panteonu adanirskiego. Siedziba głowy Kultów, jak popularnie nazywa się organizację kościelną znajduje się w sąsiednim Rothennie. Obowiązuje podział państwa na diecezje i parafie. Obok nich funkcjonuje wiele klasztorów i zakonów.
Inne
W codziennym użyciu jest język thoena. Wyższe kasty posługują się mallis, który jest równocześnie oficjalną i urzędową mową Cesarstwa Thoertii. W ceremoniach religijnych używa się języka telim. Alfabet tradycyjny.
Stosuje się Kalendarz Cesarski, w którym rokiem „0” jest proklamacja I Cesarstwa przez Okariusa III.
Godłem Cesarstwa Thoertiańskiego jest „czerwona gryfia głowa w koronie zwrócona w lewo na białym polu”. Głową państwa jest Arnodius II Calamis, rezydujący w Cesarskim Mieście Artemicie.
Handel i obrót towarowy są dobrze rozwinięte. Powszechnie akceptowane są pieniądze złote i srebrne z innych regionów Królestw. Monety bite w Cesarstwie to denary. Funkcjonuje też handel wymienny.

Położenie
Relhadzkie królestwo położone w północno-wschodnim krańcu Ludzkich Królestw. Jej wschodnią i północną granicę wyznacza bieg rzeki Kësper. Od południa ograniczona jest wybrzeżem Morza Wewnętrznego, ze swoim zachodnim sąsiadem – Królestwem Okarii graniczy na rzece Laahm.
Ustrój
Królestwo Hoarny to dziedziczna monarchia z bardzo silną pozycją króla, rezydującego w grodzie Assengrad nad rzeką Mjolne. Państwo podzielone jest na sześć prowincji, zarządzanych przez mianowanych przez monarchę gubernatorów. Poszczególne gubernie to (w nawiasie stołeczne miasto): Heigermund (Zanor), Kehlastia (Margtor), Durgenveim (Hagergrad), Asterling (Dorg), Nilhveim (Alkor) oraz Assenmund (Assengrad). Podział ten jest wprowadzony tylko po to, aby ułatwić monarsze zarządzanie państwem, gdyż gubernatorowie nie mają żadnego wpływu na poczynania króla. Ich zadaniem jest wypełniać wolę monarchy.
Społeczeństwo
Najwyższym stanem społecznym w Hoarnie są rody magnackie, wywodzące się od dawnych drużynników królewskich. Są oni posiadaczami dużej części ziemi w królestwie, jednak w zamian muszą płacić wysokie daniny na rzecz skarbu panstwa. Poniżej magnaterii znajdują się zwyczajni posiadacze ziemi i mieszczanie. Obie te grupy zobowiązane są do płacenia podatków (w pieniądzu bądź naturaliach), obowiązkowej służby wojskowej trwającej 4 lata (tylko mężczyźni) oraz stawiania się pod bronią na wezwanie króla.
Podobnie jak w sąsiedniej krainie – Okarii, częstą praktyką są wiece zwoływane w celu ustalenia wspólnego stanowiska w danej sprawie, bądź rozwiązania problemu.
Władza sądownicza leży w gestii monarchy, który sprawuje ją za pośrednictwem przemierzających królestwo tam i z powrotem sędziów. Osobne sądy dotyczą magnatów, a osobne niższej warstwy społecznej, jednak nie istnieje zjawisko faworyzowania którejś z grup.
Religia
W Królestwie Hoarny wyznawani są bogowie Czterokultu. Hoarnańczycy są nacją tolerancyjną wobec innowierców i nie stwarzają ograniczeń co do wyznawania innej wiary. Nie obowiązuje tutaj zakaz wznoszenia świątyń obcym bogom w miastach (jak w Okarii). W wielu rejonach królestwa żywy jest kult zwierzęcych totemów, na który kapłani Czterech Bogów patrzą niezbyt przychylnym okiem.
Inne
Herbem Królestwa Hoarny jest „ukośna błękitna szachownica na srebrnym polu”.
Językiem używanym w Hoarnie jest hoarn, wywodzący się ze starorelhadzkiego, nieco podobny do wschodniego dialektu Okarii.
Pieniądz jest powszechnie akceptowany jedynie w miastach, poza nimi obowiązuje handel wymienny. Król Hoarny wybija własną monetę – złote i srebrne niergi.

Położenie
Królestwo Nidaris położone jest w centralnej części Ludzkich Królestw. Jego granice wyznaczają na północy Góry Rez-Nuhaad i pasmo Stork; od zachodu graniczy z Ziemiami Livów, niewyraźna granica przebiega lasami i bagnami. Granica południowa opiera się o Góry Czarne oraz rzeki Thebro i Keval. Od wschodu Królestwo Nidaris ogranicza brzeg Morza Wewnętrznego.
Ustrój
Stolicą Nidaris jest gród Norvill, położony nad środkowym biegiem rzeki Kennet. Państwo podzielone jest na 27 hrabstw. Władzę w każdym hrabstwie sprawuje hrabia, będący bezpośrednim wasalem króla. Obowiązki hrabiego to zbieranie podatków z ziem hrabstwa, sprawowanie sądów (niezależnie od hrabiów działa wyższa instancja sądów - jurysdykcja królewska), zapewnienia bezpieczeństwa w hrabstwie i zwoływanie wojska na rozkaz króla.
Teoretycznie państwem kieruje król, ale jest on w dużej mierze uzależniony zarówno od Zgromadzenia Hrabiów, jak i od Rady Trzech. Ta ostatnia, jak sama nazwa wskazuje składa się z trzech osób. W jej skład wchodzą przedstawiciel Adaratu (przywódcy religijnego kultu Adan Adari), szef kancelarii wywiadu oraz naczelnik Szkoły Ścieżki Świetlistego Miecza. Jest to ciało doradcze i król jest zobowiązany do zwołania jej w przypadku podejmowania decyzji o najwyższej wadze państwowej.
Zgromadzenie Hrabiów zwoływane jest dwa razy do roku w Raimith. Omawiane są na nim sprawy poszczególnych hrabstw, prowadzona ewidencja dóbr i ustalane są podatki.
Władza królewska jest dziedziczna. Obecnie władzę sprawuje król Herg II Wenaas. Jego prawowitym następcą jest Ernan Wenaas hrabia Milker.
Społeczeństwo
Społeczeństwo Nidaris jest wewnętrznie podzielone, co jest cechą typową dla społeczeństw malakarskich. Wyróżnić tu możemy kilka grup społecznych. Do najwyższej grupy zalicza się rodzina królewska i inne potężne rody Nidaris (m.in. Wenaas, Kevis, Dergell, Moarma, Kenalargi). To spośród nich w zdecydowanej większości wywodzą się hrabiowie i grafowie (odpowiednik hrabiego w mieście). Druga grupa to mniejsi posiadacze ziemi parający się wojaczką, czyli rycerstwo. Zobowiązani są oni do służby wojskowej na wezwanie swojego seniora – hrabiego oraz do zapewnienia mu utrzymania, gdy objeżdża swoje włości.
Poniżej znajduje się trzecia warstwa społeczna czyli chłopi i mieszczanie. To oni stanowią największą część społeczeństwa. To także na ich barkach spoczywa utrzymanie, tych którzy są ponad nimi. Chłopi są zależni od swoich seniorów w ten sam sposób co rycerze od hrabiów, a hrabiowie od króla. Jednak zamiast służby płacą za dzierżawę ziemi, którą uprawiają. Mieszczanie to w przeważającej większości handlarze i rzemieślnicy. Są oni zobowiązani płacić podatki seniorowi, a więc temu, na czyich ziemiach stoi miasto.
Religia
Jedyną dozwoloną religią na terenie Królestwa Nidaris jest Kult Jedynego Boga – Adan Adari. Jej zwierzchnikiem jest Adaratu (obecnie Mikas Harvag) rezydujący w Volputh, mieście będącym kolebką kultu i miejscem objawienia Proroka Hertela.
Inne informacje
Herbem Królestwa Nidaris jest sześć orłów złotych w trzech rzędach na polu zielonym.
Nidaryjczycy posługują się kalendarzem tzw. volputhiańskim, w którym rok „0” (odpowiadający rokowi 902 w KC) to objawienie się proroka Hertela w Volputh.
Nidaryjczycy używają języka nida, bardzo podobnego do rotheńskiego. Nida wywodzi się z starożytnej mowy malakarskiej. Alfabet tradycyjny.
Monety bite w Królestwie Nidaris noszą miano orłów. W zależności od miasta, w którym są wybijane mogą być nazywane: orłami thaskimi, nekkerskimi bądź norvill-orłami.

Położenie
Okaria to północne królestwo, leżące w przeważającej większości na lewym brzegu Wielkiej Rzeki; między Górami Północnymi a Calak Muir i Rez-Nuhaad. Okaria od wschodu graniczy z Hoarną (przez rzekę Laahm), od południa z ziemiami Livów i Nidaris, a od zachodu z terytoriami Shaer.
Ustrój
Okaria jest monarchią dziedziczną. Królestwo składa się z sześciu, cieszących się dużą niezależnością prowincji – Marchii: Brekk (monarcha jest równocześnie Pierwszym Marszałkiem Brekku), Oken, Mittmund, Nord, Sachs i Verlud. Rządzący nimi marszałkowie wchodzą w skład Wielkiej Rady, do której należy także monarcha, królewski skarbnik i kanclerz. Rada ma decydujący wpływ na losy królestwa, gdyż podczas jej posiedzeń podejmowane są wszelkie decyzje.
Stolicą Królestwa Okarii jest gród Graine, położony przy ujściu Wielkiej Rzeki. Monarchą sprawującym rządy jest młody, szesnastoletni Otkar II z dynastii Vern.
Społeczeństwo
Społeczeństwo w Królestwie Okarii złożone jest z dwóch stanów. Pierwszym z nich są posiadacze ziemi, czyli ziemiaństwo. Do tej warstwy należą zarówno marszałkowie, którzy dzierżą wielkie połacie ziemi, jak i biedni chłopi, z trudnością utrzymujący swoje rodzinne gospodarstwa. Drugim stanem jest mieszczaństwo. Członkowie tego stanu zajmują się handlem i rzemiosłem. Należy nadmienić, że miasta w Okarii to raczej niewielkie, lokalne centra handlu a nie wielkie, ludne metropolie.
Wszyscy obywatele okaryjscy płci męskiej zobowiązani są do służby wojskowej na wezwanie marszałka. Co dwa, trzy lata odbywają się szkolenia mężczyzn zdolnych do walki w kwestii używania broni i zbroi. Coraz większe zastosowanie znajduje jednak praktyka zaczerpnięta z południa, polegająca na wpłaceniu wykupu w zamian za służbę.
W świetle prawa wszyscy Okarowie są sobie równi. Nie istnieje w tym społeczeństwie podział na lepszych i gorszych. Jurysdykcja leży w gestii monarchy i jest sprawowana przez wyznaczonych przez niego sędziów a o porządek w królestwie dba, utrzymywana również ze skarbu monarchy, milicja.
Częstym zjawiskiem na ziemiach tego królestwa jest zwoływanie wieców, na których lokalne społeczności decydują w głosowaniu o swoich sprawach.
Religia
Oficjalną religią tego królestwa jest Kult Czterech Pór Roku. To w okaryjskim mieście Clausen odbywają się zgromadzenia Viertingu. Tolerowane są tutaj pozostałe kulty Ludzkich Królestw, a jedynym ograniczeniem jest zakaz wznoszenia świątyń obcych bogów w obrębie miast.
Na północy królestwa, w górzystych rejonach prowincji Verlud poza Czterema Bogami cześć oddaje się Duchowi Gór.
Inne informacje
Godło Królestwa Okarii to dwa gryfy przeciwstawne - czarny w srebrnym polu, czerwony w złotym polu. Na wszystkich okaryjskich chorągwiach, niezależnie od tego do kogo należą zawsze występuje motyw gryfa, czy to całego, czy też tylko głowy.
Ludzie w Królestwie Okarii posługują się językiem relhaadzkim, będącym niemal niezmienioną mową antycznych Relhaadów. Istnieje kilka dialektów tego języka, jednak są one do siebie bardzo podobne.
Pieniądz jest akceptowany jedynie w miastach. Poza murami miejskimi powszechny jest handel wymienny. Monetą bitą w Królestwie Okarii są złote i srebrne grosze.

Położenie
Pala Rânn bądź też Palaran, bo takiej nazwy powszechnie się używa to państwo położone na południowo-zachodnim krańcu Ludzkich Królestw. Jego północną rubieżą są Góry Czarne, natomiast od wschodu graniczy z Cesarstwem Thoertiańskim na rzekach Bryô-abh (Beretia) i Hre-abh (Hreisa). Od południa i zachodu brzegi Palaranu omywa ocean.
Ustrój
Całym państwem włada Wielki Król Pala Rânn, jednak jego władza jest tylko teoretyczna, ponieważ realną władzę sprawują wodzowie poszczególnych plemion, szczepów i klanów. Zazwyczaj królem jest przywódca najsilniejszego plemienia lub wielki bohater wojenny, który potrafi zebrać pod swymi sztandarami wystarczająco dużo wojska i siłą zaprowadzić swoje rządy. Jednak gdy państwu grozi zewnętrzne niebezpieczeństwo (jak to było w przypadku thoertiańskich krucjat) palarańczycy jednoczą się i walczą pod sztandarami króla. Dzieje się tak, gdyż palarańczycy odczuwają silne więzi religijne i językowe, jednak na pierwszym miejscu stawiają mniejsze, lokalne społeczności.
Palaran można podzielić na kilka mniejszych regionów, będących ziemiami największych plemion: Brahnai, Arba, Havarasan i Vedoni. Te z kolei dzielą się na obszary zamieszkałe przez mniejsze plemiona i w końcu klany.
Państwo to istnieje tylko dzięki grupie ponadplemiennych wykształconych
i świadomych swej roli kapłanów cieszących się wielkim autorytetem – fila.
Społeczeństwo
W państwie takim jak Palaran nie istnieje wyraźnie zaznaczony podział na klasy społeczne czy też stany. Chociaż szacunkiem obdarza się członków arystokracji plemiennej, będącej zarazem najbogatszą częścią społeczeństwa, a gardzi niewolnikami.
Nie istnieje także podział na mieszczan, chłopów czy rycerstwo. Niemal wszyscy palarańczycy posiadają ziemię uprawną, dodatkowo imając się innych zajęć jak rzemiosło lub pozyskiwanie dóbr naturalnych (drewna, kopalin). „Miasta” palarańskie to większe skupiska chat powstałe wokół jakiś szczególnych miejsc.
Każdy palarańczyk czuje się przede wszystkim członkiem swojego plemienia i na wezwanie wodza rzuca wszystko, bierze broń i rusza do boju, na gospodarstwie pozostawiając żonę (jedną lub kilka), dzieci i niewolników.
Religia
Palarańczycy są wyznawcami Bogini Matki oraz oddają wielką cześć duchom przodków. Wyznawców innych religii traktują z wrogością.
Inne informacje
Obecnie oficjalnym sztandarem Palaranu jest chorągiew w poziome czarne i żółte pasy.
Cały handel na terenie Palaranu prowadzony jest na zasadzie „ty mi daj dwie kozy, a w zamian dostaniesz wóz ziemniaków”, a więc jest to handel wymienny. Bogactwo zazwyczaj mierzy się ilością posiadanej ziemi lub wielkością stad, albo liczbą dobrze wydanych za mąż córek.
Dzięki zaawansowanej wiedzy astronomicznej fila palarańczycy posługują się kalendarzem rocznym. Natomiast wydarzeń historycznych nie datują od jakiegoś określonego roku „0”.
Historia, zarówno ogólna, jak i szczegółowa przekazywana jest ustnie, gdyż uważa się, że jej spisywanie prowadzi do groźnych zaburzeń równowagi świata i czasu.
W Palaranie używa się niemalże tylu dialektów, gwar i narzeczy ile istnieje tutaj plemion i klanów. Zasadniczo jednak istnieją cztery główne języki. Są to: brahnaicki, vedon, arba-lati i hava-lati. Poza nimi istnieje osobny język, którym posługują się tylko fila. Nazywa się on kan-lati.
Bardzo niewielu palarańczyków posługuje się słowem pisanym. Jeśli zachodzi taka potrzeba to posługują się oni alfabetem runicznym opracowanym przez fila, nazywanym ka-ny.
Pod okupacją Cesarstwa Thoertii znajduje się część Palaranu – Nizina Traklis leżąca między rzekami Bryô-abh i Hro-abh.

Położenie
Położone na południu Ludzkich Królestw, jedno z czterech państw malakarskich. Od zachodu graniczy z Cesarstwem Thoertii, od północy z Królestwem Nidaris i Toranią, a od wschodu z Imperium Zagryjskim.
Ustrój
Królestwo Rothennu jest podzielone na cztery wielkie prowincje – księstwa: Eriante i Melianis na południu oraz Bohem i Enredeos na północy. Każda z prowincji ma własnego suzerena, który z kolei jest poddanym króla (król jest jednocześnie księciem Bohemu). Prowincje podzielone są na mniejsze jednostki: hrabstwa i baronie. Natomiast lennikami hrabiów i baronów są rycerze.
Stolica znajduje się w położonym na północy mieście Bohemis. Obecnym władcą jest Jego Wysokość Mercemis I Anadarel.
Społeczeństwo
Wielcy władcy prowincji, hrabiowie, baronowie, grafowie (odpowiednik barona w mieście) oraz rycerze-posesjonaci to warstwa uprzywilejowana względem reszty społeczeństwa. W zależności od statusu społecznego przywileje mają różną formę.
W zamian rycerze mają obowiązek stawić się konno na wezwanie seniora w celu obrony królestwa. (Powoływanie pod broń w celu agresji lub innych działań poza królestwem wymaga zgody rycerstwa zgromadzonego na zwoływanym w tym celu zjeździe).
Mieszczaństwo jest zróżnicowane zarówno pod względem prawnym jaki majątkowym. Znaczącą część ludności stanowią osoby nie posiadające praw obywatelskich (urodzeni za miastem, kobiety). Każde miasto ma inny zakres swobód i przywilejów niezbędnych do rozwoju handlu i produkcji, nadawanych przez seniora. (Często powtarzającym się przywilejem miast jest zamiana obowiązku służby wojskowej mieszkańców na podatek tarczowy, za który senior najmuje wojsko). Ustrój polityczny miast jest również zróżnicowany. Czasami władzę niepodzielnie sprawuje hrabia lub graf, czasami dzieli się nią z radą miejską, zdarza się też, że całą władzę dzierży rada miejska.
Trzecia warstwa społeczna to chłopstwo. Jest ona podzielona na dwie zasadnicze grupy: chłopów wolnych czyli kmieci oraz chłopów niewolnych. Stan kmiecy jest zróżnicowany majątkowo. Z tytułu własności ziemi pan pobiera od chłopów świadczenia - czynsz, zarówno w naturaliach, jak i w pieniądzu. Kmiecie są osobiście wolni, mogą opuścić wieś po wywiązaniu się z umowy zawartej z panem. Chłopi zobowiązani są do służby wojskowej dla seniora, ale często silne ekonomicznie wsie decydują się (podobnie jak miasta) na płacenie podatku tarczowego. W zdecydowanie gorszym położeniu znajdują się chłopi niewolni. Niewolni to zasadniczo jeńcy wojenni, ale niewolnym można stać się także na podstawie wyroku sądowego.
W państwie o politeistycznej religii jakim jest Rothenn istnieje potężna rzesza kapłanów i sług świątynnych. Na podstawie przywilejów i siły oddziaływania na społeczeństwo kapłanów uznaje się za odrębną warstwę społeczną. Klasa ta jest bardzo zróżnicowana pod względem majątkowym; wobec prawa wszyscy jej członkowie są równi. Kapłanów obowiązuje prawo kanoniczne ustalane i modyfikowane na zjazdach duchowieństwa . Kapłani nie podlegają jurysdykcji świeckiej, a jedynie własnym sądom. Kapłani jako osoby fizyczne nie są zobowiązani do płacenia podatków. Natomiast świątynie przekazują część dochodów do skarbu państwa i płacą łanowe od posiadanej ziemi.
Religia
Obowiązującą religią w Królestwie Rothennu jest pierwotna religia malakarów – wiara w bogów panteonu adanirskiego. Zwierzchnikiem Kultu jest rezydujący w Kove, u podnóża Iglicy Antu – Adamaros Naritt XI. Królestwo podzielone jest na diecezje, a te z kolei na parafie. Równolegle do tego podziału funkcjonują liczne klasztory i zakony świeckie.
Inne informacje
Królestwo Rothennu to państwo dwunarodościowe. Zamieszkują je rotheńczycy na północy oraz rusanamani na południu. W powszechnym użyciu są więc dwa języki: rotheński oraz rusanam. Poza tym w pismach urzędowych i oficjalnych używa się języka mallis; językiem sakralnym jest tellim.
Mieszkańcy Rothennu używają Kalendarza Cesarskiego.
Herbem Królestwa Rothennu są dwie róże srebrne na czerwonym polu.
Pieniądzem obowiązującym w Rothennie jest libr, monety z innych krain są akceptowane.

Położenie
Królestwo Torania to państwo malakarskie, jednak o dużych wpływach zagryjskich. Położone jest na południe od Morza Wewnętrznego. Od wschodu, granicą z Imperium Zagryjskim jest pasmo wzgórz Sargosy i rzeka Kalis; od zachodu rzeka Keval, a od południa rzeki Keval i Nestros. Stolicą jest położona nad brzegiem Morza Wewnętrznego Evalarra.
Ustrój
Torania jest monarchią elekcyjną, z ograniczoną rolą króla i silnym wpływem najwyższej warstwy społecznej na politykę. Wybrany król sprawuje władzę dożywotnio, a po jego śmierci, spośród wysuniętych przez Wysokie Rody kandydatów wybierany jest następca. Króla wybiera Zgromadzenie Wysokich Rodów większością głosów.
Królestwo podzielone jest na domeny poszczególnych Wysokich Rodów, które zazwyczaj toczą ze sobą niewielkie, lokalne wojenki, co przyczynia się do wyniszczenia krainy i powszechnej biedy.
Społeczeństwo
Wysokie Rody to najwyższa, najzamożniejsza i najbardziej wpływowa warstwa społeczna Toranii. Są to jedyni posiadacze ziemi w królestwie, obdarzeni ogromnymi przywilejami i prawami. Poniżej nich znajduje się warstwa społeczna zwana Niskimi Rodami – to odpowiednik rycerstwa z innych krain. Są oni lennikami Wysokich Rodów, również obdarzonymi wieloma przywilejami, są one jednak równoważone dużą ilością obowiązków wobec Wysokich Rodów. Niżej w drabinie społecznej znajduje się warstwa mieszczańsko-chłopska. Ta grupa pracuje na rzecz Niskich Rodów, a zaliczają się do niej chłopi, robotnicy, rzemieślnicy, handlarze itp. Płacą oni podatki pieniężne lub naturalia swoim seniorom, w zamian otrzymując ochronę i pomoc w razie klęsk nieurodzaju, katastrof lub wojny. Najniższą warstwą społeczną, całkowicie pozbawioną praw, a mającą same obowiązki są niewolni, przypisani do pozostałych warstw tzn. niewolnego może posiadać zarówno członek Wysokich Rodów, jak i chłop gospodarujący na jednym łanie ziemii. Niewolnictwo jest dziedziczne, a niewolnym można stać się także na podstawie wyroku sądowego.
Osobną warstwę, jednak bardzo nieliczną jak na społeczeństwo malakarskie tworzą duchowni Kultów, w większości wywodzący się z Niskich Rodów.
Religia
Jako państwo malakarskie Torania uznaje bogów panteonu adanirskiego. Królestwo podzielone jest na dwie diecezje. Torańczycy nie są nacją zbyt religijną, w związku z czym parafie są rozległe, a liczba zakonów (świeckich i kościelnych) niewielka.
Inne informacje
Herbem Królestwa jest „pas ukośny czarny na srebrnym polu”.
Językiem Królestwa Toranii jest należący do malakarskiej grupy językowej – toress. W ceremoniach religijnych używa się języka telim. Spuścizną po Cesarstwie jest używanie w oficjalnych i urzędowych pismach języka mallis. Torańczycy posługują się alfabetem standardowym. Po Cesarstwie pozostał także Cesarski Kalendarz.
W handlu akceptuje się monety z innych krain, a także w przeciwieństwie do pozostałych Królestw zagryjskie pieniądze. Na obszarach wiejskich popularny jest handel wymienny. Lokalną monetą jest septimi.


W następnym odcinku napiszę coś o historii Ludzkich Królestw.