| Miłe złego początki.
Tak przynajmniej mawiano.
A co będzie, jeśli coś się zacznie źle? Potem może być tylko lepiej?
Najwyraźniej nie zawsze.
Wściekłość i nienawiść przebijała z każdej komórki półelfki. Żeby tego nie zauważyć trzeba było być ślepcem. Głuchym na dodatek.
Ona powinna się leczyć, a nie brać udział w takiej wyprawie, jak ta. Co za kretyn zgodził się, by ktoś taki wyruszył z nami.
Jego opinia o organizatorach wyprawy spadła o kolejnych kilka stopni.
Ta dziewczyna była po prostu jak gotowy do wybuchu wulkan. I stanowiła dla nich większe zagrożenie, niż owe orki.
Wszak już teraz widać było, że najchętniej zaatakowałaby Kaldora.
Może jednak lepiej byłoby zorganizować dwie różne wyprawy...
- Jeśli dla ciebie przejawem normalności jest okazywanie wszystkim niechęci i wygłaszanie pogróżek, to może lepiej zawrócisz, póki czas. Nie mam zamiaru zastanawiać się po nocach, czy towarzyszka - w tym słowie zabrzmiała wyraźna ironia - wyprawy nie ma zamiaru poderżnąć mi gardła.
- Potrafię wiele zrozumieć - mówił spokojnie - ale jeśli nie umiesz odłożyć na bok osobistych animozji, to nie ma tu miejsca dla ciebie. Nienawiść do współtowarzyszy niebezpiecznej wyprawy jest kiepskim fundamentem współpracy.
- Skoro jesteś tutaj, to znaczy, że ktoś ci zaufał. Jak rozumiem, chcesz nam otwarcie powiedzieć, że my nie możemy ufać tobie. To ci się bardzo chwali, taka szczerość. Ale stosunek do nas już mniej.
- Najlepszy półelf, to martwy półelf, tak? Czy swoim zachowaniem chcesz udowodnić, że jacyś idioci, kiedyś, lata temu, mieli rację? Chcesz nas pozabijać? Proszę bardzo. Sięgnij po broń i zrób to teraz, zamiast czekać do nocy. |