| Kostki dloni sciskajacej wlocznie wyraznie pobielaly gdy wzmocnila uscisk. Oddech rwal sie niczym po dluzszym biegu. Jak smial! Ten..! Ten...! Jej zachowaniem?! Udowodnic, ze mieli racje?! RACJE?! Moze faktycznie. Moze racje mial on sam mowiac, ze nie powinna czekac do nocy. Moze faktycznie powinna wyciac ich tu, w tym tunelu. Ich marne szczatki beda tu gnic, a pamiec o ich istnieniu zaginie. Wspanialy smak zemsty znow zagosci w jej duszy, ktora zacznie spiewac z radosc. Tak... Nie powinna czekac. Powinna ich zabic. Tu i teraz... Nacieszyc oczy widokiem ich krwi. Widokiem cierpienia na ich twarzach. Strachu, ktory byl tez jej udzialem. Powinna .... Powinna ...
- Przepraszam.
Krotkie slowo zdolalo przedrzec sie przez zacisnieta krtan druidki. Naprawde bylo jej wstyd. Dala sie poniesc fali zla drzemiacego przez lata w zakamarkach duszy. Zatkala swe uszy na nauki mistrza. Pozwolila by ogarnelo ja szalenstwo. Narazila wyprawe na niepowodzenie, a tym samym narazila Khuagonina na utrate zaufania jakim darzyli go czlonkowie zakonu. Zaufania, ktore z cala pewnoscia budowal przez dlugi czas i na ktorym mu zalezalo. Co by pomyslal o niej widzac jak rzuca sie niczym dzikie zwierze zamkniete w klatce. Czy pozwolilby jej wrocic do siebie wiedzac, ze ma na rekach krwe towarzyszy? Nie. Wiedziala, ze nie. Przez tyle lat probowal przywrocic ja swiatu. Dbal o nia. Pokazywal dobro drzemiace w innych. Pokazywal dobro drzemiace w niej samej. Wiecej.. Obudzil je i pozwolil rozwinac skrzydla. Ona zas obciela je gdy tylko znalazla sie poza zasiegiem jego bacznego spojzenia.
- Wybaczcie. To ... To dosc trudne... Zaufac.. Miec za towarzyszy osoby z waszego gat... Ludzi.
Nie wiedziala jak im to wytlumaczyc. Zreszta... Byla niemal pewna, ze i tak nie zrozumieja.
- W dodatku ten tunel ...
__________________
[B]poza tym minął już jakiś czas, odkąd ludzie wierzyli w Diabła na tyle mocno, by mu zaprzedawać dusze[/B] |