xeper

Dzisiejszy odcinek mojej telenoweli poświęcony jest historii Ludzkich Królestw. Na początek serwuję ogólny timeline, to dla tych którzy dalej czytać nie będą. Potem rozszerzone opisy różnych wydarzeń i historie krajów. Na koniec znów skrót, tym razem dotyczący obecnej sytuacji W Ludzkich Królestwach. Zapraszam.


OGÓLNY TIMELINE

1 proklamacja I Cesarstwa przez Okariusa III
111 proklamowanie relhadzkiego królestwa Heirg przez Theobolda
148-160 najazd czarnoskrzydłych
161-163 I eksodus magów
181 wygaśnięcie dynastii okariańskiej w Cesarstwie
199 królewicz Manifred zakłada Królestwo Tehnelant
201 zamordowanie cesarza Avariana III Holusa
201-206 generał Amelius Kivas zostaje cesarzem
367 Unia Clauseńska
435 władzę w Cesarstwie obejmuje Qutian
446podział Cesarstwa na północne i południowe
457 Unia Anghartska
461-464 I wojna w Cesarstwie
467-473 Wojna o Jedność w Okarii
481 najazd Zagrów, utrata Toranii
485 zamordowanie króla Havigena, rozpad Okarii
489 założenie Hoarny przez Kaehlera Bronza
490-492 II wojna w Cesarstwie
615-633 Wielka Wojna w Cesarstwie
625 zjednoczenie Okarii, Zjazd w Thoritz
646 secesja Rothennu od Cesarstwa
684 upadek Cesarstwa Północnego, założenie Nidaris i Megloor
719 pokój w Frost, zakończenie wojen okaryjsko-hoarnańskich
724-818 Okres Burzliwej Magii
752 bunt Rusanamani, secesja wschodniej prowincji Cesarstwa
819-825 II eksodus magów
824 proklamacja Unii Północnej w Laertz
827 ostateczne zniszczenie Królestwa Valantii
832 I Krucjata Palarańska
837 proklamacja Paktu Trzech Królestw
834-845 Wojna Graniczna
841 pierwsza wojna z Imperium Zagryjskim
848-849 II Krucjata Palarańska
863 wypowiedzenie Unii Północnej przez Hoarnę
865-930 Wielka Wojna Północna
890-912 wojny Paktu Trzech Królestw z Imperium
894-897 Wielka Krucjata Palarańska
897 początek okupacji południowowschodniego Palaranu przez Cesarstwo
907 I Poswstanie Palarańskie
910 utrata Toranii na rzecz Zagrów
944-946 epidemia czarnego moru na północy
949-966 Wojna Siedemnastoletnia Paktu z Imperium
968 zjednoczenie Nidaris i Meglooru, proklamowanie niepodległej Toranii
972 II Powstanie Palarańskie
977 objawienie Hertela
979 założenie Adan Adari


Migracje ludzi

Jakiż to kataklizm, jak wielka katastrofa sprawiła, że ludzie opuścili ziemie za Górami Wiecznymi i przybyli na skrawek Kontynentu, zwany obecnie Ludzkimi Królestwami. Musiał to być zaiste wielki kataklizm, który tak głęboko utkwił w świadomości ludzi, że do tej pory nie odważyli się oni powrócić tam, skąd przyszli.
[right]Velik Sayden[right]

Powiadają, że przodkowie ludzi przybyli na ziemie zwane teraz Ludzkimi Królestwami (za wyłączeniem Imperium) zza Gór Wiecznych, zwanych też Górami Krańca Świata. Ta druga nazwa jest zasadniczo błędna, gdyż skoro stamtąd przybyli, to jakiś świat tam musi być.
Ludzie ci podzieleni byli na trzy wielkie, można by powiedzieć, plemiona: Malakarów, Setonitów i Relhadów. Każde z tych plemion po przekroczeniu Gór udało się w inną stronę.
I tak Relhadowie zawędrowali na odległą północ, poza pasma Rez-Nuhad i Calak Muir. Setonici powędrowali na zachód i osiedlili się w cieniu Gór Czarnych. Natomiast największe plemię – Malakarowie pozostało pod Górami. Rozprzestrzeniło się tylko przez wieki, zasiedlając tereny od Rez-Nuhad po wybrzeże Oceanu.
W kwestii mieszkańców Imperium wiemy tyle, że ich przodkowie nigdy żadnych Gór nie przeszli. Zagrowie zawsze zasiedlali tereny na wschód od Wewnętrznego Morza, tylko z biegiem czasu rozprzestrzeniali się na wschód. Teclannie natomiast za swoje rdzenne ziemie uważają północne Imperium, tam gdzie teraz rozciąga się Pustynia Harh'Agla.

• Rendor Koneck, Antyczność Ludzkich Królestw

Inwazja Czarnoskrzydłych (Tehlcarr)

Dawno, dawno temu kiedy królestwa były jeszcze młode na naszą ziemię przybyły złe istoty. Ich przybycie związane było z magią i jej wykorzystaniem przez złych ludzi. Ludzie ci chcieli mieć cały świat dla siebie i potrzebowali do tego pomocy złych istot. Przyzwali je z innego wymiaru, zwanego Tehclarr i nazwali, ze względu na wielkie czarne skrzydła, Czarnoskrzydłymi.
Czarnoskrzydli kiedy poczuli, że ludzie są słabi powstali przeciwko nim i zaczęli niszczyć nasz świat i zabijać. Przeciw nim stanęły wielkie armie ludzkich królów. Jednak nie dały one rady złym istotom z zaświatów. Koniec ludzi był bliski... Ale znalazł się jeden mądry człowiek - mag imieniem Kornelius (co jest chlubnym wyjątkiem pośród tych z natury złych i podłych ludzi). On wymyślił jak pokonać złe istoty. Ale wymagało to ofiary z krwi i wielkiego poświęcenia. Wykuto sześć mieczy i te sześć mieczy zahartowano w krwi sześciu królów, którzy swe życie złożyli w ofierze ludzkości. Zapamiętajcie ich imiona: Venfrid, Coblain, Menetonius, Azdor, Revellis i królowa Henka.
Sześciu mieczy użyto do zamknięcia wrót z Tehclarr i zgładzenia Czarnoskrzydłych, gdyż przed tymi artefaktami, pełnymi miłości i poświęcenia ostać się oni nie mogli. Ludzkie Królestwa wyszły z najazdu wykrwawione i bardzo osłabione. Zaczęło się trudne dzieło odbudowy...
A co z mieczami, spytacie... Nikt nie wie, gdyż w latach powojennych wszystkie sześć zaginęło.

- tutor Abraminus, lekcja historii, klasa pierwsza

Okres Burzliwej Magii

Zbyt duża liczba Kongregacji i zbyt wybujałe ambicje niektórych magów doprowadziły do wojny pomiędzy szkołami. W późniejszej historiografii wojny te zyskały miano Okresu Burzliwej Magii. Wojna wybuchła w roku 724 i trwała do roku 818, kiedy podpisano tzw. Codex Kergeivenae.

Wojny te cechowały się wielkim okrucieństwem magów i brakiem jakiegokolwiek miłosierdzia w stosunku do wroga. Najbardziej ucierpiały na wojnie magów, nie Kongregacje ale ludność cywilna Ludzkich Królestw. Zdarzało się, że w wyniku magicznych bitew znikały z powierzchni ziemi całe miasta, a sama ziemia drżała w posadach lub topiła się niczym wosk. Na nic zdawały się poselstwa przerażonych królów i książąt – rozjuszeni magowie nie znali wobec siebie litości.

Dopiero Kergeiven doprowadził do krótkiego rozejmu między szkołami, zgromadził przedstawicieli szkół, po czym używając czaru znanego jako Kantyczka Dominacji Kergeivena zmusił ich do podpisania Codexu.
Jego następnym krokiem było uwięzienie dusz magów w pieczęciach Codexu i zniszczenie ich ciał. W ten oto sposób Kergeiven zakończył wojnę i doprowadził do znacznego ograniczenia siły szkół w Ludzkich Królestwach. Okres Burzliwej Magii został zakończony.

Codex Kergeivenae nałożył poważne ograniczenia zarówno na same Kongregacje, jak i na używających magii. Okres Burzliwej Magii przetrwało zaledwie kilka szkół i od tej pory nie mogły powstawać żadne nowe. Ograniczał także liczbę członków każdej z Kongregacji.

„Młode rasy” i zagłada Valantii

Okres Burzliwej Magii był niezwykle brzemienny w skutki, wiele z nich odczuwamy do dzisiaj.

To w czasie Okresu Burzliwej Magii powstały (a raczej zostały stworzone) „młode rasy”: shaerowie, livowie i vesowie. Ich powstanie związane było z próbami magów dążących do stworzenia armii niepokonanych wojowników. Można powiedzieć, że eksperyment zakończył się sukcesem tylko w przypadku potężnych i brutalnych Shaerów. Pozostałe rasy raczej nadal wiodą spokojny żywot, na terytoriach jakie zamieszkują i raczej nie wtrącają się w sprawy Ludzkich Królestw.

Shaerowie po zakończeniu Okresu Burzliwej Magii, zostali „spuszczeni z powroza”. Ich wrodzona bitność i żądza krwi oraz potrzeba posiadania własnej przestrzeni życiowej doprowadziły do krótkiej i brutalnej wojny z północnym królestwem Valantii. To tam, na półwyspie Shaer (zwanym wówczas Grynneal) te potężne bestie wykroiły sobie z Ludzkich Królestw swój „dom”. Do roku 827 Królestwo Valantii przestało istnieć, a jego mieszkańców spotkał trojaki los: zginęli, wyemigrowali do sąsiedniej Okarii lub stali się niewolnikami Shaerów.

Exodusy magów

I exodus – po odparciu inwazji Tehlcarr
Pierwszy exodus magów nastąpił po zakończeniu najazdu Czarnoskrzydłych. Sami magowie przerażeni tym do czego doprowadzili na pewien czas usunęli się w cień i zniknęli z życia publicznego. Nie opuścili jednak Ludzkich Królestw. Równocześnie po raz pierwszy ludzie, pod wpływem kapłanów zaczęli odsuwać się od magów, a duchowni Czterokultu wręcz odrzucili magię i nakazali wszystkim parającym się nią opuścić Okarię, Valantię i Hoarnę. Co ciekawe, magowie bez sprzeciwu odeszli, być może obawiając się konfrontacji z kapłanami.

II exodus – po Okresie Burzliwej Magii
Po zakończeniu wojen Okresu Burzliwej Magii i podpisaniu Codexu Kongregacje przeżywały okres upadku. Świeccy władcy starali się to wykorzystać dążąc do podporządkowania magii państwu. Większość magów nie miała zamiaru się podporządkować, jednak doskonale wiedzieli oni, że kolejna wojna oznaczać będzie ich zagładę. Żadna z Kongregacji nie dostała się pod kontrolę dworów królewskich. Jednak kilku magów, od tej pory zwanych renegatami uległo i rozpoczęło służbę królewską.
Ci, którzy nie ulegli królom opuścili Ludzkie Królestwa i osiedlili się na ich obrzeżach oraz w odległych zakątkach kontynentu, jednak na tyle blisko aby w przyszłości, po odzyskaniu potęgi móc wpływać na losy Królestw.
Zbiegło się to z ogłoszeniem przez Adanarosa Leusebiusa II dekretu Prawda o Pieśni Bożej, który wzywał prawowiernych do odrzucenia magii a magów ogłaszał heretykami i nakazywał ich ściganie.


Dzieje Cesarstwa Thoertiańskiego

Kilkaset lat po przekroczeniu Gór Krańca Świata na ziemiach zamieszkałych przez malakarów powstał trwały organizm państwowy o ponadplemiennym zasięgu. Było to Królestwo Thoer, którego władca Okarius legitymizował się pokrewieństwem z bogami, a fakt ten potwierdzali duchowni Kultów. Okarius był człowiekiem wojowniczym i u kresu swego trzydziestoletniego panowania władał ziemiami pomiędzy rzekami Sederio i Avon. Jego syn kontynuował dzieło ojca dążąc do stworzenia państwa pan-malakarskiego obejmującego wszystkie ziemie zasiedlone przez Malakarów. Sztuka ta udała się dopiero siódmemu królowi Thoer – Okariusowi III. On też ogłosił się pierwszym cesarzem państwa, które przemianował na Cesarstwo Thoertiańskie.

Pierwsze Cesarstwo Thoertiańskie (jak je później nazwano) obejmowało ziemie obecnego Nidaris do rzeki Kennet na północy, Veslandu, obecnego Cesarstwa i Rothennu, bez jego wschodniej części. Dynastia Okariańska władała Cesarstwem przez kolejne dwieście lat, podbijając ziemie całej niemalże Toranii i północno-wschodniego Nidaris.
Jedynym epizodem wartym odnotowania w tym okresie był najazd Czarnoskrzydłych. W rytuale, który zakończył najazd swoje życie złożył Cesarz Menetonius.

Po cesarzach z dynastii okariańskiej władzę dzierżyli potomkowie Avariana I, zwani w historiografii avariańczykami. To za ich panowania doszło do buntów kilku prowincji nieudolnie zarządzanego cesarstwa i po trzecim cesarzu z tej dynastii Avarianie III Holusie, zasztyletowanym przez służącego linia wygasła.

Cesarstwem pomniejszonym do obszaru dzisiejszego Rothennu i wschodniej części Cesarstwa wstrząsały wojny o sukcesję po zamordowanym cesarzu. Zwycięsko wyszedł z nich generał IV Legionu Amelius Kivas i natychmiast po objęciu tronu rozpoczął dzieło reorganizacji państwa. Po śmierci zyskał przydomek Odnowiciel, co świadczy o skali przekształceń jakich dokonał. Jego potomkowie władali Cesarstwem przez kolejne trzysta dwadzieścia lat, przywracając je do dawnej chwały. Lata panowania tej dynastii określane są jako Drugie Cesarstwo.

Ostatni z linii Ameliusa Kivasa – Verelius, jako że bezdzietny – władzę przekazał swojemu faworytowi i kochankowi – Qutianowi. Syn Qutiana - Sadeus, mając dwóch ambitnych synów chcąc uniknąć wojen po swojej śmierci podzielił Cesarstwo na dwie części. Północna, która przypadła Seriusowi obejmowała Nidaris, Vesland, północny Rothenn i Toranię, południowa natomiast, będąca we władaniu Satiusa Thoertię i południowy Rothenn.

Podział Cesarstwa nie doprowadził do niczego dobrego. Nie dość, że potomkowie Seriusa i Satiusa toczyli wojny między sobą, to na Cesartwo rozpoczęli najazdy wojowniczy mieszkańcy wschodu – Zagrowie, a także Okarowie z północy. Cesarstwo północne utraciło na rzecz Zagrów tereny aż do rzeki Keval, następnie dwie południowe prowincje ogłosiły niezależność i zjednoczyły się w Królestwo Rothennu. Ostatecznie Północne Cesarstwo upadło i na jego zgliszczach powstały dwa królestwa: Nidaris i Megloor.

Na południu działo się nieco lepiej. Po zakończeniu wojen z Cesarstwem Północnym, pod rządami cesarzy Brutiusa I, a następnie Brenomesa I i jego potomków Trzecie Cesartwo Thoertiańskie rozwijało się gospodarczo i intelektualnie. Zakładano liczne szkoły i uniwersytety, powstała Biblioteka i Wielka Latarnia. Spokój tamtego okresu burzy tylko jedno wydarzenie, mianowicie secesja wschodnich ziem. Obszary zamieszkałe przez plemiona Rusanamani, tradycyjnie najbiedniejsze i najbardziej pogardzane w całym Cesarstwie podniosły bunt, który o dziwo zakończył się sukcesem. Jednak przywódcy owego buntu: Haradiam Avastarim i Everelu Nikasim nie potrafili wykorzystać owoców sukcesu i stworzyć silnego państwa. Rusanamani nigdy nie wrócili pod zwierzchnictwo Cesarstwa, zamiast tego utworzyli unię z Królestwem Rothennu, by po wielu latach całkowicie się zjednoczyć.

Tracąc ziemie na wschodzie Cesarze skierowali swe zainteresowania ku zachodowi, za rzekę Beretię. Rzeka ta była od wielu lat granicą między Cesarstwem a nieustępliwymi i wojowniczymi plemionami setonickich barbarzyńców (patrz Wojny palarańsko-thoertiańskie). Konflikty w tym rejonie wciąż trwają, a na dworze cesarskim w Artemicie da się słyszeć głosy wzywające do zaprzestania krwawych walk z barbarzyńcami a skupieniu się na odbudowie Cesarstwa w jego dawnym kształcie, jako państwa pan-malakarskiego.

Wojny palarańsko-thoertiańskie

U schyłku VIII wieku Cesarstwo Thoertii napotkało trudności w ekspansji na zachód. Thoertiańczykom stawiły opór liczne i waleczne plemiona ludzi wywodzących się od antycznych Setonitów. W chwili kontaktu z Cesarstwem, najwyższym wodzem zjednoczonych plemion był Seander Bolga, co znaczy Dzik. Swoje państwo określali Pala Rânn, co znaczy w języku brugaickim (najpowszechniejszym na tamtych ziemiach) „Błogosławieństwo Bogów”.

W 830 roku cesarz Witelius na czele armii przeprawił się przez rzekę Beretia i zginął w bitwie pod Soros wraz z dużą częścią swoich wojsk. W odwecie palarańczycy spalili i złupili pogranicze. Dwa lata później (w 832) syn Witeliusa – Oktarius wraz z Arcykapłanami ogłosili krucjatę przeciw niewiernym. Początkowe zwycięstwa thoertian w bitwach o Maison i Salignas, przerodziły się w klęskę pod Evret (833) i paniczny odwrót. Kolejne lata to ciągłe potyczki i wojna podjazdowa na pograniczu, określane wspólnym mianem Wojny Granicznej (834-845).

W 848 ogłoszona została II Krucjata Palarańska. Prowadził ją fanatyczny duchowny Kabalus. O jego fanatyzmie może świadczyć fakt, że kazał zgładzić palarańskich posłów, a ich głów użył jako sztandarów niesionych przed armią. Pomiędzy duchownym a dowódcami wojskowymi dochodziło do licznych sporów, czym wyjaśnia się klęskę krucjaty w dwóch bitwach o Namus. Cała wyprawa skończyła się w w 849 roku, klęską w dolinie Lazary. Końcowy jej bilans był tragiczny – do domu wrócił co dziesiąty thoertiańczyk.

Kolejne 22 lata trwała budowa umocnień granicznych wzdłuż rzeki Beretii, od imienia pomysłodawcy i głównego budowniczego nazwanych Pasem Ferinusa.
Palarańczycy w 893 wdarli się na ziemie Cesarstwa, przełamując Pas Ferinusa. Zostali jednak rozbici przez wojska prowincjała Ernesiusa Salisa.

Kolejny rok to czas zbrojeń i rozpoczęcie wielkiej wyprawy przeciw palarańczykom. Nosi ona miano Wielkiej Krucjaty (894-897). Wojska pod dowództwem Salisa rozgromiły barbarzyńców i bez przeszkód zajęły obszar Wyżyny Horgu i nadmorskiej Niziny Traklis, aż do rzek Pryderius i Hafolis. Na zdobytych ziemiach założona została nowa prowincja, w której od razu wprowadzono szykany miejscowej ludności i rozpoczęto intensywną akcję osadniczą.

W 907 roku miało miejsce powstanie ludności palarańskiej wspierane przez barbarzyńców z zachodu pod wodzą Aili Rdzawego Topora. Regularna wojna trwała trzy lata i zakończyła się klęską barbarzyńców pod Trynną.

Następne powstanie w okupowanej części Palaranu wybuchło w 972 roku. Tym razem palarańczycy odzyskali część swoich ziem pod bitwie nad Czarnym Żlebem. Władza Cesarstwa ograniczyła się do nadmorskiej Niziny Traklis.

W ostatnich latach duchowni Kultów prowadzą działania zmierzające do ogłoszenia nowej krucjaty przeciw niewiernym w Palaranie.

Pakt Trzech Królestw i jego wojny z Imperium

Pakt utworzyły trzy państwa malakarskie powstałe na gruzach Północnego Cesarstwa: Nidaris, Megloor i Rothenn. Utworzenie Paktu Trzech Królestw było odpowiedzią na narastające zagrożenie ze wschodu – rosnące w potęgę Imperium Zagryjskie. Już Cesarstwo Północne utraciło ziemie zamieszkałe przez ludność malakarską aż do rzeki Kevet. A kolejni zagryjscy Imperatorzy urzędujący w odległej stolicy - Hekna Astor łakomym okiem patrzyli na żyzne ziemie leżące na zachód od Morza Wewnętrznego.

Pierwsze starcia armii Paktu z wojskami Imperium miały miejsce w południowym Nidaris, gdzie zagryjscy gubernatorzy na własną rękę starali się powiększać stan posiadania Boskiego Imperatora. Równocześnie przybrzeżnym osadom i portom wzdłuż zachodniego wybrzeża Morza Wewnętrznego dawały się we znaki ciągłe najazdy zagryjskich łupieżców.
Armie Paktu zebrały się w północnym Rothennie i ruszyły na wschód, przez tereny Toranii paląc, grabiąc i mordując. Zwycięskie wojska bez przeszkód dotarły do pasma wzgórz Naas Tekhur w pobliżu miasta Voriel Rith i tam zostały zatrzymane przez zagryjskie zastępy. Dwudniowa bitwa nie przyniosła rozstrzygnięcia, a wojska Paktu wycofały się pod Salicante w celu przegrupowania.
Do drugiej bitwy doszło niedługo później – tym razem zagryjczycy ustąpili pola i rozpoczęło się oblężenie Voriel Rith. Imperator wystąpił o ugodę, w której zobowiązywał się do zaprzestania akcji zaczepnych i oddawał część ziem zamieszkałych przez ludność malakarską. Na ziemiach tych założono Toranię, silnie zmilitaryzowane księstwo będące pod zwierzchnictwem monarchów Paktu.

Na pewien czas zagrożenie ze strony Imperium zostało zażegnane. Do czasu, aż na tron w Hekna Astor wstąpił Mraevoc ner Dinn. Przez całe swoje panowanie toczył on ze zmiennym skutkiem wojny z królestwami Paktu. Udało mu się złamać potęgę flot sprzymierzonych, przez co zyskał panowanie na Morzu Wewnętrznym a także odzyskać ziemie Toranii, którą zamienił w jedną z prowincji Imperium. Za jego panowania przeprowadzono także reformę administracyjną, dzieląc Imperium na dziesięć wielkich prowincji (dotychczas było ich około trzydziestu).

Po śmierci Mraevoca tron trafił w ręce jego brata Avrega ner Dinna, który starał się utrzymać zdobycze poprzednika ale jednocześnie dążył do pokojowego współżycia z zachodem. Ta linia polityki była charakterystyczna dla kolejnych Imperatorów - potomków Avrega. Złagodzony kurs polityki Imperium spowodował rozluźnienie więzów scalających Pakt, co spowodowało niemalże jego naturalną śmierć.

Impulsem, który przywrócił konieczność istnienia Paktu był wojskowy zamach stanu w Imperium. Grupa generałów i członków wielkich rodów niezadowolona z polityki ugodowej Imperatorów wzięła sprawy w swoje ręce – od tej pory Imperium pozbawione zostało Imperatora, a władzę sprawowała Rada Wojenna (zagr. Renn Heverag'as). Wojny rozgorzały na nowo, armie Imperium z impetem ruszyły na zachód. Pierwsze sukcesy i zdobycze nie zostały jednak utrzymane i po siedemnastu latach wojny podpisano pokój w Quidro, który pozbawiał Imperium Zagryjskiego ziem całej Toranii. W tym samym czasie na tron powrócił prawowity potomek zamordowanego Imperatora, Leasiver ner Allay (prawdopodobnie dzięki wydatnej pomocy agentów Paktu). Imperium spłynęło krwią, a Imperator zyskał przydomek „Palownik”.

Pakt w tej chwili powinien zmienić nazwę na Pakt Czterech Królestw, gdyż Torania proklamowana została królestwem (w unii z Rothennem) jednak Nidaris i Megloor zjednoczyły się w jedno królestwo – Nidaris. Tak więc w Pakcie zrzeszone były Nidaris, Rothenn i Torania.


Krótka historia Okarii

Państwo Heirg, jakie powstało w początkach II wieku roku z inicjatywy Theobolda to podwaliny Okarii. Stolicę państwo to miało w Anghart, a terytorialnie sięgalo do rzeki Aife. Już od początku swego istnienia prowadziło ekspansję na północ, przyłączając słabo zaludnione obszary pradawnych lasów.

Z najazdu Czarnoskrzydłych (148-160) wyszło osłabione, jak cała reszta Królestw i pozbawione króla Venfrida, który złożył swoje życie w ofierze jednemu z Mieczy.

W roku 199 królewicz Manifred, czując się zbyt ograniczony w królestwie ojca założył własne państwo, Tehnelant, ze stolicą w Brehm, leżące na wschód od Heirg.

Unia clauseńska została zawarta w 367 roku przez królestwa Tehnelant i Heirg. Oznaczała ona znaczne zbliżenie dwóch królestw, a umocniona została ślubem królewskich potomków. Około pięćdziesiąt lat później oba królestwa miały jednego monarchę Brovida, jednak nadal funkcjonowały jako dwa osobne państwa.

W 457 roku Tehnelant i Heirg zostały połączone w jeden organizm państwowy – Okarię, na mocy postanowień Unii Anghartskiej.
Pierwszym królem Okarii został dotychczasowy władca Tehnelantu – Havigen Piękny.

W 467 roku wybuchł w Okarii bunt przeciw jedności państwa. Przywódcami byli heirgscy możnowładcy niezadowoleni z rządów silnej ręki sprawowanych przez Havigena. Wojna o Jedność trwała do 473 roku, kiedy to armia królewska zdobyła ostatnią twierdzę rebeliantów – Tonburg.

W 485 Havigen został zasztyletowany przez szaleńca (a raczej przez rebelianta). Nie pozostawił męskiego potomka, a w kręgach dworsko-armijnych wybuchła walka o sukcesję. Okaria rozpadła się na kilka niezależnych państw toczących ze sobą wojny. Były to: Księstwo Baren nad brzegami Stiru, rządzone przez byłego majordoma Nidunga; królestwo Oken w południowej części Okarii; Kierack ze stolicą w Greine, rządzone przez dowódcę gwardii królewskiej Ranagalda oraz Tonburg i Tebar na północy. Na przestrzeni lat Kierack na drodze układów dynastycznych podporządkowało sobie Oken, a drogą zbrojną zajęło ziemie Baren i Tebar.

W czasie zjazdu w Thoritz, w 625 król Tonburgu zrzekł się tronu i odstąpił go Aisletowi (z którym był blisko spokrewniony). W ten oto sposób została zjednoczona Okaria, pod berłem dynastii kierackiej (zwanej też ranagaldską).

Zjednoczona Okaria uwikłała się w długoletnie wojny z szukającą możliwości ekspansji sąsiednią Hoarną. Wojny te zakończyły się w roku 719, podpisaniem pokoju w Frost.

Okres Burzliwej Magii to raczej czas zastoju i braku interesujących wydarzeń politycznych, ze względu na szalejących na obszarze Królestw i wzajemnie się mordujących magów. W tym czasie Królestwo Okarii zacieśniało więzy współpracy z Hoarną, do tego stopnia że w roku 824 proklamowano Unię Północną.

W 863 Królestwo Hoarny, ustami swojego nowego monarchy Joruna wypowiedziało Unię, a okaryjczycy postanowili zgładzić nieprzyjaznego im króla. Skrytobójcy zawiedli i w wyniku zamachu rozgorzała wieloletnia wojna, nazwana Wielką Wojną Północną. Zakończyła się ona w roku 930 pokojem w Laertz, od czasów którego oba relhadzkie państwa raczej się ignorują.

Historia Hoarny

Hoarna jako państwo ukształtowała się mniej więcej w końcu V wieku, wcześniej na tym terenie funkcjonowały organizacje plemienne i klanowe. Pierwszym władcą Hoarny był wg źródeł okaryjskich Kaehler Bronz. Hoarna na początku swojego istnienia obejmowała tereny w zakolu rzeki Kesper, u podnóży Samotnego Masywu. Zarówno Kaehler jak i jego potomkowie dążyli do powiększenia swego kraju o ziemie sąsiednich plemion.
Przez ponad sto lat władcy prowadzili podboje, aż do momentu gdy Królestwo Hoarny osiągnęło w przybliżeniu obecne granice. Dalszy rozwój terytorialny nie był możliwy: kierunki północny i wschodni nie wchodziły w rachubę ze względu na niesprzyjające warunki klimatyczne, natomiast na zachodzie sąsiadem Hoarny było zjednoczone, po okresie rozbicia dzielnicowego Królestwo Okarii.

To właśnie z nim królowie Hoarny z dynastii Greien-Abberg prowadzili wojny przez cały VIII wiek. Z różnym skutkiem; podczas największej przewagi hoarnańczycy okupowali tereny Okarii aż do rzeki Roder, potem (po bitwie o Jahring w 698) musieli całkowicie opuścić tereny Okarii, co gorsza tym razem Okaryjczycy stali się okupantami. Ostatnia wojna na lini Okaria-Hoarna zakończyła się w roku 719 pokojem podpisanym w mieście Frost i ostatecznie ustaliła granicę na rzece Laahm.

Zmiana dynastii rządzącej Hoarną wpłynęła na zmianę polityki zewnętrznej kraju. W odróżnieniu od walecznych poprzedników królowie z rodu Vierge postawili na zacieśnianie więzów przyjaźni z braćmi relhadami z Okarii.
Polityka przyjaźni obu stronom przynosiła wiele korzyści, a więzy między Hoarną a Okarią były coraz mocniejsze. Okres Burzliwej Magii nieco zakłócił rozwój współpracy między królestwami, jednak kilka lat po jego zakończeniu (824) doszło do podpisania Unii Północnej w Laertz.

Niezadowolenie z polityki zbliżenia z Okarią wśród wyższych warstw społeczeństwa doprowadziło w roku 863 do przewrotu, w wyniku którego na tronie zasiadł Jorun Greien-Uhern. Jednym z jego pierwszych działań jako króla było wypowiedzenie Unii Północnej. Strona okaryjska na swój sposób starała się zażegnać rodzący się konflikt, jednak tylko pogorszyła sprawę. Próba zabójstwa nowego hoarnańskiego monarchy w roku 865 została udaremniona i Hoarna zaczęła sposobić się do wojny z zachodnim sąsiadem. Kraje pogrążyły się w bratobójczej wojnie na kolejne 65 lat – została ona nazwana później Wielką Wojną Północną.
Zakończyła się w roku 930 podpisaniem traktatu pokojowego w Laertz (tym samym mieście gdzie sto lat wcześniej proklamowano Unię Północną).
Okaria i Hoarna powróciły do granicy na rzece Laahm, jednak nie nawiązały już współpracy i stosunki pomiędzy nimi są ogólnie mówiąc „oschłe”.

Za czasów panowania króla Hegvida Greien-Uhern, w roku 944 na ziemiach królestwa, a dokładniej w mieście Alcor wybuchła zaraza czarnego moru. Przez kolejne trzy lata dziesiątkowała ludność Hoarny, wschodniej Okarii i północnego Nidaris. Ocenia się, że w jej wyniku zmarła około jedna piąta mieszkańców tych terenów.


OSTATNIE KILKADZIESIĄT LAT I CZASY OBECNE

W roku 966 zakończyła się Wojna Siedemnastoletnia. Wojna jaką toczyły malakarskie królestwa skupione w Pakcie Trzech Królestw z Imperium Zagryjskim, pozbawionym prawowitego władcy i rządzonym przez uzurpatorów z Renn Haverag'as. Pokój podpisano w torańskiej mieścinie Quidro. W efekcie Imperium straciło całą Toranię i zobowiązało się do niepodejmowania działań zaczepnych przez okres 99 lat. Zakończenie wojny wiązało się z powrotem na tron prawowitego potomka zamordowanego Imperatora. Mówi się, że stało się to z dużym udziałem agentów Paktu. Ale to tylko niepotwierdzone plotki...

W roku 968 Nidaris i Megloor zjednoczyły się tworząc Królestwo Nidaris, a Torania została proklamowana nowym malakarskim królestwem. Rządy objął w nim, po trwających niemal pół roku wyborach, Jonero Vipaira książę Sonnereos. Od tego czasu w Toranii nie było ani jednego dnia bez wojny. Wysokie Rody skupiły się w kilka stronnictw toczących ze sobą małe wojenki.

W 972 roku wybuchło kolejne powstanie na ziemiach okupowanego Palaranu. Decydującą bitwą tej wojny było starcie w Czarnym Żlebie, w którym hordy palarańczyków pod przywództwem Kelbe Kościanej Włóczni pokonały trzy thoertiańskie legiony. Władza Cesarstwa ograniczyła się do nadmorskiej Niziny Traklis. Na dworze cesarskim ścierają się dwie opcje: nowa krucjata przeciw niewiernym setonitom oraz próba odtworzenia panmalakarskiego Cesarstwa.

Nidaris w roku 977 doświadczyło doniosłego wydarzenia. Wówczas w mieście położonym na północy królestwa, w Volputh swoje nauki zaczął wygłaszać Hertel. Ogłosił się on prorokiem Adanira i zaczął podburzać nidaryjczyków przeciw kościołowi Kultów, wytykając kapłanom hipokryzję i dbanie tylko o swoje interesy a zaniedbywanie wiernych. Niemal natychmiast został ogłoszony heretykiem i w pościg za nim ruszyli inkwizytorzy Kultów. Jak do tej pory Hertel nie został pojmany, ukrywa się gdzieś w puszczach północnego Nidaris i z tamtąd wysyła swoich apostołów, aby głosili słowo Proroka Adan Adari.

Na północy Okaria i Hoarna podniosły się z zapaści spowodowanej Czarnym Morem z lat czterdziestych. Nadal kontakty pomiędzy tymi dwoma relhadzkimi królestwami pozostają oschłe, tylko co jakiś czas dochodzi do granicznych incydentów, które, jak do tej pory, nie spowodowały większych reperkusji.

Shaerowie wciąż pustoszą wybrzeża Ludzkich Królestw, zapuszczając się w tak odległe rejony jak brzegi Cesartswa Thoertiańskiego i Rothennu. Okaryjczycy na zachodzie kraju również mają z nimi poważne problemy. We wszystkich krajach spotkać można tajemniczych mężczyzn z tatuażami na czołach szukających ochotników, gotowych walczyć z Shaerami na ich terytorium. Mówi się, że ci ludzie to członkowie ostatnich klanów Valantii, nadal walczący w nierównym boju z najeźdźcą...