Darkel wił się na podłodze, miotany wizją niewyobrażalnie potworną. Choć wizja już ustała, czuł się okropnie ; tysiące igiełek bólu przeszywało jego ciało w dziesiątkach miejsc. Kiedy chciał się poruszyć, dopadał go skurcz... Jednak wiedział że jest zbyt niebezpieczny. Zwłaszcza podczas snu. Z trudem wstał i zamknął swój pokój na klucz. Usiadł na łóżku, zaś ciemność wokół niego, rozświetlana jedynie światłem świecy, zdawała się zamykać.... Darkel padł senny na łóżko. Świeca zgasła... Ktoś nad nim stał... chyba... zasnął... A jego sen był straszny...

Vratyas pozostał sam na dole. Widział tylko karczmarza, który leniwymi ruchami mył ostatnie naczynia. Gdy już skończył, podszedł do Vratyasa i usiadł wraz z nim przy stoliku, po czym powiedział
- Posłuchaj mnie chłopcze, dobrze Ci radzę... Dolina Cieni to nie miejsce dla ludzi... Wszyscy, którzy tam trafili, nigdy stamtąd nie wyszli... Nie inaczej bedzie z wami... A ty jesteś jeszcze młody, to na nic ci życia marnować... - Gdy karczmarz już to powiedział, wstał i wyszeptał
- Naprawdę nie warto... - Po czym wyszedł z głównej izby, zostawiając Vratyasa samego.

Hario leżał w swoim pokoju. Chciał jek najszybciej zasnąć, ponieważ zmęczenie nie dawało mu spokoju. Przykrył się kocem, wtulił w poduszkę, jednak coś nie dawało mu zasnąć. Czuł czyjąś obecność, niedaleko, ba, kilka metrów od niego. Jednak zignorował ten sygnał, by wkrótce zasnąć... Śniła mu się osobaw kapturze. Stali naprzciwko siebie. Nieznajomy uniósł głowę. Pod kapturem świeciły dwa róznokolorowe ogniki. Jeden niebieski, drugi zielony...

Gdy wszyscy się obudzili, mogli robić co chcą w całym mieście do wieczora, i dowolnie rozdysponować swoje 100 wieców.