| - Hej, Walryn! - Pokusa była nieco wytrącona z równowagi po przemówieniu Sumienia - Otwórz kufer i sprawdź co jest w środku... Czy cię to nie ciekawi? Bo mnie bardzo. Bardzo też mnie smuci, że orkowie zabili całą twoją rodzinę... - Głos na końcu stał się cichy, smutny i przymilny. Jednak po chwili odezwał się ponownie, tonem, który bardziej przypominał zajadanie wścikłego i głodnego psa, niż mowę : - To mordercy! Zasługują na karę! Jednak... - Głos sciszył się i jakby przychamował, mówił spokojnie : - Jednak ten głupiec... On nie pozwala ci sprawić, by sprawiedliwości stało się zadość. - Głos jeszcze bardziej przyciszył się, usłyszeć można było przytłumiony chichot. Głos kontynuował : - Pamiętasz, jak twoja matka uratowała ci życie? Musisz pamiętać... Uciekłeś, zaś ona oddała za ciebie życie. I to właśnie przez nich. Gdzyby nie oni, nic by się nie wydarzyło. Twoi rodzice dalej by żyli, położyłbyś się do łóżka po dniu roboty... Ale nie. Oni wszystko zepsuli. Ale oczywiście należy im się łaska, bo to Sumienie tak kazało, nieprawdaż? Nie należy im się śmierć, bo to "ogłupiająca i bezmyślna wojna", czyż nie?
__________________
Wenn ich
Träne dein Herz
und wenn es raubt dir den Kopf
Ich sehe dich deine Seele fliegen? |