| - … boże…
Przebudzony wpatrywał się prosto w niego. To, że przy okazji w ogóle nie otwierał oczu, tylko pogarszało ten fakt popychając Konrada w coraz głębszą utratę zmysłów. Mogło się wydawać, że mierzyli się wzrokiem, ale bardziej opierało się to na tym, że młody wykładowca nie umiał po prostu odwrócić spojrzenia. Mogło się wydawać, że trwało to całymi godzinami, ale prawda była taka, że nie mogło minąć nawet pół minuty od momentu gdy metalowa rurka stuknęła o popękaną lastrykową posadzkę. Miał być koniec. Przecież to się miało skończyć. Kręcił przecząco głowo jakby w niemym wyrazie niezgody na zaistniałą sytuację. Przebudzony jednak dalej patrzył w jego kierunku szepcząc dziwną inkantację. Ekran telewizora znów zamigotał. Litery nie były zbyt wyraźne, ale ścisły umysł Konrada wychwycił słowo, które się na nim pokazało… a po chwili znów zniknęło. A przebudzony zaczynał inkantację od nowa. Dalej patrzył niewidzącym wzrokiem. Pogrążając Konrada w coraz większym przerażeniu.
- przestań… - szepnął cicho. Głos jego ugrzązł jednak gdzieś pomiędzy szumem telewizyjnego braku sygnału, a słowami przebudzonego – Przestań… - trochę głośniej – Przestań!... Przestań! – już teraz krzyczał. Podbiegł do przebudzonego. Jedynej istoty w tym miejscu, która wiedział że istnieje i jedynej choć trochę przypominającej mu jak na ironię człowieczeństwo, od którego odchodził. Nie wiedział dlaczego, ale… tak bardzo chciał żeby to już się skończyło - Przestań kurwa! Słyszysz mnie?! Przestań!
Podbiegł do przebudzonego odtrącając na bok telewizor, który potoczył się w kąt kineskopem w stronę podłogi i złapał go za ramiona potrząsając nimi.
- Przestań!!!!!!
__________________
"Beer is proof that God loves us and wants us to be happy"
Benjamin Franklin |