Niziołka była zadowolona niczym Czerwony Mag z udanej transakcji, ciesząc się z szybkiego rozwiązania pudingowego incydentu. W dodatku, nikt nie został ranny, jej czapka była tam gdzie powinna być, ogólnie wszyscy mieli powody do szczęśliwości. Nie licząc, oczywiście, samych czarnych zainteresowanych. Tutaj jednak Różyczka miała problem ze stwierdzeniem, czy oni byliby zadowoleni z czegokolwiek innego, niż ona sama lub zawartość jej torby śniadaniowej. To była walka o przetrwanie-jedz, albo Ci(ę) zjedzą. Prawie jak potyczki o jedyną kopię Tego Wspaniałego Zaklęcia, która trafiła do dormitorium spragnionych nowych magicznych przygód dziewcząt, gotowych ostudzić zapał rywalek czarnoksięskimi lodami i innymi podmuchami. Oczywiście, i tak nic nie mogło się równać z tym co było potem, gdy któryś z nauczycieli właśnie drzemał i został obudzony przez te wszystkie wybuchy, zanim zdążyły zakamuflować pole bitwy...
Na szczęście, Różyczka była w stanie schować się pod stołem, który był z resztą stołem niskim i nikt inny nawet nie pomyślałby żeby się pod nim chować, dlatego nikt też nie kłopotał się by sprawdzić czy po czyimś czole nie spływają krople potu formując się w grube kule i wylewając się na podłogę. Zupełnie jak te puddingi na ziemię. Ogólnie, podsumowując, długie życie dla krótkich!
Podczas spaceru wgłąb tajemniczych tuneli, czarodziejka sprawdziła dla pewności czy przypadkiem jakaś tona złota nie jest upchnięta gdzieś w rogu dołu z którego wylazły stwory, albo czy może nie ma tam jakieś wnęki ze skrzynią skarbów, która zawierałaby tajemnicze zwoje pełne zakazanej magii, które oczywiście z dziecięcą radością przepisałaby do księgi. Niestety, ku jej totalnemu rozczarowaniu, nic takiego nie było. Za to zauważyła, że chociaż większa część ekwipunku elfki była niezdatna do czegokolwiek, to czarodziejskie miecze, och, czarodziejskie miecze! Te najwyraźniej na zaloty kwasu stwierdziły, że MAJĄ BRZESZCZOTY ZE STALI (magicznej, oczywiście) i zeżreć się nie dadzą. Jak miło, będą mieli pamiątkę po elfce. I jej pamięcią będą szatkować wrogów, albo jej pamięcią kupią sobie coś ładnego. Nawet po śmierci elfka nad nimi czuwa, jaka wspaniała z niej przyjaciółka, szkoda że nigdy nie udało im się poznać bliżej...a jeśli chodziło o poznawanie bliżej, to wciąż była umówiona na spotkanie z Sharytką, omal nie zapomniała! Och, niech w końcu wyjdą z tych podziemi, i tak nie znajdą tu nic ciekawego, poza może Legendarnym Super Goblinem i jego gigantycznym dwurakiem. Bleh.
Gdy przyszła pora na zagadki, Rózyczka spojrzała na swoją lewą rękę, spojrzała na swoją prawą rękę, podrapała się po głowie. Ściągnęła rękawiczkę, jedną, drugą, założyła je. Aha. Poprawiła okulary na nosie, mrugnęła, chrząknęła. A potem zaczęła wcinać kanapki, dochodząc do wniosku, że jeśli tak posąg stawia sprawę, to wypadałoby by krasnoludy same odpowiedziały, albo ich krasnoludzkość zostanie zakwestionowana. A mało było rzeczy bardziej godnych uciekania przed, niż zakwestionowany uzbrojony krasnolud. A co dopiero jeśli jest ich dwóch! Spróbowała z małą pomocą technik które zostały jej przekazane przez starszych wyznawców jej bóstwa przywołać magiczne wejrzenie w pewne sprawy, jednak ku jej zaskoczeniu, niewiele udało się wywołać na temat tego całego klanu. Wyglądało na to, że jakieś sto lat temu przepadli jak łódka obciążona
Krasnoludzkim Przodkiem na środku morza. Intrygujące...i jak smaczne oraz zdrowe! Będzie musiała zapytać tego karczmarza jakiej tajemnej metody użył by uczynić to jedzenie tak przepysznym.