| Abid leżał na ziemi gdzieś w krzakach, rzeczywistość powoli powróciła do niego, słyszał jakieś krzyki. Powrócił też ból. Pomacał twarz, nos był wygięty pod bardzo dziwnym kątem. Otworzył oczy i powoli wstał, ale prawie od razu upadł, przez udo biegła głęboka rana, tu i ówdzie bielała kość. Zewsząd schodzili się ludzie, byli w podobnym stanie. Poczołgał się do najbliższego trupa i zabrał mu włócznie. Wstał podpierając się na niej i powoli poszedł w stronę zbierającej się grupy. W środku zgromadzenia rozpoznał Pabla:
-…to i bądźmy twardzi Tylko siła, wspólna siła da radę powstrzymać, jak widzieliście sami zorganizowanego wroga. Pierdolić śmieszne baronowo-generalskie armie obrony ze wschodu, stwórzmy prawdziwą armię, prawdziwych wojowników. To jedyne, co nam zostało. Kto chce niech idzie za mną ,reszta srających pod siebie ze strachu niech przepadnie. Niech zginie, niech stanie się gównem tego miejsca. – Choć Abid usłyszał tylko końcówkę wypowiedzi wiedział, że pójdzie razem z nim. Podszedł do jednego z ocalałych i poprosił o nastawienie nosa. Potem urwał kawałek tkaniny z własnej szaty i mocno obwiązał ranę. Już naprawiony ruszył za przewodnikiem podpierając się na swojej prowizorycznej kuli. Po paru godzinach marszu doszli do Degnoss, nie widział, co się działo przy bramie, ale po chwil weszli do miasta. Abid od razu poszedł do szpitala został profesjonalnie opatrzony. Wyszedł z budynku i chciał obejrzeć stragany. Ale chwilę później z ratusza wybiegł Pablo, a za nim ogromny demon, wszystko wokół niego zaczęło się palić. Niewiele myśląc cisnął włócznią w potwora. To był błąd, pozbawiony podpory upadł na ziemię.
__________________
Skoro jest dobrze, to później musi być źle. A jak jest wspaniale, to będą wieszać.
(Z dzieła Sarturusa z Szopinberga „O rozkoszy bycia obywatelem Imperium”) |