lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Mira · 01-10-2009, 11:25

- Ty nie potrafisz dawać.

Słowa Marry wbiły się w Mercedes głęboko niby ostrze sztyletu. Choć córka tuliła się do jej stóp, siła tego jednego zdania była niby grom z jasnego nieba.

- Nie potrafisz dawać – ciągnęła beznamiętnie Krwawa – I nie potrafisz doceniać tego, co dostałaś. Jesteś tylko porcelanową lalką, księżniczką, która wymaga, nic nie dając w zamian. Nawet teraz wystawiłaś na szale życie tej dziewczyny. Nawet teraz kłamiesz i bawisz się w politykę. Żal mi ciebie. Po raz pierwszy, żal mi ciebie Ortego. – spojrzenie powędrowało w kierunku Shizuki – A ty mnie brzydzisz, pasożycie. Żyj jednak. Podobno tylko karaluchy przetrwają koniec świata...

Wampirzyca nagle spłynęła na ziemię. Jej oczy przez chwilę zatopiły się w tęczówkach Artura i o dziwo, ten nie zobaczył w nich agresji. Raczej smutek?

- Nie chcę być taka jak tamte dwie... – ni to do siebie, ni w przestrzeń powiedziała Marry po czym jej oblicze skierowało się w stronę Nosferatu – Ja... myślę, że jeszcze potrafię... Och!

Zdziwienie rozszerzyło źrenice.

Coś pękło.

- Karolu...

Serce?

„Obiecałeś.”

Nagle sylwetka Marry wygięła się dziwacznie do przodu, by następnie rozsypać się w pył. Bez ostrzeżenia, bez finezji, bez sensu... Krwawa Marry przestała istnieć. A sposób w jaki zakończyła swoja egzystencje, był dziwnie nieuchwytny nawet dla wyszkolonych oczu najstarszych Kainitów. Czy naprawdę tak łatwo było im zabić? A może wampirzyca sama to zaplanowała? Połyskujący błękitem kamień leżał teraz w kupce popiołu, lśniąc swoim własnym, teraz jakby przytłumionym światłem. Zupełnie jakby był w żałobie.

Nagle wszyscy wyczuli czyjąś obecność. Ktoś się do nich zbliżał. O dziwo jednak, aura była zupełnie ludzka. Czyżby kolejna postać dramatu miała teraz wejść na scenę?

- Juuuuhuuuu! – jakiś starzec, wspierając się o lasce szedł w kierunku zniszczonej przez żywioły doliny.

Ortega i Shizuka rozpoznały w tej zgrabionej sylwetce pustelnika, który wcześniej pomógł im zlokalizować grotę demona. Starzec zbliżył się jeszcze bardziej, by nie musieć już krzyczeć. Chropowatą, naznaczoną czasem i ciężką pracą dłonią otarł pot z twarzy.

- Umarł król, niech żyje król. No dalej mała – zwrócił się do Shizuki – Mykaj po kamyczek, zanim stary dziadyga cię uprzedzi. Mówią, że człowiek z wiekiem, mądrzeje, ale to nie do końca prawda. Zawsze bowiem pozostają sny... sny o potędze.

Dziwny uśmiech zagościł na wargach starca.

- A wiecie, że do świtu został kwadrans? Nie to żebym nalegał, ale chyba... to cenna dla was informacja.

01-10-2009, 11:25	#455
Mira Konto usunięte Reputacja: 1	- Ty nie potrafisz dawać. Słowa Marry wbiły się w Mercedes głęboko niby ostrze sztyletu. Choć córka tuliła się do jej stóp, siła tego jednego zdania była niby grom z jasnego nieba. - Nie potrafisz dawać – ciągnęła beznamiętnie Krwawa – I nie potrafisz doceniać tego, co dostałaś. Jesteś tylko porcelanową lalką, księżniczką, która wymaga, nic nie dając w zamian. Nawet teraz wystawiłaś na szale życie tej dziewczyny. Nawet teraz kłamiesz i bawisz się w politykę. Żal mi ciebie. Po raz pierwszy, żal mi ciebie Ortego. – spojrzenie powędrowało w kierunku Shizuki – A ty mnie brzydzisz, pasożycie. Żyj jednak. Podobno tylko karaluchy przetrwają koniec świata... Wampirzyca nagle spłynęła na ziemię. Jej oczy przez chwilę zatopiły się w tęczówkach Artura i o dziwo, ten nie zobaczył w nich agresji. Raczej smutek? - Nie chcę być taka jak tamte dwie... – ni to do siebie, ni w przestrzeń powiedziała Marry po czym jej oblicze skierowało się w stronę Nosferatu – Ja... myślę, że jeszcze potrafię... Och! Zdziwienie rozszerzyło źrenice. Coś pękło. - Karolu... Serce? „Obiecałeś.” Nagle sylwetka Marry wygięła się dziwacznie do przodu, by następnie rozsypać się w pył. Bez ostrzeżenia, bez finezji, bez sensu... Krwawa Marry przestała istnieć. A sposób w jaki zakończyła swoja egzystencje, był dziwnie nieuchwytny nawet dla wyszkolonych oczu najstarszych Kainitów. Czy naprawdę tak łatwo było im zabić? A może wampirzyca sama to zaplanowała? Połyskujący błękitem kamień leżał teraz w kupce popiołu, lśniąc swoim własnym, teraz jakby przytłumionym światłem. Zupełnie jakby był w żałobie. Nagle wszyscy wyczuli czyjąś obecność. Ktoś się do nich zbliżał. O dziwo jednak, aura była zupełnie ludzka. Czyżby kolejna postać dramatu miała teraz wejść na scenę? - Juuuuhuuuu! – jakiś starzec, wspierając się o lasce szedł w kierunku zniszczonej przez żywioły doliny. Ortega i Shizuka rozpoznały w tej zgrabionej sylwetce pustelnika, który wcześniej pomógł im zlokalizować grotę demona. Starzec zbliżył się jeszcze bardziej, by nie musieć już krzyczeć. Chropowatą, naznaczoną czasem i ciężką pracą dłonią otarł pot z twarzy. - Umarł król, niech żyje król. No dalej mała – zwrócił się do Shizuki – Mykaj po kamyczek, zanim stary dziadyga cię uprzedzi. Mówią, że człowiek z wiekiem, mądrzeje, ale to nie do końca prawda. Zawsze bowiem pozostają sny... sny o potędze. Dziwny uśmiech zagościł na wargach starca. - A wiecie, że do świtu został kwadrans? Nie to żebym nalegał, ale chyba... to cenna dla was informacja. __________________ Konto zawieszone.