| I wjechał także on jednak na swoim bardzo spłowiałym wierzchowcu z początku nie wzbudził zainteresowania. Dopiero gdy zsiadł i wziął pod pachę swój nieodłączny instrument i łuk ludzie zaczęli zwracać na niego uwagę.
- Patrzcie to on. To Dziki. To ten śmieszny Bard.
On zaś nie chcąc zbyt dużego zainteresowania, bynajmniej na razie zszedł w bok i obserwował bacznie co będzie działo się wokół. Obserwował plac, zastanawiając się czy chociaż jedna dziesiąta z nich jest pewna po co tu przybyła. I stwierdził, że raczej nie. Pogładził się po swej brodzie i ponowił spojrzenie. I to o nich mam układać ballady, pieśni? - pomyślał. I doprawdy 2/3 ludzi, będących na rynku sprawiało wrażenie jakoby mieli się przestraszyć pierwszego większego dzika a co dopiero potwora.
Spoglądał dalej i ujrzał kilka osób, które niewątpliwie nadały się by do ballad. Kubrak nie zamierzał jednak pisać swoich pieśni w oparciu o bajdy usłyszane od innych. Jego zamierzeniem było uczestniczyć w opisywanych wydarzeniach. Może nie z pierwszego rzędu ale jednak być jak najbliżej wydarzeń, ponieważ tylko to pomoże mu osiągnąć cel do jakiego dążył. Celem tym była prawda. Nienawidził on bowiem zakłamanych legend i innych wmawianych dzieciakom ale i dorosłym bzdur.
Stał i obserwował ale wypadało wreszcie ruszyć do środka i uprzedzić tych którzy stoją w kolejce. Nie udało mu się jednak. Za dużo było tam osiłków a wyjęcie łuku, który był w tym wypadku jedyną obroną Demiusa za długo by trwało. Z pomocą przyszedł mu jednak dawny druh z jego rodzinnego miasta i razem stanęli chyba jakoś w samej czołówce kolumny.... zaraz obok pięknej czarodziejki.
__________________
Co Cię nie zabije to Cię wzmocni. |