| Niewycięta ze scenariusza Tanja patrzyła na śmierć swojego brata. Przez chwilę nic innego nie istniało, nawet w postaci tła. W jakimś olbrzymim powiększeniu widziała twarz Konrada, upadek, wolny i miękki, kałużę krwi wpływającą spod pleców. Szła w jego kierunku, jakby odgarniała mgłę, odchylała kolejne warstwy prześcieradeł. Przeszkadzały jej w dotarciu na miejsce. Owijały głowę, zatykały uszy, spowalniały myśli, zamazywały obraz.
- Poczekaj.
Na co niby miał czekać? Miał umierać wolniej, żeby mogła podnieść jego głowę i umieścić na podołku? Pieta.
Chciałaby tak. Byłoby jej chyba lepiej.
TO SIĘ WCALE NIE ZDARZYŁO.
Litery drgały w powietrzu. Uśmiechała się do nich. Makabryczna, blada, umorusana własną krwią, ze źrenicami zajmującymi całe tęczówki. Wiem, szeptała, choć nie otwierała ust. Wiem. Tylko popatrz na mnie jeszcze przez chwilę. Jeszcze nie. Proszę.
Młodszy, delikatniejszy, mądrzejszy, lepszy.
Świat się rozpadał.
Wiedziała, że to Axel ciągnie ją za rękę. Że nie szła wcale w przeciwnym kierunku, tylko tak jej się wydawało, to obraz zbliżał się niczym w wielokrotnym zoomie. Krew nadal kapała z nosa. Było jej słabo. Galaktyki tańczyły przed oczami.
- Nie uciekajmy. Tylko mnie przytul.
Nie chciał się poddać. I nie zdążyli.
Ale koniec nie był końcem.
Powinna szaleć ze szczęścia, że istnieją nadal.
Na pewno będzie jak tylko ochłonie. Będzie taka szczęśliwa, że Axel żyje. I ona.
Z wysiłkiem wysłuchiwała słów czarnowłosej kobiety. Nie chciała myśleć, ani podejmować wyborów.
Niestety wiedziała, że powinna go przekonać by wszedł w portal A, zamiast tego pozwoliła wziąć się na ręce. Że nie powinna się zgodzić, a kiwała głową.
Kochał ją mimo rzeczy, które w niej umarły.
Nie będzie żałował.
A ona wyśpi się i wszystko będzie dobrze.
__________________
"Kobieta wierzy, że dwa i dwa zmieni się w pięć, jeśli będzie długo płakać i zrobi awanturę." Dzienniki wiktoriańskie |