| Yillin
- Wybacz, młoda osobo - zwróciła się do Bragniego - me maniery. Nazywam się Yillin, a mój dom tam, gdzie akurat mam ochotę, aby był. Waszmości - spojrzała na Karla - rafinada zabiegu fabularnego mi nie umknęła. Co piętnuję, to pańskie braki w posługiwaniu się piórem. Monolog krzesła był zwyczajnie żałosny! "Być albo nie być, oto jest pytanie, mocium panie"... Nie wstyd panu się chełpić czymś takim? Niestety, boleję nad faktem, iż mej pamięci nic nie umknie, bo wolałabym tę traumę zapomnieć. |