Rasa: Feniks
Imię: Hane
Wymiary: W wieku dojrzałym osiągają 70cm długości ciała i 175cm rozpiętości skrzydeł. W wieku starczym raczej nie zmieniają się pod względem wymiarów, a w wieku młodzieńczym nie można konkretnie stwierdzić (zachodzi wtedy rozwój od pisklęcia do dorosłego osobnika).
Waga: ok. 2kg
Opis rasy:
Czy warto przedstawiać tę dumną rasę, jaką jest Feniks? Oj warto, co by domówień nie zostawić, gdyż wokół tego mistycznego ptaka krążyło już wiele legend, jedna z drugą nie zawsze spójna, no i pamiętajmy, że legendy pozostają legendami (więcej w nich kłamstw i wyidealizowania, niż prawdy). Prawda jest taka, że Feniks to ptak nieco podobny do orłów, lecz o nieco bardziej egzotycznym wyglądzie. Jego upierzenie jest barwy purpurowo złotej, innymi słowy, ognistej. Feniks jest ptakiem, który posiadł życie wieczne. Czemu i jak? O tym krążą kolejne legendy, ale które w tym wypadku są prawdziwe tego orzec chyba już nikt nie może, bo teorii jest więcej niż religii na tym świecie. Faktem jest jednak, iż podczas życia, muszą mniej więcej co 500 lat (jest to przyjęta średnia, gdyż rozwój ptaka zależny jest przede wszystkim od jego doświadczeń, tak więc może nawet odrodzić się po 100 latach) odrodzić się na nowo (w płomieniach oczywiście). Feniks nie jest jednak odporny na śmierć całkowicie. Gdy zostanie zabity w sposób inny niż ze starości, przychodzi próba odrodzenia. Gdy jest zbyt młody, nawet do niej nie dochodzi, ale nawet w wieku późniejszym jest to bardzo ryzykowny proces. Ten ptak również ma problemy z rozszerzeniem swojej populacji. Bardzo ciężko bowiem idzie im zapładnianie. Populacja tak więc nie liczy zbyt wielu osobników, gdyż liczy ona dokładnie 12 osobników. Jest jeszcze jeden fakt obecny w życiu feniksów. Długość ich życia i sposób w jaki żyły spowodowała u wielu osobników zdziwaczanie.
„Człowiek jest niebezpieczny z powodu jego nieprzewidywalności, niepohamowania, dumy, ale przede wszystkim, z powodu jego ambicji.” Niegdyś, gdy człowiek nie posiadał dzisiejszej wiedzy, kiedy niewytłumaczalne tłumaczyło się wiarą, a człowiek tworzył religię, by móc poczuć się choć trochę mniej zagubionym w świecie, stworzenia takie jak Feniksy uważane były za boskie. Ich nadnaturalne zdolności, ich piękno, w rozumowaniu ludzkim tamtego czasu, musiało brać się od Bogów. Feniks stał się szanowany, traktowany w sposób należny dla boskiego pochodzenia (co nawiasem mówiąc bardzo im pasowało, w tej roli się spełniały). Jednak już za dawnych czasów wyczuwało się, iż Saltrus nie może żyć wraz z człowiekiem i taka była prawda. Z początku było to możliwe, lecz czasy się zmieniały, człowiek z czasem stawał się coraz odważniejszy i arogancki, a gdy nadszedł czas coraz to szybszego rozwoju w różnych dziedzinach wiedzy, gdy powstały pierwsze próby podważania wiary za pomocą technologii, Feniks stał się przedmiotem pożądania. Jednocześnie, jak na złość, obecność zbyt wielu ludzi i ich wynalazków powodowała cierpienie stworzeń, a nawet śmierć. Człowiek natomiast chciał złapać Feniksa i zniewolić, tak jak inne stworzenia, które wykraczały po za normalność. Nim jednak doszło do udanej próby, feniksy wraz z innymi istotami Saltrus zeszły do podziemia, a dla ludzi stały się niczym więcej, jak zbieraniną legend. Było to jednak dawno temu i wiele faktów z biegiem czasu zatarło się, zniekształcając całokształt.
Feniksy uważają się za pierwsze istoty. Zdają sobie sprawę, jak wiele innych istot również siebie za takich uważa, jednak one uważają, że mają na to niepodważalny dowód. Nieśmiertelność. Ich teoria sprowadza się do dosyć prostego myślenia – „Byliśmy tu na długo przed innymi i na długo po innych pozostaniemy”. Uważają się za lepszych, można powiedzieć, że za rasę nadistot. Według ich przekonania, to one powinny rządzić światem, ale zdają sobie sprawę z wielkiej odpowiedzialności, jaką niesie za sobą władza i chcą pokierować innych ku lepszemu życiu. Nie są wrogo nastawione raczej do nikogo, może po za małymi wyjątkami, o których na razie wspominać nie będę, ale za to chcą zyskać władzę dla dobra innych. Uważają się za posłańców Bogów, za opiekunów świata.
Feniksy żyją w jednym skupisku, znajdującym się na niewielkiej wysepce gdzieś na karaibach, która nie jest uczęszczana przez ludzi. Lubują w tym egzotycznym klimacie. Starają się nie napotykać ludzi, a dzięki małej pomocy swojej zdolności (choć nigdy człowieka nie widziały) mogą go wyczuć i odpowiednio szybko się ukryć.. Jeśli muszą schodzą do podziemia. Ich populacja nie jest duża i nigdy nie była. Od zawsze miały problemy w zdobywaniu potomstwa, a po czasie wzmożonych napaści ze strony ludzi, wiele z nich utraciło życie. Cenią sobie spokój i niezachwianie. Lubią zagadki i opowieści. Są bardzo próżne. Pochlebstwa dobrze na nie działają, a przewodzenie innym sprawia im nieopisaną radość.
Naturę tych ptaków należy podzielić na dwie oddzielne części. Pierwsza, to natura ptaka, drapieżnika. Jako zwykły ptak musi polować, zjadać gryzonie, czy inne tego typu stworzenia, a czasem jakieś potrawy roślinne. Kieruje się instynktem i zawierza swoim zmysłom. Działa odruchowo i precyzyjnie. Z drugiej strony natomiast jest natura istoty nadnaturalnej. Tutaj pojawia się głębsza logika, upodobania i poświęcanie wiele czasu myślom. Jako istota posiadająca nadzwyczajne zdolności, musi pożywiać się też w drugi sposób, który jakby ładuje takie zdolności. Pożywia się promieniami słonecznymi, które oczywiście może ładować, ale w nocy czuję się słabszym, a zmysły działają o wiele słabiej.
Legendy: Najpierwszy – Legend o pierwszym Feniksie jest tak wiele, jak wiele jest wierzeń i ich odmian. Dlatego nie warto opisywać każdą z kolei, a skupić się na wersji neutralnej, która łączy wszystkie części opowieści z innych, dając całość. Gdy Bóg/Bogowie tworzyli świat, najpierw powstało miejsce, w którym mogłyby zacząć żywot istoty. Utworzony został Raj, miejsce idealne, które miało być miejscem zamieszkałym przez samo szczęście i dobrobyt. Jednak raj w końcu został stworzony i należało stworzyć istoty, które będą posiadały własny rozum i własne pragnienie i które będą mogły pobudzić ten świat do życia. Jednak zanim powstały istoty, które z zamiaru miały być niekontrolowane, musiał powstać strażnik. Powstał Feniks, zrodzony jako pierwszy z promieni słońca, obdarzony szczodrymi darami, a piękny jak żaden inne stworzenie piękne miało nie być. Feniks był mądry, Feniks zbierał mądrość świata, Feniks przewodził, w końcu Feniks był posłańcem Bogów, który jako taki miał w sobie cząstkę Bogów. Potem powstał człowiek. Człowiek miał swój rozum, miał wolną wolę, miał swoje pragnienia, miał wszystko czego dusza mogła zapragnąć. Był taki, jak Bóg/Bogowie chcieli by był. Jednak on chciał więcej, on był ambitniejszy. Gdy został darowany mu palec, on sięgnął po dłoń. Nie do końca jasne jest jak, ale człowiek w pogoni za boską mocą szedł na tereny zakazane. Bóg/Bogowie umieścili go w miejscu, gdzie wszystko było dla niego możliwe i nic zrobić nie mogli. A wiedzieli jak to się skończy, jak człowiek ogarnięty głupotą zyska boską moc i sprowadzi zagładę na świat. Feniks stanął mu na drodze, pokonując człowieka w pojedynku. Bóg/Bogowie wypędzili wszystkich z Raju, tworząc nowy świat dla nich jakim była ziemia. Zostało oznajmione, że wszyscy będą żyć na nieidealnej ziemi, a gdy w końcu przez wszystkie długie ery zrozumieją swoje błędy i niegodziwość, wtedy bramy raju zostaną ponownie otwarte. Feniks również został wypędzony z raju. Jednak w ramach podziękowań, Bogowie obdarzyli go nieśmiertelnością i dali mu zaszczyt bycia opiekunem ludzi, zanim ci będą mogli powrócić do raju.
Ptak słońca –W dawnych czasach, gdy wielcy faraonowie panowali w Egipcie, a świat oplatała jeszcze gęsta mgła niewiedzy, kilka feniksów doświadczyło spotkań z ludźmi. Otóż, raz na jakiś czas, najczęściej było to pięćset lat, ale zależało od danego feniksa, powracały one do kapłana ( z wybranej przez siebie religii) i przechodziło proces ponownego narodzenia na jego ołtarzu. Najbardziej znany był ten, który powracał do Heliopolis w Egipcie, by tam spalić się i odrodzić w popiołach. To jest jednak ta część, która jest czystą prawdą. Niektóre robiły to po prostu dlatego, bo lubiły gdy ludzie je wielbiły, inne miały swoje, bardziej zawirowane powody. Jednak jak głosi legenda, jeden z feniksów po ponownym narodzeniu znikał na 500 lat i wracał ponownie by znów się narodzić. A mówiąc znikał, mam na myśli, że nie znikał jedynie z oczu ludzkich, ale także z oczu innych istot i feniksów. Podobno wyruszał w stronę słońca i tam żył przez całe pięćset lat. Był to Feniks najmądrzejszy, najsilniejszy, a jednocześnie taki, iż nie miał kontaktu z nikim.
Zdolności powszechne: Młodzieńcze: -Zapłon- Feniks może nagle stać się płonącym ptakiem, którego całego ciało obejmuję płomień. Postać starająca się dotknąć Feniksa nagle z zaskoczenia zostanie oparzona gorącym płomieniem, jednak jeżeli ptak pozwoli się dotknąć, postać czuje jedynie lekkie i przyjemne ciepło.
-Regeneracja I – umiejętność ta pozwala na zregenerowanie średnich i lekkich ran. Wygląda to w ten sposób, że gdy feniks nie płonie, to w miejscu pojawia się płomień, który towarzyszy regeneracji.
-Wykrycie człowieka – umiejętność z zakresu „telepatycznych”. Pozwala na wyczucie obecności człowieka, gdy ten znajdzie się w odległości do 300 metrów. Umiejętność wykreowana przez lata życia z dala od ludzi.
-Niewrażliwość na ogień – Feniks staje się na pewien czas nieaktywny na ogień i wszelkie oddziaływania, związane z gorącem/ogniem.
Dojrzałe: -Łzy Feniksa I – Feniks może uronić kilka łez, nad ofiarą ataku. Rany zostają zagojone po zetknięciu się z kroplami łez ptaka, dzięki czemu postać odzyskuje trochę sił.
-Regeneracja II – Feniks zdolny jest do leczenia poważnych ran. Jak w przypadku regeneracji I podczas leczenia pojawia się płomień w miejscu leczenia, aż rana się zagoi. Jest to proces szybki, a płomień zdaje się nieść ukojenie podczas tego zabiegu.
Starcze: -Łzy Feniksa II – Łzy Feniksa zyskują nową moc. W przypadku, gdy jakaś istota umarła i od tego czasu nie minęła więcej niż godzina, Feniks jest w stanie uronić kilka łez i odratować daną istotę.
-Z popiołu – Dożywając wieku starczego, Feniks zyskuję umiejętność odrodzenia się na nowo. Jest to bardzo trudny i ryzykowny proces, którego sukces nie jest zagwarantowany. Istnieje jedynie 50% szansa, iż Feniks odrodzi się po śmierci spowodowanej czynnikiem zewnętrznym. Jeżeli natomiast umrze ze starości, proces ten jest zagwarantowany.
Materiały: Łzy Feniksa – nawet przechowywanie łez zachowuje ich właściwości lecznicze. Łzy są cennym produktem, który wśród populacji jest bardzo ceniony. Wiele istotom bardzo zależy na nim z oczywistych powodów i są skłonne wiele dać za ten cenny składnik (życie jednak sobie cenią).
Pióra Feniksa – bardzo wytrzymały i jednocześnie wspomagający materiał. Jest również odporny na ogień. Działanie wspomagające, działa na przykładzie: Opaska z nich spleciona i założona na ramię zwiększa o +1 siłę. Problem tkwi jednak w tym, że Feniksów nie jest wiele na świecie. By spleść jakiś większy materiał (np. płaszcz) potrzeba wielu miesięcy ( przy założeniu, że od wszystkich będą brane pióra) by takie coś spleść.
Dana rasa lubi:
Przede wszystkim opowieści i zagadki. Są nieoficjalnymi kolekcjonerami wszystkich legend odnośnie innych istot, bądź nawet ludzi. Ich bystry umysł wszystkie je spamiętuję, a gdy jeden Feniks dowie się jakiejś nowej opowieści, zaraz dzieli się tym z innymi. Zagadki są w ich upodobaniach równie ważne. Często zadają je innymi istotom, co poniekąd strasznie ich irytuję. Jednak większość istot wie, że jeżeli chodzi o Feniksy i ich opowieści zagadki, trzeba być po prostu cierpliwym. Innej rady nie ma, bo gdy wypomni się im to, albo chowają do takich osobników urazę, albo otwarcie się oburzają.
Należy pamiętać również, iż jest to rasa, choć tyle już wieków przeżyła, nadal ciekawa świata. Ciekawi ich świat. Swoją wiedzą często się popisują.
A także jak to ptaki, lubią po prostu latać w przestworzach. Ich naturalne instynkty muszą być czasami uwolnione, bo inaczej do reszty by zwariowały.
Potrzebne do egzystencji: Ciepło – rasa ta źle znosi spadki temperatur. Przebywanie w niskich temperaturach znacznie ich osłabia, a nawet może doprowadzić do śmierci (gdy przebywa w niej długo, bądź gdy jest bardzo niska temperatura). Społeczeństwo Feniksów musiało znaleźć sposób na taką ewentualność. Rozwiązaniem okazał się musujący proszek, wytwarzany przez Skrzadła. Ten niezwykły proszek po zażyciu dawał zastrzyk energii, ta z kolei została przemieniana w organizmie ptaków na ciepło, które pomagało przetrwać im spadki temperatur w dobrym stanie. Uzyskiwanie proszku przyszło im na drodze nieco specyficznej znajomości z tą rasą (więcej - w stosunkach z pozostałymi gatunkami).
Stosunki z pozostałymi gatunkami:
Ogólnie rzecz biorąc Feniksy najswobodniej czują się we własnym towarzystwie. Dlatego zamieszkują swą wyspę bez innych gatunków Saltrus. Z innymi gatunkami mają na ogół dobry stosunek ( zdarzają się wyjątki). Jednak w stosunkach z nimi zawsze zachowują dystans, zawsze się wywyższają. Z przedstawicielami istot
Asco panuje jednak napięta atmosfera. Nie ze względu na niechęć feniksów do asco, ale ze względu na odwrotną sytuację. Asco nie znoszą ognia, który jest częścią samych feniksów. Natomiast ze
Skrzadłami feniksy nawiązały dosyć specyficzną znajomość. Mianowicie, obie rasy ulubiły sobie różnego rodzaju legendy. Z racji tego, iż pojedynczy feniks (przy założeniu, że nie wystąpią w ich życiu zakłócenia w postaci przyspieszonej śmierci) może żyć wieczność i średnio żyje już z wiek lub dwa, mogą wymieniać się nieco starszymi legendami.