Aschaar

Tydzień na przygotowanie się do wyjazdu wydawał się długim okresem czasu; jednak szybko okazało się, że względność czasu dopada człowieka zawsze wtedy kiedy najmniej się tego spodziewa. Po Filharmonii wieść o wyjeździe rozeszła się lotem błyskawicy i jeden pełny dzień wypadł na spotkania z członkami zespołu, przyjaciółmi i znajomymi z pracy; zarówno w kawiarni Filharmonii, jak i w piwiarni wieczorem. Rozmowy upływały w grzecznościowo miłej atmosferze, choć co chwila rzucane uwagi podsycały niepokój Kurta: „wszystko tonie w brudzie”, „nasze motele są lepsze od tamtejszych hoteli”, „telefon w recepcji to najmniejsze zmartwienie”, „po zmroku nie ma co wychodzić na ulicę”... Krzyżowały się z licznymi: „może sobie to odpuść?”, „rodzina jest ważna, ale są pewne granice...”, „nic dobrego z tego nie wyjdzie”, „nie powinieneś tam jechać sam”...




Przyjęcie pożegnalne w domu Sesserów było majstersztykiem polityki i dyplomacji. No dobrze, pokazówką, jakich mało... Uśmiechy, grzeczności, nieważne uwagi... Wszystko, aby uspokoić przyjaciół i najbliższych znajomych. Tak, bo to o nich chodziło. Przecież wszyscy byli Austriakami, nawet jeżeli nie słuchałoby się telewizyjnych informacji i nie czytałoby codziennej prasy wszyscy wiedzieli, czym jest Ściana Wschodnia. Ile to razy z miasta otoczonego murem, z Berlina Zachodniego – wyspy cywilizacji w środku socjalistycznego upiora... z kawiarni na szczycie Fernsehturn widziało się socjalistyczne Niemcy... Jednak Niemcy. Na wschód mogło być tylko gorzej... Wtedy siedząc przy kawie i ciastku chyba każdy w duchu dziękował, że jest po „właściwej” stronie żelaznej kurtyny. Teraz ktoś z nich miał tam jechać. Po co? To było nieistotne pytanie. Nikt nie chciał niczego sugerować, niczego perswadować, niczego zabraniać... Przecież wszyscy byli dorośli; jednak przerażenie skrywane gdzieś tam w głębi źrenic wyzierało raz po raz podczas nieznaczących rozmówek o nowościach książkowych, czy imprezie u Grety...
Ostatni goście wyszli w okolicach północy i Helga energicznie zabrała się do sprzątania...
- Zostaw... Zrobię to rano – powiedział Kurt w nagłej ciszy, stagnacji i napięciu jakie zapanowały po wyjściu gości. Odstawił szklankę z drinkiem na gzyms kominka i powiódł wzrokiem za żoną wynoszącą pierwszy zestaw talerzy do kuchni.
- Nie chcę, aby zaschło... Zresztą wrzucę tylko do zmywarki... To nie jest wiele roboty... - odparła składając kieliszki na tacę wyraźnie unikając wzroku Kurta. Kiedy podnosiła tacę ta zaczepiła o stojak z ciastem i wśród łoskotu szkła spadającego na stojącą na stole porcelanę i parkiet podłogi dało się słyszeć zlane ze szlochem:
- Cholera jasna!
Mężczyzna przytulił żonę chcąc ją uspokoić i dodać otuchy, która potrzebna była im obojgu... Pytanie: „Naprawdę musisz tam jechać?” - zawisło na długą chwilę w przestrzeni pomieszczenia i nie doczekało się odpowiedzi. Po twarzy Kurta spłynęły łzy, ale szybko wytarł je w bujne włosy Helgi obsypując je pocałunkami... Kiedy spojrzał na stertę zbitego szkła leżącą na stole zauważył, że pogrom nie ominął ozdobnej szklanej laleczki jaką przywieźli na pamiątkę z podróży do Szwecji w pierwszą rocznicę ślubu... Jak dziś pamiętał, jak kupowali ją w sklepie tuż przy hucie szkła w Orrefors...



Nikt chyba nie przypuszczał, że przygotowanie wyjazdu do kraju takiego jak Polska może kosztować tyle zachodu. Nawet z pomocą Hallervordena; uruchomieniu całej masy znajomości i kontaktów; załatwienie wizy, karty pobytowej, pozwolenia na podjęcie działalności cywilno – prawnej i Bóg jeden raczy wiedzieć czego jeszcze; złożenie podpisów na dziesiątkach papierków i dokumentów; wyrobienie zdjęć... zajęło dwa bite dni. Dwa dni biegania pomiędzy urzędami, piętrami, pokojami i urzędnikami. Gdzieś po zakamarkach umysłu Kurta kołatało się, że musi zadzwonić do Ericha, ale... nie miał czasu, sił i ochoty. Zresztą o czym mieli rozmawiać? To wszystko przypominało jeden wielki burdel i kakofonię dźwięków. Wszystko wydawało się nieprzygotowane i coraz bardziej dziwne. Nawet chaotyczna natura Kurta zaczynała się buntować przeciwko takiemu... przeciwko takiej ilości nieoznaczoności i „może”, „jeżeli”, „prawdopodobnie”, „zapewne”, „chyba”...
- Burdel na kółkach... - rzucił Pancur do ucha maga stojącego przed oknem na korytarzu Ambasady Rzeczpospolitej Polskiej.
- Zamknij się. - odszczeknął Kurt mając w głębokim poważaniu, że dla innych znajdujących się w okolicy mówi do samego siebie. Wariactwem było wyjeżdżać do Polski – gdzieś poza znaną człowiekowi cywilizację... I pod tym względem – był wariatem.



Blush.
Naj... naj... naj... klub nocny w Wiedniu. To był ich wieczór, ich noc. Tylko ich. Bez dzieci, bez znajomych, bez problemów, bez widma wyjazdu... Tylko ich obojga. Jak kiedyś, jak teraz, jak zawsze. Kiedy ich miłość, namiętność i pożądanie wyzwalały się z kajdanów poukładanego życia wtłoczonego w pracę, wyjazdy, status społeczny...

Jak zawsze kiedy nie istniała przestrzeń, nie istniał czas... Jak zawsze kiedy liczyło się tylko tu i teraz... Bez słów... bez zbędnych gestów...

Nawet boczny mały parkiet na nieskończone siedem minut stał się tylko ich... Siedem minut Bolera Maurice Ravela.






- Kiedy wyjeżdżasz? - pytanie było bardziej retoryczne niż rzeczywiste.
- Jutro. Dzisiaj pojadę oddać bagaż, nie chcę się z tym bawić jutro.
- Zadzwoń jak dotrzesz... Ja...
- Ciiii... - usta zlały się w pocałunku. Kurt doskonale czuł to napięcie, ten dreszcz, który kobieta starała się powstrzymać. Jego kark też był nienaturalnie sztywny. Był zdenerwowany, dawno nie był aż tak zdenerwowany... Jednak tu i teraz miał do zagrania rolę tego twardego, tego, który mówi: „nie martw się, wszystko będzie dobrze”... Nie potrafił zagrać tej roli... Miał wrażenie, że kiedy oderwie swoje usta od jej ust; zobaczy łzy w jej oczach i sam się...

Raban w przedpokoju musiał być słyszany w całym domu, nie tylko w mieszkaniu.
- Młody! Nie hałasuj; nie śpimy, jesteśmy w kuchni... ubrani.
- Ok. Przyjąłem do wiadomości... - dobiegło z przedpokoju znacząco zaspane i z poimprezową chrypką – to ja idę spać...
- Śniada... - drzwi na piętrze trzasnęły...
- Akt drugi scena pierwsza – Kurt podstawił filiżanki pod ekspres – niedzielne śniadanie u Sesserów.
- Po drodze z lotniska odbierz Kristinę. Grzankę z serem czy tosty?



Poniedziałkowy poranek był ostatnim z cyklu przedstawień „wszystko będzie dobrze”. Chcąc, nie chcąc, dzieci, przede wszystkim dzieci, też musiały uwierzyć w całe to story o koniecznym, a jednocześnie niczym nie różniącym się od innych wyjeździe ojca. Kristina zapewne kupiła wszystko; Thomas pewnie nie, ale niczego nie zdradził. Na lotnisko wszyscy dotarli celowo spóźnieni, aby do niezbędnego minimum, pożegnania w biegu, skrócić scenę rozstania.