SWAT

Cyrus podczas jazdy przykrył się tylko swoją kurtką. W autobusie było ciepło przez włączone jeszcze na postoju ogrzewanie. Mimo wszystko nie mógł zasnąć. Coś mu wgłębi ducha nie kazało spać. Może to wyrzuty sumienia z powodu śmieci czarnego hipopotama?
Nie, nie, nie... To na pewno nie to - ganił się w myślach. Podrapał się po bliźnie na twarzy. Jego najbardziej widocznej pamiątce po Iraku. Równocześnie przypomniało mu się jak nieprzyjemnie było płonąć w Hummerze, razem z pozostałymi kumplami, którzy niestety z metalowej pułapki nie uciekli i spłonęli w pełnych cierpienia krzykach. A on? Tylko oparzenie 4 stopnia na nodze i biodrze, i oparzenie 3 stopnia na prawej stronie twarzy.
W gruncie rzeczy cieszył się że żył.

Nagle usłyszał pukanie po prawej stronie autokaru. Później do tego odgłosu dołączyło szuranie. Spróbował wyjrzeć przez okno, ale nagle do środka wpadł konar, który z szyby stworzył grad odłamków. Jeden poleciał wprost na Cyrusa rozcinając łuk brwiowy.
Nagły wybój, czy też hamownie sprawiło że Cyrus poleciał w dal autobusu, lądując gdzieś na siedzeniach po lewej, na szczęście pustych. Ktoś cały czas się wydzierał.
CO JEST GRANE DO KURWY!?!? - krzyczał w myślach.
Ale nim sobie odpowiedział kolejna siła rzuciła nim w tył. Wylądował na tylnym oknie. Leżał na nim plackiem, ponieważ autobus spadał tyłem w dół. Przez nie widział jak z łoskotem spadają w jakąś kotlinę. Nagle coś zakrwawionego upadło mu na głowę.
CO JES....? - zapytał się w myślach. Obejrzał się co przed chwilą na niego spadło. Były to nogi. Nogi w niebieskiej spódniczce. Odpiłowane piekielną siłą nogi stewardesy. Przez cztery lata w Iraku napatrzył się na wiele gorszych rzeczy, mimo wszystko poczuł się nieswojo. Autobus zaczął się obracać i siła cisnęła Cyrusem bardziej w środek autokaru. Z wielkim wysiłkiem chwycił się jakieś wystającej koło siedzenia rurki.
Nagle rozległ się odgłos gniecionej stali. Autobus prawie złożył się jak domek z kart, gdy w końcu jego lot się zakończył. Jak na zawołanie wystrzeliły wszystkie szyby. Leżący na środku emerytowany żołnierz poczuł się tak, jakby spadł z wysokości na plecy.
Tracił oddech w płucach. Podniósł się i z trudem zaczął wykonywać urywane oddechy. Na szczęście wszystko szybko wróciło do normy. Zbadał szybko swoje ciało.
Żadnych złamań, zero zwichnięć. To było najważniejsze. Niestety twarz i lewą nogę miał zalane krwią. W łuku brwiowym nadal tkwił mu odłamek szkła. Chwycił go i mechaniczny ruchem wyciągnął go. Zasyczał z bólu. Rzucił się do swojego miejsca. Wyciągnął z luku swój worek żeglarski i sięgnął po białą koszulkę. Przetarł nią twarz, później przewiązał nogę. Nawet nie poczuł kiedy na jego łydce pojawiło się to głębokie rozdarcie.
Będzie trzeba to czymś przemyć... - popatrzył na ranę.
Ale właśnie skończył pomagać sam sobie. Worek zawiązał i rzucił przez okno na ziemię. Teraz zajął się pomaganiem innym, którzy mieli miej szczęścia od niego. Po wszystkim, gdy już wszyscy leżeli poza autokarem wrócił się do niego i wyjął ze schowka za głową kierowcy, który przypominał miazgę, czerwone pudełeczko z symbolem czerwonego krzyża. Była to apteczka. Strasznie popękana, ale większość opatrunków nadawało się do użycia. Trzymając połamane pudełeczko wrócił po swój worek leżący poza autobusem i ruszył kuśtykając w stronę zebranych ludzi. Rzucił worek, po czym usiadł na nim. Pokazał apteczkę, którą przed chwilą zdobył:
- Umie ktoś opatrywać? To niech lepiej zacznie. Karetki raczej szybko nie wezwiemy - pokazał swój telefon który wyciągnął. W oczy rzucił się od razu napis "Poza zasięgiem sieci!". Po chwili założył na siebie uchwyconą w prawej dłoni kurtkę. Nim ją założył prawie wszyscy zwrócili uwagę na wiszący w kaburze pod ramieniem rewolwer.
On sam poprawił wiszące na nosie okulary z pomarańczowymi szkłami. Jedno było pęknięte, ale na szczęście nie bardzo. Niestety czapka z daszkiem była cała zalana krwią, nie tyle jego własną, a krwią z nóg stewardesy. Również ukrwawioną miał bluzę i czarne bojówki. Popatrzył na plamy.
Nigdy nie uda mi się tego wyprać. - skwasił się na myśl że straci ulubione cichy. Na szczęście w worku miał jeszcze kilka ciuchów.
Włożył do niego rękę i głęboko w nim zamieszał. Szukał czegoś. W końcu udało mu się wyciągnąć dwa średniej wielkości pudełeczka, które umieścił w kieszeniach bojówek. Uważnym obserwatorom w oczy rzucił się napis ".44 Magnum".
Wtedy na jego pytanie o opatrywaniu odkrzyknęła rudowłosa dziewczyna:
- Ja potrafię, ale pomóż mi nastawić palce, bo jedną ręką będzie mi ciężko cokolwiek zrobić.
Cyrus podszedł do dziewczyny i delikatnie obejrzał jej wybite palce. Faktycznie, nie prezentowały się najlepiej.
- Dobrze, zrobimy to na trzy, cztery. Więc raz, dwa... - w tym momencie żołnierz mocno szarpnął wybite palce zaskoczonej dziewczyny. Kątem oka spostrzegł siniaka pod okiem.
- O coś się solidnie pierdolnęłaś w tym autobusie. - dodał.

 

__________________
Po prostu być, iść tam gdzie masz iść.
Po prostu być, urzeczywistniać sny.
Po prostu być, żyć tak jak chcesz żyć.
Po prostu być, po prostu być.