SWAT

Cyrus zamienił kilka słów z sympatycznym staruszkiem, nim ten wyszedł. Tak jak i młody metal, on też rozejrzał się po kątach pokoju, w którym umieścił ich staruszek. Dużo jedzenia. Za dużo jak na jedną osobę.
Czy on był by wstanie ukrywać kogoś w piwnicy tego starego domu? Żołnierz rozejrzał się po podłodze. Zero ukrytych zejść. Cóż, w Iraku zabrali by jedzenie a domostwo puścili z dymem. Profilaktycznie. Rozejrzał się jeszcze raz po pomieszczeniu i podszedł do karabinu myśliwego, który wisiał na gwoździu. Cyrus mu nie ufał.
Rozpoznał model i wersję karabinu. Był to TX200 Mk III, całkiem solidny sprzęt.
Gdy tylko ludzkie odwrócili się od niego, jednym i płynnym ruchem wyjął z niego amunicję. Nie mógł pozwolić, żeby dziadek po przemianie ich zastrzelił. Schował wyjęte naboje do kieszeni bojówek.
W końcu staruszek wrócił niosąc w ręce czajnik.
- Ot i całe moje królestwo. Dość skromne, jak widzicie, lecz, Boże, nie spodziewałem się gości – wskazał ręką wokół siebie.

Parker zagadał Thomasa na temat radia. Szybko doszli do porozumienia. Okazało się również że staruszek był w wojsku. Wojsko wojskiem, ale nie znaczy to że Cyrus ufa każdemu żołnierzowi któremu dobrze patrzy z oczu. Nauczył się tego po pierwszym roku w Iraku.
Żołnierze którzy byli ojcami i porządnymi mężami, przy np. przeszukiwaniu wiosek okazywali się gwałcicielami i sadystami. O takich rzeczach Irakijczycy próbowali powiedzieć światu, ale o takich rzeczach media milczały.

Dostał od Thomasa szwajcarski scyzoryk. Dodatkowo pożyczył jakiś mały zestaw do manicure, od jednej z dziewczyn. Właściwie to był potrzebny mu tylko pilniczek, żeby pogrzebać w bebechach tego radyjka.
Kilka sekund później kontrolka radyjka zaświeciła się, co oznaczało jedno. Radio działa.
- Hallo! Hallo! Czy ktoś mnie słyszy? - odezwał się zniekształcony, ale znajomy głos. Do kogo mógł należeć?
- Tak. Słyszę cię. – powiedział podekscytowany żołnierz – A ty mnie słyszysz? Potrzebujemy pomocy!
- To fajnie Cyrus, że mnie słyszysz. My też was słyszymy! A pomoc raczej nie nadejdzie! My jednak nadejdziemy niedługo! - teraz już poznał ten głos, a zimny pot obficie skropił kark i czoło żołnierza. Ale starał się utrzymać swój spokój i odkrzyknął do słuchawki.
- Masz szczęście tempy chuju że ten ogar Cie rozsmarował po całym nasypie, bo inaczej spalił bym twoje truchło! SŁYSZYSZ! - Parker długo jeszcze czekał za odpowiedzią, ale nie doczekał się. Radio wypełniły przeróżne wrzaski, urywane łacińskie słowa, wycie ogara i demoniczny śmiech. Wszystko, z czym się do tej pory spotkali. Wyłączył radio i odwrócił się.
Był plecami do zgromadzenia i nie zauważył wpatrzonych w siebie ze zdziwieniem oczów. Kilka osób nawet za nim stało.
Niestety kilku zaczęło również panikować.

 

__________________
Po prostu być, iść tam gdzie masz iść.
Po prostu być, urzeczywistniać sny.
Po prostu być, żyć tak jak chcesz żyć.
Po prostu być, po prostu być.