| Młoda kobieta z trudem przełamała się przez własny żal i pokrzywdzenie, nie mogąc dać wiary temu co słyszy. Z jej oczu po raz kolejny popłynęły łzy, zapewne na powrót wyzwolone przez okrutne słowa. Jej głos był trudny do zrozumienia z powodu ledwie kontrolowanego, tłamszonego w gardle szlochu. Zdołała jednak się odezwać.
- Jak… jak… możesz w tak wierutny sposób kłamać… Dietrichu!?
Pani Summer wciąż nie odstępowała Carlotty o krok, tak jakby ta stanowiła jej jedyną ostoję. Ledwie dostrzegalną latarnię morską dla statku w bezgwiezdną noc.
- Tak mnie oczerniasz, tak mi ubliżasz. Pogardzasz mną… co też Ci uczyniłam, żeby… żeby zaskarbić sobie tak wielką nienawiść? Udałam się za tobą, tak jak chciałeś. Byłam twoją przyjaciółką, a ty rzuciłeś się na mnie jak oszalałe zwierzę i groziłeś mi… groziłeś mi Ostateczną Śmiercią? Zaprzeczasz, że mi to zrobiłeś? Zaprzeczasz, że to…twoje dzieło?
Nie mogła już mówić, jej aparat głosowy odmawiał posłuszeństwa. Zdołała tylko zakryć dłońmi swoją potarganą kreację wieczorową, tak jakby na powrót zawładnęło nią poczucie wstydu. |