seto

Klemens miał wysoko uniesioną głowę i proste plecy. Wyglądał dostojnie jadąc na swoim czarnym wierzchowcu - Manuelu. Zdawał się wyglądać na zamyślonego, ale to akurat było u niego normalne. Piwne oczy lustrowały posiadłość Sebastiana von Zvirgau. Powiew wiatru rozwiał długie, blond włosy jeźdźca, które po chwili opadły z powrotem na plecy. Klemens rozpiął skórzany płaszcz odsłaniając znajdującą się pod nim skórzaną kamizelkę, czarną koszulę oraz ciężki pas przy którym spoczywały w pochwach kosztowna szpada oraz prosty miecz. Obok tego drugiego wetknięty był lewak.

I w taki oto sposób rozpoczynam kolejną przygodę, a robię to tylko po to żeby w końcu zapomnieć o Niej... W tym momencie po raz setny jeśli nie tysięczny Bielau przypomniał sobie Joannę, Jej zapach, Jej głos, Jej dotyk... Jej łzy... ale przecież zrobił to co powinien. Nie mógł zrobić nic innego. Tak było dla niej lepiej. Okłamywał samego siebie i był tego świadom. To bolało najbardziej. Nie ważne co by sobie wmawiał i tak będzie wiedział, że zadał jej ból. Klemens znał tylko dwa sposoby na poradzenie sobie z tym ciężarem - czas i jakieś zajęcie. Czas płyną, a zajęcie się znalazło. Nic tylko się cieszyć. Szkoda, że jemu to nie wychodziło.

Kiedy grupa prowadzona przez Adolfa Bornitza zbliżyła się do szlachcica Klemens zsiadł z wierzchowca obryzgując wodą swoje ciemne spodnie i skórzane buty. Klemens złożył ukłon w kierunku Sebastiana von Zvirgau. Ukłon był z gatunku tych, które składa się osobom o wyższym statusie społecznym. W wykonaniu Bielau'a zabrakło jednak uniżoności. Był tylko szacunek. Mężczyzna nie odezwał się. Pierwszy powinien przemówić gospodarz.