Ulli

Wszystko było takie jak zapamiętał. Ten sam bród, bieda, strach w oczach mieszkańców i smród bijący od zagród i nie tylko. Ta sama deszczowo-wietrzna pogoda. Mimo 22 lat nieobecności czuł się jakby nie było go kilka dni.
„Wysiłek włożony w kamuflaż okazał się jednak daremny.” Pomyślał wspominając jak Adolf Bornitz zaczepił go w karczmie. Strój łowcy na który składał się płaszcz z szarej wełny z kapturem, skórzane spodnie, kurta i buty byłby w porządku, gdyby nie był tak nowy i zadbany. To go wyróżniało i zapewne zwróciło uwagę pańskiego sługi. On sam też bardziej nosił się jak mieszczanin, lub najemnik niż prosty mieszkaniec lasu. Nie jadł na przykład palcami, zaś do wysmarkania nosa używał chusteczki, co przebywający wtedy obok w karczmie chłopi skwitowali rozdziawieniem ust. No i był czysty! Teraz po raz pierwszy zdał sobie sprawę, że bycie szarym czarodziejem to coś więcej niż rzucanie zaklęć i ta druga część fachu nie jest wcale łatwiejsza.

„Najważniejsze, że wszystko poszło zgodnie z planem.”- pocieszał się czekając na audiencję u pana zamku i słuchając instruktażu Adolfa Bornitza. Informacje dostarczone kolegium przez Wolfganga Lippe okazały się prawdziwe a jemu udało dostać się do grupy awanturników wybierających się na Wzgórza Kölsa.
Że określenie awanturnik było słuszne pokazała pyskówka, którą rozpętał jeden w krasnoludów przedstawiający się Gottri co usłyszeli chyba nawet ludzie za bramą.
„Miejmy nadzieję, że Sebastian von Zvirgau ma poczucie humoru i cierpliwość do krasnoludzkiego temperamentu. Jeśli nie możemy równie dobrze zawisnąć na szubienicy, jak coś uzgodnić.” Popatrzył wystraszonym wzrokiem na zarządcę i pomodlił się w duchu do wszystkich bóstw jakie przyszły mu do głowy.