Pruszkov

Wchodząc do pomieszczenia, Novus zachował najwyższą ostrożność, pokrywając każdy kąt i stopień strzału.

Trzymając formację, weszli do sali.

Po chwili sprawdzania pomieszczenia, Novus nie doszedł do żadnych wniosków. Ot, sala jak sala, wyglądała trochę na ofiarną, ale nie było trupów ani śladów kaźni. Novus zrelaksował się trochę, jednocześnie cały czas obserwując drzwi. Opuścił broń, po czym odwrócił się do Hendrixa:
- Wygląda na to, że nic tu nie ma, a drzwi jest za dużo. Powinniśmy wrócić i zgłosić to, ze wsparciem będzie bezp...

Masywny huk odwrócił jego uwagę. Po chwili dwa następne. Drzwi były zamknięte, wszystkie, z wyjątkiem jednych - w których zaczęła formować się sylwetka. Novus, gdy tylko zobaczył postać, nie marnował czasu na próbę poznania, kto to czy na próbę dialogu tudzież ostrzeżenia. Zachował się na przekór siebie, jak jakiś marny najemnik - najpierw strzelaj, potem pytaj. Bez zastanowienia się podniósł bolter, spokojnie wycelował, przełączył na auto i obniżył trochę cel, mniej więcej na wysokość torsu. Czas nagle zwolnił - naturalny efekt pancerza, który wprowadził adrenalinę do jego organizmu. Wszystko działo się tak nienaturalnie wolno... Miał nadzieję, że jego ulepszone ciało i mięśnie poradzą sobie z odrzutem. Jeszcze tylko krótka poprawka, przymierzenie... Novus nacisnął spust, powoli. Satysfakcja z posłania pocisku w stronę wroga była nieopisana. Novus niemalże widział i słyszał szczęk iglicy, odrzut broni i pocisk lecący w stronę sylwetki, tak powoli...

Wyjątkowo długa seria wybuchowych pocisków bolterowych poleciała w stronę postaci.