Campo Viejo

Minas Tirith (Wieża Czat) to Miasto Królów, stolica Gondoru od czasów upadku Osgiliath. W III wieku IV ery przeżywa okres swojej świetności. O ile zaraz po upadku Saurona, ludność, zwłaszcza pokolenie młodych mężczyzn było zdziesiątkowane wojną, w 250 roku potęga Gondoru nie ma sobie równych. Miasto w niczym nie przypomina okresu rządów Stewardów. Odrodzona dynastia Królów tchnęła w ludzkie serca i całe królestwo wraz z nadzieją na lepsze jutro jej realizację. Miasto rozwijało się prężnie wraz z otwarciem wszystkich szlaków handlowych i migracją ludności. O ile w pierwszym wieku lwią część armii Gondoru stanowili najemnicy, w połowie trzeciego miasto jest w stanie polegać na swoich siłach.


Mieszkańcy Minas Tirith, które było głównym sponsorem odbudowy miast na północy, czują się niewystarczająco niedocenieni przez mieszkańców Arnoru, a zwłaszcza Tharbadian, którzy mają w Białym Mieście opinię zadufanych egoistów. Gondor z aprobatą przyjął politykę Eldariona, a zwłaszcza decyzję o wyborze rządów Zjednoczonym Królestwem z tronu w Minas Tirith, traktując Annuminas jako raczej letnią rezydencję. Jednakże wielu z mieszkańców stolicy drży na myśl o podjętych krokach Króla w sprawie planowanej obudowy Osgiliath. Odrestaurowane starożytne miasto może okazać się rywalem Białego Miasta i upomnieć się o dziedzictwo Miasta Królów.

Z północy, podróżnych z prowincji Anorien i zielonych równin Rohanu, prowadzi droga Men Aran. Ten trakt wiedzie przez najpiękniejsze tereny Endoru, gdzie błyszczą w słońcu majestatyczne szczyty Białych Gór (Ered Nimrais), kontrastując z mrocznym lasem Tawar-in Druedain. Z traktu, po bokach którego rosną młode dęby, widać śnieżne szczyty starożytnych wież, których płonące stosy w czasie alarmu taką komunikacją sygnału ognia łączyły Gondor z Rohanem, niczym latarnia morska okręt z lądem.

Z południa droga Rathon Gondor biegnie z Dol Amroth do Minas Tirith, mijając po drodze Linhir i Pelargit. Alei towarzyszy szpaler owocowych drzew oraz marmurowe kamienie milowe. W dwudziestu milowych odstępach straznice z silną obsadą strzegą bezpieczeństwa podróżnych.

Ze wchodu, Men Romen, co łączy Białe Miasto z Rhun i Drogą Harad z Umbaru z południa łaczą się w Men Giliath, czyli aleję, która wiedzie do gruzowiska ruin Minas Morgul (niegdyś "księżycowego miasta” Minas Ithil). Dalej, zanim wpadnie przez Wielką Bramę do Minas Tirith, biegnie przez odbudowywane ruiny Osgiliath, przekraczając rzekę już ze zmienioną nazwą jako Trakt Armal Pellenor.

Szerokie wody rzeki Anduin zapewniają komfortowy dostęp do stolicy Gondoru. Podróżni z Pelargir mogą bez problemu skorzystać z miejsca na statku lub promie i wyjść na ląd w Harlond, oddalonym zaledwie trzy mile od bram Minas Tirith.

Skądkolwiek podróżnik nie przybyłby do Minas Tirith musi przekroczyć rozległe tereny farmerskie, które otaczają mury miasta. Wszystkie drogi z północy, południa i wschodu prowadzą do Mias Tirith, łącząc się przed Wielka Bramą.




W latach czterdziestych II wieku Eldarion postanowił dźwignąć z gruzów Osgiliath (zwaną w czasach swojej świetności Cytadelą Gwiazd). Zgliszcza i ruiny niegdyś antycznej stolicy Gondoru są w roku 250-tym placem wielkiej budowy - pełne ekip cieśli, murarzy, kszątających się inżynierów z całego świata i nadciągających każdego dnia ton materiałów, dostarczanych przez karawany wozów, barki i statki.




Nad bezpieczeństwem i sprawnością projektu czuwa silny garnizon wojskowy pod dowództwem siostrzeńca Kórla – młodego Kapitana Aragara. Jego matka - Arthana, jedna z trzech córek Aragorna i Arwen, wybrała podobnie jak jej siostry śmiertelność, która w przypadku półelfów wynosi około pięciuset lat.

W 250 roku odrestaurowany jest całkowicie monumentalny Wielki Most oraz spora część centrum miasta.




Ithilien, czyli Kraj Księżyca, jest najbardziej wysunięta na wschód prowincją Gondoru, której centrum stanowią wzgórza Emyn Arnen. Ta zielona i majestatyczna kraina spowita lasami, wodospadami, sąsiedztwem rzeki Anduin i Gór Cienia (Mountains of Shadow) została oddana we władanie Faramirowi, pierwszemu Ksiąciu Ihilien IV ery, który otrzymał również tytuł Stewarda Gondoru, pełniąc funkcję zarządcy Minas Tirith i Południowego Królestwa podczas nieobecności Króla oraz tytuł Lorda Emyn Armen.

IthIlien

Pod nazwą krainy jest również dom Rangarów Kraju Księżyca – Fort Ithilien. W tej prowincji znajduje się również największa kolonia Elfów Sinda, założona przez Legolasa. Elfy, które uznały Śródziemie za swoją ojczyznę i postanowiły zostać w nim wbrew rodakom opuszczającym ląd na Najdalszy Zachód, liczą w Ithilienokoło pięciuset osobową grupę skupioną w Henneth Anun w rejonie Wielkiego Wodospadu. Drugim największym skupiskiem elfów w Śródziemiu jest Greenwood Wielki (dawny Mirkwood), w którym znajduje się Dębowy Fort – nadrzewna osada skupiająca około stu leśnych mieszkańców Sinda.

Faramir, poślubiając Eowyn dał początek linii Księciom Ithilien.
W 250 roku Krajem Księżyca rządzi Barahir, potomek Faramira i Eowyn, który kultywując politykę dziada i ojca (Elborona) jest strażnikiem Gondoru, zwalczającym resztki zła Gór Cienia. Jakkolwiek pozostałości armii Saurona zostały niemal w całości wybite w tym rejonie przez Faramira, Mountains of Shadow nadal kryją w swoich pieczarach i tunelach Underdark plemiona orków.

Minas Ithil, niegdyś Minas Morgul za władania Nazugli - główne miasto rejonu Ithilien jest w 250 roku rumowiskiem gruzów i nigdy nie została podjęta próba jej odbudowy. Spowite we mgle ruiny są według mieszkańców Kraju Księżyca siedliskiem duchów, mar i ghuli, omijanym szerokim łukiem przez Wolnych Ludzi Śródziemia.

 

__________________
"Lust for Life" Iggy Pop
'S'all good, man Jimmy McGill