UMBAR
W 250 roku IV ery Umbar jest wolnym miastem portowym. Pozostałości prowincji Umbaru są pod wpływem Haradimów, którym Gondor oddał te tereny w geście dobrej woli. Na początku IV ery miasto było pod okupacją Elessara, która była skutkiem wyprawy zbrojnej przeciwko Korsarzom z Umbaru. Po bitwie, w której zostały zniszczone resztki floty umbardzkiej, miasto do końca pierwszego wieku było stolicą gondorskiej prowincji. Wraz z decyzją polepszenia stosunków dyplomatycznych z Haradrimami oraz ciągłym burzeniem się miejscowej ludności Elessar, około roku 100 IV ery, uczynił Lorda Ubmaru panem Wolnego Miasta, oddając port w ręce mieszkańców, a dokładniej we władzę kilku arystokratycznym rodzinom.
Umbar jest jednym z najbogatszych miast IV ery. Pomimo bycia zaledwie miastem, jest potęgą handlową i morską, której flocie dorównuje jedynie Zjednoczone Królestwo. Ma równieżbardzo silną pozycję polityczną lawirując zręcznie pomiędzy sąsiadami, często pełniąc rolę niepisanego mediatora pomiędzy Zjednoczonym Królestwem a Haradem.
Miasto składa się z wysokich, sięgających do czterech kondygnacji, kamiennych budynków i jest otoczone dwoma murami. Wewnętrzny zamyka w sobie najbogatsze dzielnice zaś, zewnętrzny mieści w sobie większość dzielnic oraz port, który jest centrum miasta. Budynki są zaprojektowane w sposób umożliwiający wykorzystanie jak największej przestrzeni, dlatego też ograniczone możliwości rozbudowy, skłaniają mieszkańców do wznoszenia domów ku niebu. Bogatsze rezydencje posiadają na piętrach ogrody i zbiorniki z wodą deszczową. Miasto polega na kilku studniach artezyjskich a największy żródło wody pitnej – olbrzymia cysterna połączona siecia hydrauliczną ze studniami, jest zakopana pod głównym rynkiem miasta.
Ulice Umbaru są wąskie i kręte, a w centralnej części - wokół portu, pomiędzy domami rozchodzą sie zamiast ulic kanały wodne, po których ruch odbywa się łodziami i gondolami. Ubmar skupia około stu tysięcy mieszkańców, spośród których potomkowie numenorejczyków, założycieli miasta, nie są już przeważającą liczebnie częścią populacji. Pochodzenie etniczne umbardczyków III wieku IV ery to mozaika wymieszanej krwi dawnych korsarzy z gondorianami i haradrimami.
POŁUDNIE I DALEKI WSCHÓD w ŚRÓDZIEMU IV ERY
Easterlingowie i Haradrimowie
Daleki Wschód to tereny, które tylko swoimi zachodnimi obrzeżami występują na mapie Śródziemia. Ziemie wokół Jeziora Rhun, oraz na południe za Mordorem i na wschód od Umbar, to wszystko co mieszkańcy Śródziemia, nie licząc archiwów królewskich, nielicznych kupców i kapitanów statków, którzy zapuszczali się z karawanami i w swoich voyagach dalej w stronę wschodzącego słońca.
Wokół Jeziora Rhun mieszkają Easterlingowie, jednak jest to tylko skrawek ich rozległej krainy. Na południowym wschodzie zaczynają się przepastne suche równiny Haradrimów. Oba narody, podobnie jak Orkowie, są starożytnymi wrogami Wolnych Ludzi Śródziemia i w historii zawsze opowiadali się po stronie Zła - Margotha, Saurona, Angmara bardziej za wolą swoich Królów i Lordów jak bezpośrednio.
Po upadku Saurona część armii Easterlingów poddała się i Aragorn przyjął ich kapitulację, oferując bezpieczne przejście na wschód. Druga część Easterlignów wraz z zatwardziałymi Haradrimami stanęła do ostatniej bitwy, w której odnieśli druzgocącą klęskę. Król Elessara na początku IV ery kilkakrotnie prowadził wyprawy wojenne przeciwko wrogim Easterlingom ostatecznie wymuszając pokój. Za rządów jego syna Eldariona pomiędzy Wolnymi Ludźmi Śródziemia a Ludźmi Wschodu panuje "jako taka" zgoda.
W drugiej połowie III wieku stosunki dyplomatyczne są utrzymywane na dobrej stopie i ambasadorowie Easterlingów i Haradrimów mają swoje placówki w Minas Tirith i w Annuminas, a konsulaty są w Tharbadzie, Fornoście i Long Daer. Zjednoczonemu Królestwu zależy na dobrych stosunkach ze wschodem dzięki strumieniom pieniędzy jakie płyną z handlu. Politykowie Wschodu od ponad stu lat wychodzą naprzeciw oczekiwaniom sąsiadów z Śródziemia.
W miastach takich jak Tharbad czy Long Daer są nawet niewielkie dzielnice Easterlindzkie, skupione wokół konsulatów i gildii kupieckich. Na przestrzeni tych kilkunastu zazwyczaj przecznic ulic podróżni mają wrażenie jakby przenieśli się w przestrzeni do innego kraju, bo zabudowa architektoniczna oraz klimat miasta zmienia się całkowicie. Są tam tawerny, stragany uliczne, mieszkańcy w egzotycznych ubiorach, napisy na szyldach, często obce języki targujących się kupców z przechodniami, a nad wszystkim muzyka wschodu unosi się w powietrzu wraz z zapachami kadzideł i zagranicznych olejów.
Incydenty, w których wypływa odwieczna nienawiść pomiędzy sąsiadami, zdarzają się bardzo często, lecz staraniem polityków obu stron jeszcze żaden z nich nie okazał się od ponad stu lat pretekstem wystarczającym do wybuchu otwartej wojny. Najczęściej uprzedzenie objawia się w dyskryminacji mieszkańców wschodu w miastach Śródziemia, jednak po zmroku nikt komu życie jest miłe nie zapuszcza się w ich dzielnice bez dobrego powodu. Najbardziej skrajni przeciwnicy mieszkańców ze wschodu agitują na rogach ulic i rynkach, podburzając ludność do samowolnych rajdów na dzielnice Easterlingów i Haradrimów, co często kończy się ulicznymi zamieszkami, gdzie musi interweniować Straż Miejska. Na terenach wschodu zdarzają się z kolei grabieże karawan kupców ze Śródziemia i później gildie kupieckie, jak i rodziny pokrzywdzonych, często podejmują potajemne wyprawy w celu to odbicia porwanych, odzyskania towaru, albo pomszczenia zabitych lub też tylko zapłacenia okupu.
cdn.