| Wciąż w osłupieniu patrzę się na tą znajomą twarz. W jednej chwili przypomniałam sobie wszystkie chwile spędzone z mężem. Naszą pierwszą rozmowę, pierwszy pocałunek, nasz ślub, wesele i noc poślubną. A później wszystkie te chwile spędzone zarówno na kłotniach jak i na beztroskich, radosnych rozmowach. Tyle razy był przy mnie kiedy go potrzebowałam a przecież często wyjeżdża. I miałam nadzieję, że jakimś cudem teraz też jest przy mnie. Ale kiedy patrzę w oczy tego mężczyzny i czuję jego palec na moim podbródku wiem, że to nie jest mój Blair, że to nie jego oczy i nie jego dłoń. Więc jestem sama.
- Kim jesteś i skąd mnie znasz? Czy jeśli powiem ci wszystko czego chcesz wypuścisz mnie?
Kiedy wypowiedziałam te słowa doszło do mnie jak bezsensowne są moje pytania. Czy to ważne kim jest ten człowiek? I tak pewnie nie ma wobec mnie przyjaznych zamiarów. Czy mnie wypuści? To też jest zupełnie bez znaczenia, nawet jeśli będę wolna to co zrobię? Popłynę wpław przez ocean spowrotem do Polski? A czy jeśli powiem mu o pozostałych rozbitkach - będzie chciał ich skrzywdzić? Nie mogę na razie mu tego powiedzieć, musze najpierw się dowiedzieć czego on chce i co tu robi człowiek jego pokroju. A to że wygląda jak mój mąż jest pewnie tylko złudzeniem mojego umysłu... chyba.
__________________
Courage doesn't always roar. Sometimes courage is the quiet voice at the end of the day saying, "I will try again tomorrow.” - Mary Anne Radmacher |