Cytat:
Napisał Alaron Elessedil  W swobodnym snuciu opowieści psionik to jest zbyt silna postać. Tak jak mag.
Obaj są potwornie potężni i z łatwością można ich postawić na pierwszym miejscu podium jako przepaki. |
Ale psionici są gorsi od magów: zwiążesz ich, zakneblujesz i nie wiadomo jeszcze co, to psion i tak Ci strzeli po twarzy, a mag się będzie tylko szamotał
Przynajmniej w DnD o którym mowa w tym temacie.
Cytat:
|
Napisał Alaron Elessedil W mechanice zapewne istnieje czar "kula ognia". Ja dostaję białej gorączki jak go widzę.
Kiedy gracz wykorzystuje ten lub równie oklepany czar, mam ochotę nabić go na pal i spalić go żywcem.
Nieoryginalny, niekreatywny, prymitywny.
Wtedy mogę nie pohamować się przed stwierdzeniem: "Kula ognia wybuchła ci w rękach, spalając włosy i przypiekając skórę. Chcesz się tak bawić dalej?" |
Trochę krzyżujesz teraz mechanikę ze storytellingiem. Pewnie miałeś co innego na myśli, ale wyszło mniej więcej tak: Jeśli gracz z listy dostępnych czarów wybierze akurat ten to jest dla mnie martwy.
Sądzę, że raczej chodziło o coś takiego: Jeśli gracz w storytellingu, mogąc energię magiczną formować wedle własnej woli, stwierdzi że chce rzucić kulę ognia to jest dla mnie martwy.
I z tym się zgadzam... jest tyle finezyjnych sposobów na zadawanie bólu jako czarodziej, czemu ograniczać się do oklepanych schematów?
Trzeba jednak w tej kwestii pamiętać o pewnej sprawie: ludzie mają różne poziomy doświadczenia z RPG. Dla początkującego będzie świetną sprawą, że może tą oklepaną kulę ognia sobie rzucić - "Omg, mam moc! Jestem świetny!"
Dopiero ktoś bardziej doświadczony powie "Po co znowu ich przypalać... może rozgrzać im broń żeby się poparzyli? Albo usunąć im grunt spod nóg? Albo zwrócić ich przeciw sobie? Albo..."