| Zbrojnokuci odeszli. A my po dłuższej chwili wróciliśmy na swoje miejsca w wagonie.
Może nie było to zbyt rozsądne posunięcie, gdyż gdyby doszło do walki w tak ciasnym przejściu nasza przewaga liczebna szybko odwróciła by się na naszą niekorzyść. Jeszcze mogliśmy się sami pokaleczyć. Nie sądzę też aby nasza przewaga była decydującym argumentem, dla którego tamci odstąpili. Mam przeczucie graniczące z pewnością, że tak to się nie skończy i jeszcze będzie nam dane się z nimi spotkać. Trzeba być czujnym. – pomyślałem.
Spojrzałem na pozostałych dwóch członków naszej drużyny. Nadal spali na swoich miejscach. Spali lub jedynie sprawiali takie wrażenie. Nie znaliśmy się jeszcze dobrze. To przecież dopiero nasze drugie wspólne zlecenie. Daleko nam jeszcze do poznania w pełni możliwości każdego z nas i daleko nam jeszcze do współpracy jako jedna drużyna, żeby sobie wzajemnie pomagać i się uzupełniać, a nie przeszkadzać. Może – jak pożyjemy wystarczająco długo – dane nam będzie tego kiedyś doczekać.
Chwilowo sytuacja wydawała się na opanowaną. Skupił więc swoja uwagę na osobie będącej przyczyną tego nagłego i dość tajemniczego zdarzenia. Widziałem, że należą nam się jakieś wyjaśnienia, gdy spod swojego kaptura odezwał się Rehbert. Myślałem, że śpi.
__________________
There can be only One Draugdin!
We're fools to make war on our brothers in arms. |