| Dwaj cywile skradali się wzdłuż muru, robiąc wszystko by nie być dostrzeżonym. W końcu żaden patrol nie szedł ścieżką, co wykorzystali biegnąc na drzewa. Iglaki nie kuły, były delikatne i przyjemne w dotyku. Asfalt wylany na ścieżkę był postrzępiony, ławki wyszczerbione a śmietniki pomazane farbą w sprayu. Nic nowego, jak to w Warszawskich parkach. Z daleka ładnie, z bliska ... lepiej nie podchodź.
Na trzy obaj rzucili się na drugą stronę ścieżki. Nikt ich nie widział. Przed nimi do kolejnej ścieżki było mniej więcej pięćdziesiąt metrów, od ścieżki do gęstych drzew kolejne dwadzieścia. Po lewej od drzew był obszerny plac zabaw, po prawej też, lecz ten bardziej dziki i nieco zaniedbany. Ścieżka prowadziła do jakiegoś niewielkiego, lokalnego muzeum, które kiedyś było miejscem kultu.
Na końcu ścieżki pojawił się czteroosobowy patrol. Nie było zbyt wiele czasu na podjęcie decyzji. W połowie drogi do kolejnej ścieżki była wielka, stara wierzba. Obaj popędzili do niej ile sił w nogach mając nadzieję na to, że nie będą zauważeni. Udało się i chwilę później rzucili się już miedzy gęste krzaki i wysokie drzewa. Przykucnęli. Mieli teraz chwilę na odetchnięcie. Jak się okazało sprzyjało im szczęście. Chwilę po tym jak zniknęli z drugiej ścieżki przeleciał przez nią jakiś pojazd agresorów.
W przeciągu następnej minuty przewinął się tędy transport więźniów. Byli to NATOwscy żołnierze, wzięci do niewoli prowadzeni przez dwóch osobników w lekkich kombinezonach i jednego, którego można by posądzić o stopień oficera. Jego pancerz był jeszcze lżejszy, przy boku miał jedynie coś przypominającego pistolet, a w dłoni zdobioną włócznię. Kierowali się w stronę muzeum, przedstawiające postaci walczące tutaj w czasie Powstania Warszawskiego.
__________________
Także tego |