lauerhill

26 kwietnia 2011 r.
Hotel Blue Palace - Berlin

Zimne światło wypełniające sporą salę konferencyjną było niemal tak samo posępne jak oblicze starszego mężczyzny, który zasiadał u szczytu dębowego stołu. Podkrążone oczy, przetłuszczone włosy i pognieciona, lniana marynarka, nie współgrały jednak z otoczeniem, mogącym ucieszyć oko niejednego pasjonata klasy i dostojeństwa, które odeszło w niepamięć w latach 60 ubiegłego wieku.

- Dziękuję Państwu za przybycie, czuję się zaszczycony mogąc w dniu dzisiejszym przedstawić wam efekty przeszło 15 lat badań, które być może z waszą pomocą, dobiegną wreszcie końca. Musicie jednak wiedzieć, że nie będziecie pierwszymi, którzy zmierzą się z najtęższymi umysłami przeszłości. Wpływacie na nieznane wody, wabiące śmiałków od przeszło siedmiuset lat. Pozwolę sobie na małe wprowadzenie z wykorzystaniem filmów, które w sprawnym umyśle stawiają przede wszystkim pytania.


- Czy na tę chwilę mają państwo jakieś pytania ? Nie? To dobrze. Przejdę więc ad rem. Ponad 15 lat temu zgłosił się do mnie Albert Hindenberg z prośbą o utworzenie grupy badawczej, której głównym celem było by poszukiwanie odpowiedzi na pytanie: Co stało się z fortuną Fratres Militiae Templi? Nie. Nie dla zysku, lecz... pozwolę sobie zacytować "[...]Chwały jego imienia". Badania zaczęły przynosić efekty, w roku ubiegłym Fundacja Pana Hindenberga zorganizowała w British Museum wystawę pt." Krzyż i ostrogi - Historia zakonu templariuszy w świetle najnowszych badań ". Ponad to w ubiegłym tygodniu po miesiącach przygotowań udało nam się zlokalizować kilka jednostek z zaginionej floty templariuszy.


- Oto model wykonany na szybko przez jednego z moich współpracowników. Tak wygląda jedna z pięciu jednostek, które udało nam się do tej pory odkryć. Możliwe, że jest ich więcej...

- Przepraszam? W jaki sposób udało się wam dokonać tego odkrycia.
- Cóż... Wykorzystaliśmy sonary, magnetometry, oraz masę nowoczesnego sprzętu, by uzyskać, jak najlepszy obraz dna i... zresztą gdzieś tu mam slajd, chwileczkę...

- Nie o to pytam Profesorze. Chodzi mi o samą lokalizacje. Skąd miał Pan przesłanki by uważać, że w tym, a nie innym miejscu znajduje się zaginiona flota ?

Profesor wyrwany z ciągu myślowego, wydawał się niezwykle zaskoczony zadanym pytaniem, po chwili jednak zebrał się na odpowiedź.

- Jak by to ująć... Wykorzystaliśmy metody niekonwencjonalne... Tak to można najłatwiej wytłumaczyć. - Thomsen z zakłopotaniem pogładził siwą bródkę a'la Van Dyke.

- Przepraszam, że nalegam lecz nadal nie rozumiem...

- My... korzystaliśmy z porady hmmmm... osoby, która posługuje się zdolnościami parapsychologicznymi między innymi pomagając policji w poszukiwaniach osób zaginionych.

Zebrani na sali popatrzyli po sobie z niedowierzaniem, chaos jaki zapanował po tych słowach był trudny do opisania. Pod adresem Profesora zaczęły sypać się obelgi i kąśliwe komentarze. Wielu nie czekając na dalszy ciąg opuściło salę, by na swych miejscach pozostała tylko garstka.

- Dziękuję Państwu raz jeszcze. Jeżeli zostaliście... mam nadzieję, że jesteście gotowi zasilić szeregi naszego zespołu ? - Nie usłyszał sprzeciwu - Nie tylko to było oczywiście jedyną przesłanką, jednak przechyliło szalę, na stronę jednego z 4 miejsc wyznaczonych przez naszych naukowców... Nie będę Was już zatrzymywał. Zapraszam na oficjalną kolację dziś wieczorem. Będziecie mieli Państwo okazję bliżej się poznać, oraz spotkać z resztą ekipy. Do zobaczenia.

Thomsen skończył szybciej niż planował. Nie tak miało przebiegać to spotkanie. Miał zebrać silny zespół, liczący kilkadziesiąt świeżych umysłów, a nie garstkę osób, które pozostały na sali. Oby okazali się warci więcej niż większość umysłowych osiłków, która nie chce wierzyć...


Postawny mężczyzna w plastikowym kasku odkleił się wreszcie od szyby.

- Dobra Dima, Stary skończył, zwijamy się.

- Pewny jest, iż koniec to już ?

- Ehhh... Pewny, pewny... Poćwicz jeszcze ten język, bo ci wychodzi jak...

Obaj mężczyźni wspięli się z powrotem na dach, młodszy - "Dima" zwijał sprzęt, gdy drugi podłączał laptopa pod jedną z anten stojących na dachu, nie było chwili do stracenia. Plik musi jak najszybciej trafić do zleceniodawcy. To właśnie szybkość działania czyniła z nich najlepiej opłacanych szpiegów przemysłowych w Środkowej Europie.