| Szkoła. Myśl o szkole rozbawiła dwie przyjaciółki. Szkoła tutaj? Po co.
Po chwili jednak zniknął im uśmiech z twarzy. Będą tutaj długo. Dłużej niż myślały. Jak długo? Nikt nie wie. Może faktycznie szkoła to nie taki beznadziejny pomysł.
Reszta posiłku przebiegła w ciszy. Wszystkie 3 jadły nie odzywając się do siebie.
Mitsuyo po skończeniu poszła szybkim krokiem do punktu informacyjnego. Dowiedziała się tam, że wszystkie prośby i propozycje trzeba złożyć na piśmie i wrzucić do skrzynki wiszącej na ścianie obok.
Skrzynka była mała, czarna, drewniana i wypełniona po brzegi różnymi kartkami, które prawdopodobnie były wcześniejszymi "prośbami i propozycjami".
Mimo wszystko Mitsuyo wzięła formularze ze sobą planując wypełnienie ich.
W końcu niczego lepszego do roboty nie miała tutaj.
A może ktoś przeczyta...
Poszła tradycyjnie do kwater mężczyzn. Po drodze spotkała swojego męża i synka.
Mąż wyglądał na zmęczonego, jednak mimo wszystko stał wyprostowany, jakby nie stracił jeszcze nadziei. Mówił swoją postawą wszystkim naokoło "jeszcze nie wszystko stracone".
Mitsuyo opuściła wzrok i spojrzała na swojego syna. Pochlipywał lekko. Znowu płakał. Płakał codziennie mówiąc ciągle, że on chce do domu. Tym razem tylko pochlipywał lekko. Powoli on też się przyzwyczajał do warunków. Do świadomości tego, że świat zewnętrzny.. praktycznie nie istnieje. Ale jak można się do czegoś takiego przyzwyczaić.
Jak się przyzwyczaić i nie stracić człowieczeństwa.
Czy jest możliwe żeby wrócić do normalności, po wyjściu na powierzchnię?
Czy w ogóle kiedykolwiek zobaczą jeszcze powierzchnię inaczej niż przez szklane oko kamery? |