Lilith

Humor Tilien, początkowo dość sceptycznie nastawionej do gościny w, powiedzmy sobie szczerze, nie za wysokich progach Jego Lordowskiej Mości, Malcolma Derogey, zdecydowanie poprawił się na wieść o możliwości zarobienia na jego kłopotach. Wojowniczka czy nie wojowniczka, każda kobieta ma jednak prawo do zmienności nastrojów. Następnego więc dnia, kiedy “Pan na włościach” nieco ostygł i wytrzeźwiał, spochmurniała nieco, gdy tak szumnie zwane “ozłocenie”, ograniczyło się do dwudziestu złociszy na głowę. Stało się nagle jasne, skąd wziął się niezbyt zacny przydomek przy jego rodowym nazwisku. A już miała nadzieję, że marzenie o własnym wierzchowcu właśnie staje się osiągalne... Że też chociaż nie raczył zaofiarować tej kwoty za głowę, a nie na głowę.

Przynajmniej prawdomówność Derogey’a nie budziła w niej większych wątpliwości, bo ten nie bawiąc się w podchody otwarcie przyznał, że ma w d... użym poważaniu to, kto przeżyje starcie ze zbójcami - oni czy zbójcy. Pewnie nie miałby nic przeciwko, gdyby udało mu się zaoszczędzić którąś z tych dwudziestek, które przeznaczył “na łeb”. Cóż, jedna głowa w tę, czy jedna we wtę... Najbardziej pewnie ucieszyłoby go, gdyby wytłukli się nawzajem do nogi. Gdyby pozbył się kłopotu z łotrami obierającymi go z zysków, nie tracąc przy tym jednego złocisza, stałby się najszczęśliwszym człowiekiem w okolicy.

Szczere mówiąc jej samej niczym jaskółeczka przeleciała przez głowę myśl, że wcale nie byłoby tak źle, gdyby jedno z niiich...
Tilien warknęła sobie cicho pod nosem, a jej spojrzenie mimo woli spoczęło na plecach Tharivola.
Dobrze, że akurat Ilian zatrzymał się, czując potrzebę zwrócenia się o wsparcie do swego bóstwa. Poskromiło to nieco, rodzące się w jej główce, nikczemne pomysły. Przyszło jej tylko prosić o wybaczenie zarówno patrona Iliana, jak i Pelora. I przyznać trzeba, że poczuła się nieco lepiej pozbywając się natrętnych myśli. Złodziejaszek mógł się nie obawiać w najbliższym czasie, że wzrok Tilien wypali mu dziurę w potylicy.

Daeri, jak zwykle przeszła samą siebie. Tilien nie miała pojęcia czy to jakieś czary, czy wrodzone talenty. W każdym bądź razie przyjęła odnalezienie przez tropicielkę świeżych śladów dwóch ludzi na skraju, bądź co bądź, uczęszczanego od czasu do czasu traktu z należnym respektem. Sama potrafiłaby wytropić najwyżej dzika w kartoflisku. A i to pewnie dopiero wtedy, gdyby na niego wdepnęła.

Ślady znikały w lesie, ale dzięki bogom, przypadkowi, albo poczuciu bezkarności bandziorów, wiodły prosto, jak w mordę strzelił. Z bystrooką Daeri na czele, praktycznie nie zgubili ich przez całą drogę wiodącą do ruin wznoszących się w środku lasu. Łajdaki, o ile słuch i węch jej nie mylił, mieli czelność doskonale się bawić, co dość mocno przeważyło na ich niekorzyść, podnosząc Tilien ciśnienie. Propozycja Iliana wydała jej się nader kusząca.
- A żeby się udławili łajzy niemyte. Nieźle się bawią na ludzkiej krwawicy się tucząc - wysyczała mu prawie do ucha. - Wygląda na to, że nie obawiają się zanadto zbrojnej interwencji naszego dzielnego chlebodawcy. Aliści warto by sprawdzić czy jakiś na czatach nie siedzi - wyraziła wątpliwość ciut głośniejszym szeptem, by usłyszała ją pozostała dwójka.

Wznoszące się ciągle wysoko, choć zrujnowane mocno mury mogły kryć jakiegoś ostrożniejszego od reszty kompanii obserwatora. Jeśli tak w istocie było, lepiej byłoby go z nich zdjąć celnym strzałem, zanim zauważyłby podkradających się wysłanników miejscowego wymiaru sprawiedliwości.
- Co o tym myślicie? - spytała, kiedy już podzieliła się z towarzyszami swoimi bystrymi spostrzeżeniami.
Czuła niemałą ochotę, by porachować gnaty zadufanym w sobie rzezimieszkom. Odechce im się śmiać jak jednemu z drugim przejedzie stalą po żebrach.

_______________
8, 14, 15

 

__________________
"Niebo wisi na włosku. Kto wie czy nie na ostatnim. Kto ma oczy, niech patrzy. Kto ma uszy, niech słucha. Kto ma rozum, niech ucieka" (..?)