Zgodnie z deklaracją Oktawius snuł się za drużyną. Miało to swoje zalety, gdyż towarzysze jako tako utorowali mu ścieżkę wijącą się między wielkimi kałużami. Mimo to jego buty były całe pokryte błotem, a każdy krok wywoływał głośne chlupnięcie wewnątrz nich. Mimo tego, że był doświadczonym piechurem z dobrą kondycją, nadal tęsknił za jazdą wierzchem. Przypomniał sobie pstrokatego ogiera, na którym przejechał w młodości wiele mil po traktach księstwa. Niestety, gdy nadeszły dla niego biedne lata musiał sprzedać wierzchowca –przecież musiał coś jeść. Nawet chciał kiedyś sobie kupić drugiego konia, ale teraz miał inne wydatki- w burdelach nie ma nic za darmo.
***
Widok trupów nie zdziwił najemnika. Słyszał wiele opowieści o tym, jak strzegą swoich zagajników przed obcymi.
-Ano, co plemię to obyczaj -My mamy nasze miasta i fortece, oni lasy i puszcze, hehe. Tylko cuś mi się widzi, że jakby do wojenki doszło, to nam byłoby się łatwiej bronić w kamiennych zamczyskach- powiedział Oktawius, uradowany, że mógł się wreszcie wypowiedzieć na bliski mu temat. Najbliższy, jeśli nie liczyć usług poszczególnych zamtuzów.
***
Zmęczony (tak, jak chyba wszyscy) Oktawius najchętniej nie brałby udziału w warcie. Przecież Draugdin mówił o jeszcze jednej trójce. Nasz wojak na matematyce się nie znał, ale na palcach dwa razy do sześciu zliczyć umiał. Liczył i liczył, aż w końcu był pewny, że dwie osoby będą sobie smacznie spały całą noc.
-Ja to bym sobie chętniej pospał, jeśliście wszyscy tacy chętni na wartę. Tożto młodzieniaki z was, a mnie od wilgoci w gnatach łupie- Wykręcał się, może nie całkiem zgodnie z prawdą, po czym zaczął sobie mościć posłanie pod rozłożystym dębem.
================================================== ===============
1. rzut[Rzut w Kostnicy: 2] 2. rzut[Rzut w Kostnicy: 6] 3. rzut[Rzut w Kostnicy: 6]