| Wóz trzeszczał po wjechaniu na nierówne fragmenty gruntu co nieco rozluźniało Częstowoja z Sypniewa. Rozpamiętywał jak to kiedy miażdżył głowy psubratom co ręce pchali w nieswoje dobra.
"Niech no mi spróbują położyć łapska na tejże broni, nie zważając utnę łeb" - i sięgnął po swój toporek z brązu następnie począł przeciągać kciukiem po ostrzu.
Wojna z tymi prostaczynami co niby szerzą prawdziwą wiarę była miłą opcją dla człeka co zna się niemało na wykuwaniu broni i chętnie mieczem macha. Serce było pełne nienawiści, natura Częstowoja tylko potęgowała uczucie bowiem był on odważny aż nadto, uparty i bezwzględny dla wyznawców Chrystusa. Jego bracia wiary również byli w podobnych nastrojach. Ba, jaki normański siepacz przemowę wydał reszcie. Przy pierwej okazji stawia mu miodu na stół.
- Dobrze powiadasz, jeno naszy kompanie! Zbijem kmiotów po pysku, że prędko klnąć będą na swego bożka! - zakrzyknął kończąc dużym rykiem
Musieć będzie nową zbroję dojrzeć bo w tych łachach na wojnę hańba się wybrać. Skórzana kamizela na pewno przed strzałami nie uchroni ani przed psubrackimi mieczami, płaszcz też zawadzać będzie bo ciężki, ale ciepła daje jak owcza wełna, koszula z lnu, nieco wytargana i jako z psiego gardła wyjęta też wrogów nie wystraszy. Tyle co buty ze skóry cielaka, lekkie i wygodne zarazem. Broń też wielkiego wrażenia nie robi, pospolity topór z brązu, i żelazny sztylet wiszący zawadiacko na pasie przy prawym udzie, ten z kolei przytwierdzony jest do większego biodrowego, który trzyma też bukłak z wodą i sakiewki z podręcznymi drobiazgami. Oparł się toporkiem o podłogę wozu niczym starzec laską i począł naśladować wróble, które swym śpiewem żegnały biały kożuch, a witały pory orania i siania pól.
__________________
"W moim pokoju nie ma bałaganu. Po prostu urządziłem go w wystroju post-nuklearnym." |