| - Nieeeeeee - krzyknęłam ostatkiem powietrza, które jeszcze pozostało mi w płucach.
Nie, to nie możliwe, to się nie dzieje naprawdę. Nie chcę, już nie chcę więcej, nie zniosę więcej.
Każda najmniejsza cząstka ciała buntowała się wobec sytuacji, w jakiej się teraz znajduję. Horst zniszczył całą moją nadzieję na ratunek przez jeden ruch palca. Jak we śnie podniosłam się, czując na sobie jeszcze ciepłą krew, i w biegu rzuciłam się na Horsta, mając nadzieję chyba raczej na szybką śmierć niż na jakiekolwiek powodzenie odebrania mu broni. Śmierć wydaje się teraz taka zachęcająca, prawie czuję jak otwiera przede mną swoje przyjazne ramiona, bym mogła już na zawsze znaleźć ukojenie w mrocznej pustce. Już nie boję się zginąć, choć w głębi duszy pozostała iskierka nadzieji na odebranie Niemcowi broni.
__________________
Courage doesn't always roar. Sometimes courage is the quiet voice at the end of the day saying, "I will try again tomorrow.” - Mary Anne Radmacher |