Lilith

Justynka jeszcze raz zerknęła na podpis. A faktycznie, tam było napisane Albtin, a nie Albin.
- Myślałam, że się przeliterówkował - powiedziała. - Wyraźnie widać, że to jakieś dziecko pisało. Gdzieś wyżej z kolei brakowało jednej literki. I kreseczki nad "c". Zresztą nie ma takiego imienia "Albtin". Znam tylko "Albin". Chyba, że to jakieś "zagraniczne" imię - zastanowiła się głośno dziewczynka.

Przez chwilę jeszcze wpatrywała się w kartkę. Wiedziała, że chciała coś jeszcze powiedzieć i przez Przemka zapomniała na śmierć.
- Wiem! - powiedziała nagle.
Oczy dzieci zwróciły się na nią w niemym pytaniu: ‘CO?!’
- Nie wstyd ci Piotrek kopać małych, ślicznych zwierzątek?! - Brewki na piegowatym czole dziewczynki zbiegły się niemal w jedną, srogo zmarszczoną nad nosem kreskę. - Jak jesteś taki odważny, to sobie popstrykaj z tej swojej procy do tych potworów. - Potrząsnęła przed nosem Piotrka pergaminem z wiadomością od Alb...tina. - Albo kopnij tego pierwszego, którego spotkasz po drodze, bohaterze!

Tomek uśmiechnął się pod nosem.
- Chodźcie już, zanim faktycznie zrobi się ciemno i się okaże, że nie tylko Piotrek będzie miał kogo kopnąć - powiedział. - Albo przed kim uciekać.

Justynka rozejrzała się wokół, podejrzliwie przypatrując się niektórym cieniom. A potem szybko chwyciła za rączkę najmłodszą z nich.
- Chodź Melanka. Musimy się trochę pospieszyć. - Pociągnęła za sobą opierającego się ciut malucha. - A Piotrek - powiedziała głośniej - jak chce, może tu sobie zostać z potworami i poćwiczyć strzelanie i kopanie.

 

__________________
"Niebo wisi na włosku. Kto wie czy nie na ostatnim. Kto ma oczy, niech patrzy. Kto ma uszy, niech słucha. Kto ma rozum, niech ucieka" (..?)