| spoglada na wszystkich...kreci z dezaprobata glowa...zdejmuje z plecow miecze,odwija je ze skor ukazujac wam wspaniale czarne ostrza czern ta wydaje sie lsnic jak atrament odbijajacy promienie ksiezyca...wyryte sa na nich tajemnicze runy ktore zdaja sie pulsowac i przemieszczac...zyc wlasnym zyciem...w dodatku caly czas plone delikatna czerwienia...a moze to tylko zludzenie? Zawiesza je sobie na plecach...tym razem bez skor,wygladaja naprawde groznie...jakby same rwaly sie od walki, jakby chcialy rozplynac sie w swej czerni przechodzac przez mocujace je pasy...
Kirryk
gdy zamocowalem juz ostrza, spogladam ostatni raz na towarzyszy z wyraznym niezadowoleniem...po czym chwytam za garniec i odchodze w las... |