| On wcale się nie rzucał, nawet zbytnio się nie stawiał. Spokojnie poszedł ze zbrojnymi, aby dołączyć do czarnookiego nieznajomego, który już stał między żołnierzami na zewnątrz. Chciał wyciągnąć swój oręż, lecz nic nie wskazywało, że ma jakieś szanse na ujście z tego cało, no chyba, że ten wilk o ciemnych oczach pomógłby mu. Dobrze z oczu mu się patrzało, a po wyrazie twarzy od razu można było dostrzec, że nie podobają mu się ci ludzie. Jakby za sprawą bogów, postawiono ich koło siebie. Dimitrej tylko się bał, że kolega obok się nie zgodzi.
-Cóż, raz kozie śmierć, może pozabijamy ich tu kilka i się uwolnimy? Sam im nie dam rady.
Szepnął z nadzieją Nord z Cesarstwa... |