kymil

[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=MkT2wW3-1jQ[/MEDIA]



Czarna Latarnia


Jans Zingger przed wejściem do cieszącej się w pewnych kręgach złą sławą spelunki rozejrzał się, w tym dwukrotnie za siebie. Nie spieszył się zbytnio z wejściem. Ostentacyjnie podrapał się po tyłku, mimo że chłód kąsał po łydkach. Lustracja wypadła pomyślnie. Nikt go na szczęście nie śledził. Jedynie paru przechodniów szybkim krokiem spieszyło ku ciepłej izbie i misce jadła.

Zadowolony z siebie Jans wciągnął w nozdrza smród dzielnicy.

- Aaach - wyszeptał niemalże z czułością. - Łojanki, moja mała ojczyzna.

Zaraz jednak wzrok mu się wyostrzył, przybrał marsową minę i splunął do rynsztoka. Miał swoją reputację. "Przezorny zawsze ubezpieczony, a blagi nigdy za mało" - jak mawiał świętej pamięci Mathias Zingger, ojciec Jansa. Dziwnym trafem grabarz.

Ostatnimi czasy w Talabheim wrzało jak w ulu. Posypało się parę głów. Skalp w tym ulu robił dotąd za trutnia. Jak się miało okazać już niebawem miał zostać pszczółką.

Skinął głową na powitanie Wildhoeltzowi:

- Wilhelmie, drogi mój przyjacielu - rzucił wesoło Jans pragnąc ukryć zdenerwowanie ilekroć spojrzał w facjatę ochroniarza. - Marzniesz jak widzę. Nic to.. - paplał dalej - porzuć psią służbę. Ja Cię zatrudnię w charakterze wykidajły i egzekutora długów w jednym. Płacę nie najgorzej. Tylko jeden warunek, musisz mi od czasu do czasu przygrywać na cytrze. Zainteresowany?


Nie oczekując odpowiedzi - Wild nie był krasomówcą ani melomanem - wszedł do dusznej sieni.





Usiadł przed braćmi "skurwysynami". Tak brzmiało robocze miano braci Voldtów. W pierwszej chwili chciał zdjąć kapelusz, toteż rozejrzał się gdzie mógł go położyć. Ufajdolona lada, pogniłe krokwie, na których siadały codziennie roje much. Kapelusz z cichym westchnieniem właściciela wrócił na głowę.

Gdy Kurt wyłuszczył z grubsza sprawę, brwi Jans podniosły się wysoko. Bezwiednie sięgnął do swego kislevskiego wisiora na szyi. Ostatnio wchodziło mu to w nerwowy nawyk.

Bracia oczekiwali w napięciu odpowiedzi pasera. Dostali ją wkrótce:

- Kurwa, jak babkę z Taalgradu kocham - wyrzucił z siebie Jans.
- To jest awans, tak? Silnorękim Pana Burtheizena zostałem, czy jak? Znaczy, że Was chłopaki zwolnił? Nie może być? Obu? - zaszydził.

Gdy Szczerbaty chwycił za nóż, Łysol powstrzymał braciszka i przecząco pokręcił głową. Jans się rozluźnił. "Nie, dziś nie umrę" - przebiegło mu przez głowę.

- Tylko spokojnie. Jak chcieliście mnie zarżnąć, to trzeba było się na Nord pofatygować do mnie na kwaterę - warknął Jans pewien swego.

- Ale do rzeczy. Do rzeczy. Panu Burtheizenowi się nie odmawia. Tak mówią na mieście. Choć właściwie można też jak mówią przekupy na targu, lecz tylko dwa razy. Pierwszy i ostatni, he, he.

- Postaram się - spoważniał zaraz paser. - Cudu nie obiecuję, powęszę. Popytam znajomych, rodziny, kochanek. Dowiem się i wrócę, ale - zawiesił głos. - żądam zwolnienia podatkowego od mej działalności na stosownie długi okres. W razie efektów mego śledztwa. Pan Burtheizen jest szczodry dla swoich ludzi, donieście mu moją suplikę - błysnął zębiskami. Słowo "suplika" poznał z tomiszcza, które sprzedał mu ćpun żak w zamian za "Krwawe Łzy", tanie paskudztwo.

- Czy też chcecie, żebym dla pewności zapisał? - powiódł wzrokiem po tępych mordach.

Gdy skończyli ceregiele, ukłonił się sztywno.

- Jeśli to wszystko, to żegnam familię Voldtów. Ukłony dla Waszych matek i żon. Wybaczcie, ale na wódkę umówiony jestem. Z kurwą, czarodziejem i strażnikiem miejskim konkretnie. Zatem żegnam i do zobaczenia niebawem.

Wstał i skierował na stancję. Umówił się ze znajomymi, a trzeba było śniegu do miski znowu nasypać dla ochłody gorzałce. Carolus był nowy w mieście, trzeba było się postawić.

Idąc przez ciemne uliczki Łojanek, Skalp mruczał raz po raz:

- W ładną kabałę wpadłeś, kochanieńki. Niebywałą kabałę.